Að vera andsofa

Það er kannski rétt að geta heimilda við síðustu færslu, en vel ríflega þær upplýsingar sem þar er að finna fékk ég í Símenntunarstöð Háskóla Íslands, það er að segja, kaffistofunni í Árnagarði.

Auðvitað hlaut ég að vakna klukkan fjögur á laugardegi þegar ég gæti ekki innt þann gjörning til að leysa höfuð mitt að mæta á réttum tíma í skólann. Ekki hef ég látið eins og prófessor hálfa menntaskólagönguna til að láta spyrjast út að ég sinni háskólanáminu.

Er það annars bara ég eða leiddist Jóhannesi Gísla svona herfilega í orðmyndunarfræðinni í dag? Segjum tveir þá. En það gengur náttúrlega ekki að kennarinn virðist ósannfærður sjálfur. Ef hann reynir ekki að sannfæra nemendur sína um að sitt fag sé langflottast eignast hann aldrei lítil vinnudýr til að stimpla inn hrágögn fyrir sig. Ég skora því á Jóhannes Gísla fyrir næsta tíma að finna sannfærandi rök fyrir því að stofnhljóðavíxlin Akranes – akurnesingur séu svalari en Bruce Willis (já, ég veit þú lest þetta).

Annars heldur vígbúnaðarkapphlaup bókmenntanna og málfræðinnar ávallt áfram. Sé kennarinn góður, sem oftast er, á ég til að ganga úr bókmenntakúrs í málfræðikúrs sannfærður um að þar liggi framtíðin, aðeins til að skipta um skoðun á fyrstu tíu mínútunum. Svo snýst dæmið við. Líklega er eina leiðin til að útkljá þetta að Mímisliðar kjósi tvo fulltrúa af hvoru slekti til að gera út um málið í karlmannlegri leðjuglímu. Tek við atkvæðum hér í athugasemdirnar.

Að því sögðu ætla ég í bakaríið, meðan ég reyni að afmá myndina sem þessar síðustu hugleiðingar framkölluðu í höfðinu á mér.

Skildu eftir svar

Netfang þitt verður ekki birt. Nauðsynlegir reitir eru merktir *