Lestur og bókasöfn

Ég skil ekki hvernig ég hef komist svona langt í námi án þess að hafa lesið meira. Samt er mér fyllilega ljóst alltaf þegar ég les nýja bók hvar ég er ósammála höfundi og hvar ekki, og gæti skrifað heila ritgerð um forsendur mínar í hvert sinn. Fræðirit eru ígrundaðar ályktanir kollega minna sem oftast nálgast efnið úr annarri átt en ég myndi gera. En mér finnst ég eiga að hafa lesið allt sem allir hafa skrifað hingað til samt sem áður. Ekki það að neinum entist ævin til þess þótt hann vildi.

Eina rétta svarið við spurningunni „Hefurðu lesið allar þessar bækur?“ er: Nei, auðvitað ekki. Umberto Eco lýsti því einhversstaðar þannig að hans eigin gríðarstóra bókasafn sé ekki safn þess sem hann hafi lesið heldur sé það ætlað til rannsóknarvinnu, og að það sé umtalsvert meira virði að eiga ólesnar bækur en lesnar. Ég er ekki endilega sammála þessu um ólesnu bækurnar, en bókasöfn eru í eðli sínu rannsóknarstofnanir en ekki verðlaunagripir. Ef ég fengi að lifa svo lengi að ég gæti lesið allt sem ég nú þegar á þá yrði ég þakklátur, en það mun ekki verða. Ég byggi upp mitt bókasafn á sömu forsendum og Eco.

Kókómalt og popp

Iðunn Soffía er barn engu öðru líkt. Í morgun spurði hún mömmu sína, sem brást forviða við, klukkan hvað hún færi til tannlæknis. Því hafði Eyja alveg gleymt en Iðunn var alveg með þetta á hreinu og vildi ekki fyrir nokkra muni verða of sein til tannlæknisins (ólíkt til dæmis stjúpföður hennar sem á hennar aldri hefði þagað einsog dauðinn í von um að tannlæknatíminn gleymdist). Hún á líka sitt eigið dagatal sem hún notar til að strika út dagana sem eru liðnir af árinu og það hjálpar.

Það var ofboðslega gaman hjá okkur Iðunni í gær. Eftir kvöldmat á Stúdentakjallaranum með Eyju, Gelsu, Hildi og Stínu frænku fórum við Iðunn heim með viðkomu í Sunnubúðinni þar sem við fengum kókómalt og popp og horfðum á Simpsonsmyndina. Aldrei hefði mér dottið í hug að horfa á hana með íslensku tali nema af því Iðunn stakk upp á því, og hún reyndist vera ágæt þannig líka. Ekki man ég hvort Davíð Þór þýddi eða hvort hann talsetti líka, en ég þekkti að minnsta kosti ekki röddina ef hún var til staðar. Örn Árnason var ágætur Hómer og bar raunar af leikurunum. Svo lásum við saman fyrir svefninn.

Ég blogga ósköp lítið um fjölskyldumál en ég fyrst ég er byrjaður læt ég það flakka í leiðinni það sem Iðunn sagði við mig síðast þegar ég las fyrir hana: „Þú ert nógu góður til að vera gullið hennar mömmu.“ Henni tókst svo ágætlega að sofna í klessunni sem stjúppabbi hennar hafði bráðnað í yfir allt rúmið. Það er varla hægt að hugsa sér fallegri hlut til að segja við stjúppabba sinn.

Ýmsu snatti tókst mér að sinna í dag. Fór í Lánasjóðinn þar sem alltaf er gaman að grínast með heimabankanotkun mína („Heimabanki, hvað er það?“), í Elkó að kvarta undan vídeótækinu sem ég keypti þar sem ég komst að því að Smáís bannar verslunum að selja tæki sem spila bæði ameríska og evrópska diska, og loks í Góða Hirðinn þar sem ég fann bókahillu ofan á skrifborðið mitt. Þá hef ég samtals fjórar hillur í vinnunni og get ferjað fleiri bækur hingað. Sumir ormar sitja á gulli en vér bókaormar hegðum okkur ögn öðruvísi. Núna hef ég pláss fyrir Flateyjarbók. Ég er því alsæll í bili uns aftur þrengir að.

