Það tekur lengri tíma en ég hugði að drulla ámu af bjór yfir á aðra ámu og þaðan á flöskur. En ég er loksins búinn. Svo tókst mér að brenna mig við að sótthreinsa flöskur og er flekkóttur núna. Ef þetta verður verra á morgun er ég farinn niður á slysavarðstofu …
Month: febrúar 2009
Mitt áhugaverða líf
Tölvan mín er farin að hitna svo mikið að ég sá þann kostinn vænstan að hringja í þjónustuaðila og panta tíma. Húðin er beinlínis farin að flagna utanaf örgjörvanum. Tölvan reyndist vera í ábyrgð ennþá svo það kemur sér afskaplega vel.
Á Þórbergsvefnum rakst ég á meint MA verkefni eftir Sverri Árnason, Í kompaníi við Þórberg og Matthías. Það finnst þó ekki á Gegni (hefur höfundur fjarlægt það?). Og orðalagið finnst mér nokkuð frjálslegt fyrir MA ritgerð, þótt ekki vilji ég gerast svo hrokafullur að afskrifa þessa ágætu grein fyrir því. Þar fyrir utan þarf ég líklega að styðjast við hana. Auglýsi hérmeð eftir lausn á þessari ráðgátu.
Í kvöld mun ég leggja allt kapp á að koma tiltekinni afurð yfir á flöskur og endurvinna grein um Þórberg sem ég ætla að fá birta í Mími, tímariti íslenskunema. Tilgangurinn er praktískur – ég hyggst vitna í hana sjálfur í BA ritgerðinni, og hún er nógu ólík stóru ritgerðinni til að ég vilji helst sleppa við að troða henni þar inn í mýflugumynd. Nema þá að Mímir komi út of seint í árinu, þá verður verkið til lítils unnið. Sjáum hvað setur.
Er svo að vinna í því að afla mér heimilda frá öðrum rannsakendum Þórbergs, t.d. handriti hans að sjálfsævisögu og dagbókaskrif frá tilteknum tíma sem ekki hafa verið gefin út. Lesa svo Kristin E. Andrésson og Sigurð Nordal. Lesa Sigfús Daðason aftur vegna klúðurs við skrásetningu. Annars held ég að það hljóti að fara að verða komið nóg af þessu heimildagrúski. Þá er bara eftir að endurlesa höfundarverkið og setjast við skriftir.
Almáttugs andskotans helvíti!
Rétt í þessu greip ég niður í 50 blaðsíðna ritgerð sem ég hef verið að lesa mér til heimildar, og lauk því litla sem eftir var. Það er langlengsta heimildin sem ég þarf að styðjast við að undanskildum bókum. Fer svo að fletta upp í glósunum.
Ég hef ekki hripað eina einustu hjá mér, nema þá eitthvert samhengislaust þrugl sem ég kann engin skil á lengur. Mikið andskotans helvíti er það mikið djöfulsins bögg.
Ást
Varir okkar hafa gróið saman
utanum tvö lítil og skrítin dýr
sem iða af ást og njótast
inní heitum og rauðum heimi
sem varir okkar hafa lokast um
– Ari Jósefsson, úr Nei, 1961.
Er þetta ekki orðið gott?
Ég var bara fyrst áðan að fatta að Jónas Kristjánsson er Jón Gnarr í dulargervi. Í alvörunni, er þetta ekki orðið gott, Jón?
Húmor og amor
Allir skulu stilla inn á síðdegisútvarp Rásar2 á morgun milli 16 og 18. Þar má heyra viðtal sem tekið var við okkur Kristínu Vilhjálmsdóttur í sambandi við prógram Borgarbókasafns, Húmor og amor.
Á sunnudaginn kemur hefst dagskráin með pompi og prakt og má finna undirritaðan þar, nánari upplýsingar hér. Verkefnið varir svo út árið með reglulegu bili milli viðburða.
Koníak
Ligg hálfslappur heima í dag og langar í koníak. Koníak fer afskaplega vel með rigningu og veikindum. En ég á ekkert koníak, hef ekki efni á því og þyrfti þar fyrir utan að fara úr húsi til að verða mér úti um það. Það kemur ekki til greina Auk þess finnst mér koníak ekkert gott. En stundum er bara stemning fyrir það.
Annars verður ofurtöff dagskrá næstkomandi sunnudag í Aðalsafni Tryggvagötu sem undirritaður tekur þátt í, nánar auglýst von bráðar. Allir að mæta.
Órangútan skal það vera
Í kjölfar þess að bróðir minn gerðist ritstjóri þess prýðilega vefs Húmbúkk gúglaði einhver sig inn á þessa síðu í leit að honum (þetta er frægt og það leikur sér). Ég skoðaði hvað viðkomandi fann og rakst á þetta í leiðinni.
Ég vil taka það fram að ég var orðinn tvítugur þegar þetta er skrifað. Og að mér þykir það afskaplega, óendanlega vandræðalegt.
Eitt sinn sem varstu svo unglegur þá, undurfagur á brún og brá
Ég hygg að ég sé að grána. Ég veit að maður á ekki að blogga um svona hluti. En spegillinn gegnt rúminu mínu sýnir mér ógnarstór kollvik þar sem þó vex hár þegar nánar er að gætt.
Sérstök ferð sem ég fór í rannsóknarskyni innundir flóðlýsta skuggsjá salernisins leiðir í ljós að vissulega er ég ögn ljósari í vöngum en annarsstaðar. En kollvik hef ég engin, eða agnarsmá eftir því hvernig á það er litið.
Er ég uggandi um framtíð mína sem ungmennis í ljósi þessa. Þó skilst mér að taka eigi upp útgáfu Aldnir hafa orðið þar sem frá var horfið af þessu tilefni, enda fylgir öldrun jafnan viss upphefð fram að vissu stigi – altént svo langt sem sjálfsbjargarviðleitnin nær.
Ég vænti þess hið minnsta að lesendur bíði útgáfunnar af einlægum áhuga og hysterísku jafnaðargeði. Það verður í nítjánda bindi ef ég lifi daginn.
The Bridge
Ég er með stóra spurningu við heimildarmyndina The Bridge.
Myndin fjallar um sjálfsvíg við Golden Gate brúna. Í myndinni eru u.þ.b. átta sjálfsvíg fest á filmu (eftir að þetta var skrifað sé ég að Wikipedia segir 19 – ég hlýt að hafa athyglisbrest), og að mig minnir þrjú stöðvuð. Rammafrásögn myndarinnar er eitt tiltekið sjálfsvíg. Við sjáum viðkomandi ganga fram og aftur eftir brúnni alla myndina inni á milli annarra atriða, augljóslega í öngum sínum, uns myndinni lýkur á því að hann stekkur upp á handriðið og tekur dýfu aftur á bak fram af.
Í myndinni eru tekin viðtöl við þrjá vini hans og móður. Ekkert þeirra virðist sjá neitt athugavert við þetta (aftur segir Wikipedia að aðstandendur hafi ekki vitað af upptökunum, en á hinn bóginn að öll hafi þau verið sátt við myndina). Spurningin er, og kannski er hún einfeldningsleg, en var í alvörunni ekki hægt að hindra þetta? Mér virðist augljóst að fyrst það var sérstaklega fylgst með þessum náunga þá hafi kvikmyndatökuliðið haft sínar væntingar til hans. Og þá vil ég spyrja, þó ekki sé nema til þess eins bara að spyrja.