Ég man alltaf eftir þeirri setningu Orms Óðinssonar, úr Gauragangi, þegar hann heldur því fram við bróður sinn að eina ástæðan fyrir iðkun hans (og félaga hans) á handbolta væri sú að þá gætu þeir káfað á typpum hvers annars í sturtunni. Lengi vel var ég algjörlega sammála þessu, eða þar til ég eignaðist of marga íþróttasinnaða vini til að geta haldið fram slíkum rógi.