Fræðilegur þvættingur og sitthvað fleira

Ég rakst á hugtakið „the primary sadistic eroticism of the infant“ í rökstuðningi mannfræðings fyrir því að sálgreining væri nauðsynleg í allri umfjöllun um ófreskjur. „Beyond this modest and unobjectionable observation,“ bætir hann við, „but still in a strictly Freudian sense, we may add that the monster may stand for the Olympian castrating father of fantasy“ [leturbreyting mín]. Ekki getur nú allt verið gáfulegt sem maður les.

Þegar ég velti fyrir mér bulli í mínum fræðum átta ég mig á því að ég veit ekki hvernig bull er í öðrum fræðum. Hvernig er bull í efnafræði? Ég ætti erfitt með að sjá það. Að hinu ber að hyggja að vísindamenn eru ekki alltaf á eitt sáttir um hvað telst vera bull. Áreiðanlega eru einhverjir til sem eru reiðubúnir að skrifa upp á hina sadísku erótík kornabarna, hvort sem það er opinberlega eða í laumi (eða í skýrslum lögreglunnar).

Nóg um að vera þessa dagana. Fyrir utan væntanlega grein í vor þá verð ég með fjóra fyrirlestra á þessu misseri auk einhverrar kennslu í Háskólanum. Vonandi fylgir svo grein seinnipartinn í ár upp úr einum þessara fyrirlestra. Kannski verður svo grein eftir mig í erlendu riti í desember. Verst bara að ég er húðlatur og kem mér ekki upp úr lestrarhjólfari síðasta misseris. Ég geri þá a.m.k. ekkert af mér á meðan.

Í nútímaþjóðfélagi þykir víst töff að vera upptekinn (ekki skil ég hvers vegna), en þetta er ekki sett hér á blað (vef, skjá?) til að sýnast töff, heldur til að reka mig áfram til verksins.

Happaþrennan

Happaþrennan góða
Sumum hlutum gleymir maður aldrei, nema um stundarsakir. Eða öllu heldur rifjast þeir ekki upp fyrir manni nema endrum og sinnum, einu sinni á ári eða á nokkurra fresti; eða yfirhöfuð alls ekki nema eitthvað minni mann sérstaklega á þá. Ég er þegar búinn að gleyma því hvað rifjaði upp fyrir mér eftirfarandi sögu, en hún telst til þeirra sem ég „mun aldrei gleyma“.

Mér finnst sennilegra að árið hafi verið 1990 en 1988. Í öllu falli bjuggum við í Gnoðarvogi og Þórður bróðir hafði plokkað aura af mömmu og pabba handa okkur sem við gætum eytt í Vogaturninum (sem enn er starfræktur). Og hér blandast tvær minningar saman í eina en ég mun aðeins fylgja annarri þeirra eftir: önnur þeirra snerist um skilningsleysi mitt um það hvað „bland í poka“ var, en sú sem ég vil segja fjallar um happaþrennur (og nú man ég hvað rifjaði upp fyrir mér þessa sögu, það voru orðin „bland í poka“ inni í bók).

Við stóðum inni í svefnherberginu sem við deildum í Gnoðarvogi og bróðir minn sagðist vilja kaupa sér happaþrennu fyrir sinn hluta af peningunum (sennilega fengum við fimmtíukall hvor í einum hundraðkrónuseðli). Ég spurði hann spenntur hvað happaþrenna væri, og hann útskýrði það þannig – eða þannig skildi ég það – að þetta snerist um að fá þrjár myndir eins og þá ynni maður peninga. Og ég sá undir eins fyrir mér nákvæmlega þá græju sem sést á meðfylgjandi mynd, og ég meina nákvæmlega sömu græju að því undanskildu að hún var lítil og meðfærileg og á þeirri sem ég ímyndaði mér var skúffa við hliðina á sveifinni neðst. Þar í lægju peningarnir sem hægt væri að vinna.

Sá hængur var þó á happaþrennunni að aðeins var hægt að nota hana einu sinni, en væri maður heppinn þá ynni maður peninga, jafnvel marga hundraðkalla. „En ef maður vinnur ekki, má maður þá samt eiga happaþrennuna?“ spurði ég, og Þórður sagði að það mætti maður vissulega, en hann skildi þó ekki til hvers eiginlega nokkur myndi vilja það. Maður henti þeim bara. Ég sagðist vilja eiga mína happaþrennu samt. Ég hélt að peningarnir hlytu að vera áfram inni í henni jafnvel þótt maður tapaði og að kannski næði maður þeim út að lokum með nægilegri seiglu.

