Eftir sex daga flyt ég með pabba á Öldugötu í Vesturbænum, þar sem ég kem til með að búa í eitt ár. Þaðan er stuttur spölur í Háskólann, hvar ég mun nema íslensk fræði. Ég tek mér námslán því launin mín ein og sér duga ekki. Námslánin duga heldur ekki ein og sér svo ég þarf að vinna, en það er óvíst hvort ég fái vinnu áfram hér á safninu, þótt mér sé tjáð að möguleikar mínir séu góðir.
Þrátt fyrir allar yfirvofandi breytingar finnst mér ég ekki hafa til neins að hlakka. Ég hlakka ekkert til námsins eða neins annars sem bíður mín hér. Helst langar mig til að yfirgefa þetta land án fullvissu um hvort og þá hvenær ég snúi aftur, berast með vindinum og svo framvegis. Fjandans ævintýraþráin stigmagnast bara í hitanum og sólinni, sem loksins kom „fashionably late“. Ég get þó í það minnsta sötrað rauðvín í sólinni og ímyndað mér að ég liggi á þilfari skonnortu úti á Karíbahafi á leið til Martinique. Þar til ég opna augun í öllu falli.
Hvers vegna drífurðu þig ekki út í heim? Það er til dæmis auðvelt að gerast háskólaskiptinemi, meira að segja þótt þú sért nemandi í íslensku.
Ég geri það sjálfsagt. Hef verið að hugsa mér jafnvel að taka mér frí í miðju BA námi til þess arna, ég bara verð, annars krepera ég.
Sjá hvort hringferðin slekkur ekki ævintýraþorstann í bili.
Þá ertu í næstu götu við mig.
Og í næstu götu við Dögg.
Oh, þú ert nú meiri kallinn. Það styttist óðum í massapartý hjá mér og þú segist hafa til einskis að hlakka. Það mætti halda að þú hataðir mig. Djók. Ég ætla samt að hætta að kommenta á hverja einustu færslu sem ég er að lesa núna.
Hvaða partí er það?
I’ll never tell…
Ha? Nei tvítugsafmælið mitt!
Hah, I just knew you would crack!