Himininn hrynur og umlykur húsin,
höfgi grámans fyllir tómið
og bílarnir fljóta á öldum tímans
á önnur mið.
Flaumurinn fellur af húsum fram,
eitt og eitt lík slæðist með
og kettirnir synda baksund í öllu saman!
og finna frið.
Gróðurinn drukknar í lausninni,
hestvagnar fljóta upp á vatnsborðið
og rósirnar sem við áttum,
þú, ég: Við.
Borgin er hafið og eftir þér kafa ég ystu myrkrin,
gegnum hljóðfærasæginn og mannmergð,
því meðal bolla og borða og húsfreyja
er lífið
með þér.