Bróðir minn skildi ekki hvað ég var að fara, en út í sjoppu fórum við yfir stóra hringtorgið (sem ekki er lengur þar) og í stað blands í poka (kannski er þetta sama minningin eftir allt saman) fékk ég mér happaþrennu líka, spenntur. Og fékk einhvern miða, sem bróðir minn kenndi mér að skafa. Hvorugur okkar vann neitt, og þegar hann henti sinni í ruslið þá hikaði ég eitt andartak, leit svo á miðann aftur og sá að ég fengi ekki neina peninga úr þessu þaðan af, ólíkt happaþrennunni sem ég hafði ímyndað mér, og lét mína falla í ruslið á eftir hinni. Og ég man að mér fannst þetta helst til tilgangslaust þegar allt kom til alls.

Hvers virði ætli fimmtíu krónur hafi verið í lok níunda áratugarins?

Svikaraheilkennið

Hvenær hugsar maður of mikið um einhvern einn hlut, eða eitthvert eitt mengi hluta? Hvenær nálgast áhugi á einhverju afmörkuðu efni þráhyggju gagnvart því? Retóríska spurningin hvort ég vissi að til væri fólk sem tæki sér frí um helgar hafði enga merkingu fyrir mér á sunnudaginn sem var; það fólk hlyti bara að vera í leiðinlegri vinnu.

En ég átta mig betur á því núna þegar það hefur fengið að gerjast aðeins að auðvitað nær það ekki nokkurri átt að sunnudagsplanið nái ekki lengra en að göngutúr í snjónum – með Radiolab í eyrunum – upp Eiríksgötu, niður Þórsgötu og Baldursgötu að Laufásvegi, Bragagötu að Sóleyjargötu og gegnum Hljómskálagarðinn að Þjóðminjasafni, inn á Bókhlöðu að erindagjörðast og hlamma mér svo niður í Gimli með rjúkandi (nes)kaffibolla og njóta fræðistarfa. Æ, þetta var allt svo notalegt samt.

Staðreyndin er sú að ég gaf upp á bátinn framtíðarstarf til að leita mér frama á einhverjum aðgangsharðasta vettvangi sem um getur, þar sem samkeppnin er gríðarleg, og á versta mögulega tíma í efnahagslegu tilliti. Ekki þar fyrir að aðstæður verði endilega betri héðan af – þróunin er í þá átt að smámsaman láta háskólunum, sér í lagi hugvísindadeildum, blæða út í stað aukinnar innri samþættingar, hagræðingar og fjölgun býrókrata. En ég á ekki við það, í þessu samhengi.

Ég er á sjöunda ári í háskólanámi sem gagnvart Íslendingum telst vera íslenskunám en gagnvart öllum öðrum norrænunám. Að því loknu taka við styrkumsóknir og hark í mörg ár áður en mér tekst að troða mér inn í háskóla á botninum hvaðan ég vinn mig upp eftir því sem eldist úr stéttinni. Ég verð „of hæfur“ fyrir flest önnur störf en þetta eina sem þráhyggjan keyrir mig áfram til að mennta mig til að sinna. En sú staðreynd er það síðasta sem ég reyni að hugsa um.

Næstu (tæpu) fjögur ár fæ ég að búa í bólu síðustu námsáranna. Þá hugsar maður um aðra hluti en að fá ekki vinnu eftir vörn, einsog það hversu lélegur fræðimaður maður er samanborið við alla aðra. Það kallast svikaraheilkenni og er mjög algengt fyrirbæri. Ég þarf ekki aðeins að standast mínar eigin kröfur, heldur þarf ég að vinna mig upp í að verða eins fær og allir í kringum mig – sem er víst alger tálsýn en það gleymist annan hvern dag. Mest er baráttan við eigin kröfur, eða öllu heldur slagurinn um að reyna að standast þær. Og svo rankar maður við sér einn góðan veðurdag og uppgötvar að maður mun aldrei standast þær. Kröfurnar eru óraunhæfar. Rannsóknin felur aldrei allt það í sér sem hún ætti að gera. Efnið verður aldrei tæmt og fókusinn þrengist ennfremur dag frá degi. Hið almenna hverfur og leysist upp í –– kannski eitthvað allt annað en lagt var upp með í upphafi.

