Síðan þá hefur blokkin smámsaman fyllst af ungu fólki. Og ég er eins og gamalmennin forðum; úr mér genginn af óþoli og handarbökin sundurtætt af nagi; íbúðin aldrei nógu uppkynt, hvergi frið að fá og nágrannarnir eins mikil úrþvætti og vættrass og hugsast gæti.
Karlinn á hæðinni fyrir neðan fer reglulega út og skokkar í anórakk sínum og hvítum hlaupaskóm. Hvenær barst sú ansvítans ósvinna inn fyrir garða míns fagra hverfis? Hornkaupmenn, Raggasjoppa og Þórsbakarí horfin fyrir anórakkskokkandi, tyggigúmmíjórtrandi vasadiskóaillþýði sem kaupir örbylgjufæðið í súpermarkaði og brauðið í fjöldaframleiðslukeðju, fæðir börnin gegnum vélvæddar slöngur meðan það glápir á mynddiska á nærfötunum og drekkur amrískan bjór, lemur konuna lítið eitt og rúnkar sér í snöru niðri í þvottageymslu.
Tempora malus est sögðu menn til forna. Ef þeir aðeins vissu.
Nei, ég segi nú bara sisvona.