Á hverjum degi ek ég Sunset Boulevard Íslands, Reykjavíkurveginn, tvisvar. Það er skárra á morgnana en um eftirmiðdegið, þegar bílalestin getur náð frá Garðabænum uppá Kringlumýrarbraut við brúna. Á brúnni í dag hékk borði sem letrað var á:
Hverra götur?
Okkar götur!
Hvað svo sem það merkir nákvæmlega hlýtur það að vera satt.
Þegar svo bílalestin loks leystist upp á Sunset Boulevard var mig farið að klæja í ódýra DVD-mynd – Þessar 990,- króna útstillingar eru guðsgjöf – svo ég kom við í Firðinum, eina staðnum í Hafnarfirði þar sem mektarmenn og auðnuleysingjar geta komið saman og fagnað gnægtum hins íslenska markaðssamfélags sem jafningjar. Þar varð mér starsýnt inn í Herra Reykjavík á Einar Ágúst með gítar og fólk með freyðivínsglös að gaula „Tell Me Twice“. Eðlilegur dagur í Firðinum býst ég við. Ég gekk þaðan út með ódýrustu jakkaföt sem sögur fara af.
Mér var ekki boðið freyðivín.
„Waits caught Rock’s show in a disreputable little Sunset Strip establishment called Filthy McNasty’s. The place was nearly empty – Rock and his band, decked out in shocking-pink jumpers, were playing to the bar staff, Waits, and a handful of wayward businessmen. As Waits describes it, Rock was in the middle of a „bitter and distracted“ version of „The Tennessee Waltz“ when he suddenly stopped singing. Then he grabbed his drink, hurled it against the wall, and started screaming at the suits, calling them „a bunch of damned bloodsuckers.“ Sweat pouring from his brow, Rock launched into a long, rambling, brilliant, but „purely psychotic confession“ that was like a „cross between an execution and a striptease.“ Waits, of course, was enthralled.“