Og hvað gerir maður þá? Ekkert, nema að mæta næsta dag aftur í vinnuna og halda áfram að puða. Þráhyggjan skilar einhverju að lokum, og vonin er að eftir tíu ára háskólanám hafi mér tekist að ná utan um nokkurn veginn það lágmark sem mér finnst boðlegt að miðlungs akademískur ræfill hafi tök á. Og helst miklu meira en það.

En þessar kröfur koma ekki utan frá, og þær eru ekki algerlega mín eigin uppfinning heldur; þær eru afleiðing þess að hafa oftar en einu sinni verið í þeim sporum að hvorki ég né aðrir höfðu trú á mér til nokkurs, af því ég féll í framhaldsskóla ekki einu sinni, heldur tvisvar, og í kjölfarið upplifði ég afar sterka en ímyndaða niðurlægingu vegna þess. Ég upplifði tilfinningar sem ég skildi ekki en ég tel nú að hafi verið kvíði og jafnvel væg, áunnin félagsfælni. Það gekk svo langt að ef manneskja sem ég mætti brosti, til mín eða einhvers annars, þá var því á einhvern hátt beint gegn mér. Það gat ekki annað verið en að allir væru að horfa á mig, öllum stundum, og henda gaman að mér. Þetta er það versta sem ég hef upplifað og ég er stundum ekki viss um hvort ég hafi nokkru sinni jafnað mig alveg.

Á dögunum var mér boðið í furðulegt samkvæmi þar sem ég var spurður hvað ég gerði. Það er versta spurning sem ég gæti fengið. Annað hvort fylgir því framhaldsspurningin hvað ég geti nú gert við þá menntun, eða þá að ég þarf að reyna að útskýra rannsóknina mína. Í þetta sinn fékk ég í fyrsta skipti þau viðbrögð að spyrjandinn hopaði, sagði „Vóó“ og lét einsog ég væri alltof fínn fyrir þetta partí – annað hvort það eða þá að ég hafi verið það hrokafullur að hafa sett mig á háan hest yfir hann og alla aðra. Eða eitthvað. Ég benti honum á að ég væri nú bara námsmaður. „En þér nægir greinilega ekki masterinn!“ sagði hann þá, og ég skildi ekkert hvað hann átti við. Og þar með upplifði ég í fyrsta sinn að vera orðinn „reject“ hinumegin frá – pottþétt sömuleiðis bara mín upplifun en ekki hans, einsog með niðurlæginguna forðum.

Það er til fólk sem tekur sér frí um helgar. Ég er enn að velta því fyrir mér hvers vegna ég geri það ekki. Þetta er einsog með hraðaksturinn: það munar kannski örfáum mínútum að aka 30km hraðar en löglegt er. Sama gildir um það hvort maður mætir á skrifstofuna um helgar eða ekki þegar þetta er fjögurra ára prósess hvort eð er. En –– ég á bágt með tilhugsunina um að taka mér of mikið frí. Ég er nýkominn úr jólafríi sem endist mér allt árið, tel ég mér trú um. Sú tilfinning felst öll í vanmættinum sem ég enn finn stundum fyrir. Af því að eins vont og það var þegar enginn hafði trú á mér, þá var það ennþá verra þegar ég hafði ekki trú á mér sjálfur. Og kannski snýst þetta blogg dálítið um það. Baráttuna við að halda trúnni.

Ég veit alveg að ég get þetta, að ég er fær. Ég veit það bara mismikið eftir því hvaða dagur er og hvorumegin ég fer fram úr rúminu þann daginn. Á hinn bóginn er það þegar ég er hvað mest viss um eigið erindi í fræðunum að ég mæti í vinnuna á sunnudegi. Hvernig ætli standi á því?

The Middle Ages' Greatest Hits

Það var ánægjulegt að fá póst frá Amazon með uppástungum um ‘best selling medieval history’. Sér í lagi þegar engin bók í mínu fagi selst nema það standi VIKING eitthvað með hástöfum á kápunni. Sem er aftur á móti ergilegt þar sem allt víkingatal er beinlínis villandi. Boethius var á listanum. Boethius bestseller stuðlar fallega.

Reykingafólkið með rjúkandi kaffibollana sína utan við Árnagarð færir mér nostalgíu. Hálft ár síðan ég hætti að reykja á morgun.

