Upplestrakvöldið gekk afar vel, utan einn og einn leiðindakall sem gjammaði. Einn þeirra sagði sögu af kettinum Meistara, sem hvarf fyrir nokkru en er nú kominn til síns heima. Betur hefði ég trúað kötturinn vildi vera týndur áfram.
Talandi um það, þá las Davíð einmitt upp smásögu sína „Ég er ekki týnd“. Mér fannst hún prýðisgóð, laus við öll fyrirsjáanleg twist.
Emil las upp ljóð, sem von var að, en einnig smásögu sína „Skuggaverur“. Ég verð að játa að um leið og ég heyrði minnst á flugvél var sagan ónýt fyrir mér. Kannski vegna þess ég var einmitt að fikta við sama mótíf sjálfur. Það þarf heldur ekki að vera að endirinn sé öllum jafn augljós. Langa ónefnda ljóðið er held ég of langt. Þyrfti einhvernveginn að brjóta það niður.
Kári las upp sín stykki, þarmeðtalið glænýtt ljóð sem ég man ekki hvað hét, eitthvað tengt snjó. Það fannst mér eitt það besta sem ég hef heyrt eftir hann, svo og auðvitað „Að byrja“ og „Reykvísk kvöldstemning“.
Hildur var jafnvel betri en síðast ég heyrði í henni. Hún las nokkur ljóð sem ég hafði ekki heyrt áður, svo og skemmtilegu afbökunina á Tímanum og vatninu. Því miður var það helst hún sem lenti í áðurnefndum köllum, kannski einmitt vegna þess hún var eina konan (?), fyrir utan svo auðvitað tónlistarkonuna Lay Low, sem kom mér reglulega á óvart.
Hallur náði salnum sem fyrr með kersknislegum prósaljóðum sínum (sbr. „ertu að horfa á brjóstin á mér?“ – „hvaða brjóst?“). En raunar missti ég af stórum hluta númersins „Að lokum“ vegna ófyrirséðrar en nauðsynlegrar salernisferðar.
Sjálfur reið ég á vaðið og tókst ágætlega að skila mínu held ég. Ekki eins og á Babalú síðast, þar sem stemningin var eins og í líkhúsi (hef svosum aldrei kíkt inn í leikhús (villa, leyfum henni að haldast), svo maður veit ekki …). Skúli og Nína komu að hlusta, alveg án þess ég myndi eftir að hafa sagt þeim frá þessu, sem var þó vitaskuld meiningin, skítugu Kópavogsbúarnir Erlendur og Helgi komu og einnig. Svo fannst mér ég sjá hið alsjáandi Rafauga sitja við gluggaborð, en afréð að nálgast það ekki. Stundum er ef til vill betra að halda raunheiminum aðskildum frá netheimum. Hvað hefur maður svosem að segja?
Minni svo enn og aftur á ljóðgreiningarkeppnina. Fjör fer að færast í leikinn, ófyrirséðustu túlkanir komnar, fjórða vísbending væntanleg um síðdegisbil á morgun. Engar reglur um hve oft má giska.
Hva, varstekkjað fíla stöffið mitt? Bastarður.
Merkilegt nokk, þá þekki ég einmitt mann sem átti, síðast þegar ég vissi, kött að nafni Meistari, og var sá, síðast þegar ég vissi, á leiðinni á hinar eilífu veiðulendur. Kannski að þú hafir spurt fréttirnar á undan mér?
Kötturinn komst raunar heim til sín. Er ekki viss um ég öfundi hann.
Stöffið þitt var gott, skeggapinn þinn, ég er bara greinilega svona vel lesinn. Hún Nína kvaðst hafa fengið gæsahúð við lestur sögunnar.
Á svo ekki að giska í ljóðgreiningakeppninni, helvítin ykkar?
Nauh, gæsahúð. Ég fæ sjálfur gæsahúð við að heyra það!
Kvöldið var einstaklega vel heppnað. Held að allir hafi farið út með bros á vör.
Hvaða köllum lenti ég í? Guuuð. Ég veit bara ekkert hvað þú ert að tala um.
Æ, það var einhver kall að tuða milli ljóðanna þinna. Svo minnir mig eins og það hafi verið einhver annar kall líka en ég er búinn að gleyma hvað það var.
Held raunar að hann hafi lokið sér af þarna á milli Davíðs og Hildar þegar hann frumflutti okkur heimspekilegu vangaveltuna sína um Meistarann.
Annars sat hann bara og geispaði yfir flytjendum, meira að segja Lovísu.
En það var líka einhver gaur að tuða milli þess sem hún leitaði sér fleiri ljóða að flytja, muniði.
Vá, ég man ekki neitt.