Því meira sem ég les af Samakenningu Hermanns Pálssonar því sannfærðari verð ég. Ekki vegna þess að Hermann færi svo sterk rök fyrir máli sínu, þau færir hann sárafá þegar upp er staðið, heldur vegna þess hversu sjúklega mörg dæmi hann telur upp sem ljóslega eru hafin upp yfir handahóf (það eru raunar ekki nándar nærri öll dæmin hans, en góðu dæmin tala sínu máli aftur á móti). Ég er spenntur fyrir möguleikunum. Fræði eiga enda að vera spennandi; ólýsanlega óskiljanleg er mér sú hugmynd að fræði séu þurrt og leiðinlegt staðreyndastagl. Jafnvel leiðinlegustu fræði eru áhugaverð í sjálfum sér. Nema kannski viðskiptafræði.

Höfundur Njálu og Færeyingasögu

Það getur verið gaman að fylgjast með umræðum á Facebook. Nú er ég til að mynda hæfilegur aðdáandi Einars Kárasonar sem þó nýverið lét í ljós þá þekkingarfræðilegu afstöðu að hafi „dr. phil. Helgi Guðmundsson“ sýnt fram á eitthvað sem Einar er sammála þá hljóti það að vera rétt, en andmæli Viðar Hreinsson því þá sé það til marks um „standardskýringar norræna fræðaskólans“ sem sé auðvitað eintóm þvæla.

Það er raunar fyndið að þeir fræðimenn sem helst væru sammála Einari eru dauðir og uppnefndir forsvarsmenn Íslenska skólans. Hinn langþreytti frasi um standardskýringar norræna fræðaskólans á nefnilega best við þessa hálfgleymdu karla sem viðhöfðu dýrkun á meintum höfundum miðaldarita, þessa sömu og Íslendingar hamast enn við að hampa einsog engar framfarir hafi átt sér stað í norrænum fræðum síðan snemma á síðustu öld. En Einar verður víst að hafa það sem honum þykir hljóma best, einsog hendir bestu menn.

Hið daglega registur

Mér hefur fundist ég hafa ná að gera heilan helling síðan ég kom úr jólafríi (hvenær sem það annars var, varla meira en vika síðan). Ég hef sent umsókn um þátttöku í málstofu í Oxford í júlí, þar sem ég verð hvort eð er á ráðstefnu í Leeds um sama leyti. Þar verð ég með erindi sem annað hvort verður afskaplega vinsælt eða ofboðslega óvinsælt. Það getur alltaf brugðið til beggja vona um slíkt. Ég verð einnig með fyrirlestur á Hugvísindaþingi í mars (það kom í ljós fyrir um tveim dögum) svo þá hef ég að einhverju að stefna. Grein í bígerð um sama efni sem er hálfskrifuð. Áhugaverðara efni fyrirfinnst víst ekki, jafnvel þótt víða væri leitað.

Ég hef líka sent styrkumsókn til tveggja rannsóknasjóða og bráðum fer ég að vinna í annarri umsókn í þriðja sjóðinn. Ég hef að mestu leyti undirbúið kennslu fyrir janúar, í námskeiði sem ég er aðstoðarkennari í. Á aðeins eftir að fá athugasemdir frá aðalkennaranum. Ég hef fundað. Ég hef lesið greinar. Ég hef lesið í (góðum, til allrar hamingju) bókum. En mest er um vert að ég hef svarað tölvubréfum jafnharðan og mér hafa borist þau. Það er nú aldeilis meira en hægt er að segja um suma. Eitt minna mörgu áramótaheita er svo að svara einum aumingjans manni sem ég hef vanrækt, en sá sendi mér tölvuskeyti í september.

Svo hef ég unnið í nokkrum bókum. Það er mesta furða að maður verði ekki geðveikur á svona verkefnaflakki, en þvert á móti þá virðist það gefa orku. Eitt verkefni sligar, þrjú styrkja, fimm er kannski pushing it, sem sagt er.

Auðvitað hef ég ekki gert allt þetta á einni viku. Ég hef unnið í þessu flestu í langan tíma. En þegar hlutirnir hlaðast upp svona þá finnst manni sem maður hafi gert heilu ósköpin. Og já, svo ég svari einu af mínum fjölmörgu aðdáendabréfum: ég hef hugleitt að endurnefna bloggið Innsýn í Fílabeinsturninn, en agentinn minn telur að það væri ef til vill óheppilegt í markaðslegu tilliti og ég hlýt væntanlega að kyssa vöndinn rétt einsog aðrir.

Lukkunnar laufgosi

Ég er afskaplega heppinn maður. Það er ekkert svo langt síðan ég hætti að gera kröfur um að fá mikið í lífinu og fór að gera meiri kröfur til sjálfs mín í staðinn (segi ég og hljóma einsog pseudóintellektúalinn Paulo Coelho), en síðan þá hef ég fengið meira en mér finnst ég í raun hafa átt tilkall til.

Ég á konu sem elskar mig og stjúpdætur sem tóku mér vel frá upphafi. Mér hafa hlotnast meiri tækifæri til menntunar en ýmsum vinum mínum (sem ekki njóta þeirra forréttinda að geta kvartað undan LÍN), og ég hef fengið að stunda nákvæmlega það nám sem ég vildi. Ég var reiðubúinn að stunda það hvar sem er í raun en örlögin höguðu því þannig (ekki í alvörunni, þetta er orðatiltæki) að ég fann ástina og námið í sama landi. Og ég er svo heppinn að hún bæði skilur áráttuna þar sem hún hefur sjálf lokið doktorsnámi (og doktorsnám er, eftir því sem ég kemst næst, áralöng æfing í áráttuhegðun) og hefur þolinmæði gagnvart henni.

Allt nám mitt til þessa hef ég stundað með það að markmiði að gera það sem ég geri núna. Það hefur verið draumur minn síðan í menntaskóla, lítilfjörlegur sem hann annars er. Ég er líka svo heppinn að ég hef aðstöðu til þess starfa hjá Hugvísindastofnun, mér að kostnaðarlausu. Þar get ég setið umkringdur bókunum mínum við rannsóknir allan liðlangan daginn. Ég hef ekki fleiri lífsmarkmið en ást og visku og á hverjum degi reyni ég að rækta hvorttveggja (kannski ég prófi að skrifa bók í nafni Coelhos og sjái hvernig hún selst).

On monsters: an unnatural history of our worst fears eftir Asma beið mín á pósthúsinu í gær og ég er búinn að lesa rúman þriðjung af henni. Þrjár aðrar eru enn á leiðinni: Monsters: evil beings, mythical beasts, and all manner of imaginary terrors eftir Gilmore, Monsters, marvels and miracles: imaginary journeys and landscapes in the middle ages, og bók næstum því sama titils, Marvels, monsters, and miracles: studies in the medieval and early modern imaginations. Það er víst nóg annað að lesa meðan ég bíð eftir þessu. Ég hlýt að teljast lánsamur að hafa tímann til að lesa þetta.

Skemmtileg tenging

Kannski vantaði hann bara knús
Ég prófaði í dag að nota Google Scholar, í fyrsta sinn síðan hann var glænýr. Nú vildi ég að ég hefði verið duglegri að nota hann. Þar fann ég ýmislegt utan míns fræðasviðs sem ég þó get stuðst við í skrímslarannsóknum. Til dæmis þessa grein sem birtist í Journal of Experimental Psychology, en í upphafi hennar segir:

Belief in the existence of supernatural beings is a cultural universal. Every culture observed by anthropologists or unearthed by archeologists has endorsed beliefs and practices predicated on the existence of human-like beings with non-human properties, such as beings who change shape, beings who read minds, or beings who control the weather. Belief in the existence of supernatural beings is widespread not only across cultures but within cultures as well (bls. 1123).

Samt neita margir fræðimenn að horfast í augu við þetta. Merkilegt.

Önnur grein sem ég fann og ætla að lesa fljótlega er The plural of ‘anecdote’ can be ‘data’: statistical analysis of viewing distances in reports of unidentified large marine animals 1758-2000. Greinarhöfundur telur að lýsingar fólks á sæskrímslum séu nægilega nákvæmar og komi allar heim og saman á þann veg að ætla megi að mörg þeirra hafi verið til í raun og veru, og séu það jafnvel enn, þau liggi bara ófundin í mestu djúpunum.

Ég skal ekkert um það segja, en mér finnst þetta áhugavert. Það er óvænt tengingin á milli greinanna tveggja sömuleiðis.