… eða alla vega út á pall.  En byrjum á byrjuninni.  Á mánudaginn var kom sú sveimhuga heim með umsögn og var hún öll hin besta, framúrskarandi nemandi á alla lund.  Eftir hádegið skruppum við í heimsókn í nálægan bæ, Holzgerlingen.  Þar býr fyrrverandi nágranni minn úr Borgarnesi með amrískum eiginmanni og þremur sonum.  Til að gera langa sögu stutta, eyddum við öllum eftirmiðdeginum þar í góðu yfirlæti og loforð um að hittast sem fyrst aftur var það síðasta sem okkur fór á milli.  Krakkarnir skemmtu sér öll konunglega og verður þetta endurtekið áður en langt um líður.  Myndavélin fór því miður ekki með í ferðina.

Í gær voru steiktar um 60 pönnukökur og svo farið í bæinn.  Frúin og krakkarnir röltu örlítið um, keyptu sængurgjöf sem fer til lítillar stúlku í Kanada og enduðu á leikvellinum í Grasagarðinum gamla.  Bóndinn kom þangað og við gengum svo heim til Siggu til að hjálpa henni að hreinsa út úr íbúðinni, þaðan fórum við tveimur stólum, einum lampa og jólatré ríkari – auk nokkurra annarra smærri hluta.

Í dag var stór dagur hjá systrum, síðasti leik- og skóladagurinn og báðar að kveðja skólana sína.  Þær fóru með pönnsur með sér, hjá þeirri snöggu var haldin kveðjuhátíð, hún fékk ámálaðan bol, „Schultüte“ og alla sína pappíra með sér.  Hátíð þeirrar sveimhuga var haldin í garði eins bekkjarbróður hennar, nokkrar mæður mættu með kökur og kruðerí, þar voru kanínur í búri og mikið gaman.  Í skólanum var fjórðubekkingum hent út úr skólanum, kennarar og foreldrar mynduðu keðju við aðaldyrnar og hentu nemendum á milli sín út á dýnu þar fyrir utan.  Þar með lauk skólagöngu þeirra krakka í Hügelschule.

Eftir hádegið komu amerísku stelpurnar í heimsókn, það var sullað á pallinum.  Mamma þeirra kom og við sátum og skröfuðum um heima og geyma.  Eftir að bóndinn kom heim var kvöldmaturinn undirbúinn, Schwebíska kartöflusalatið tókst býsna vel.  Maðurinn hennar kom svo upp úr klukkan sex og við fórum að borða.  Fullorðna fólkið sat úti fram yfir klukkan tíu og skemmti sér konunglega.  Fyrr um kvöldið kom stúdína út og kvartaði yfir því að krakkarnir væru með hávaða og hún gæti ekki lært, svo þau settust fyrir framan sjónvarpið og horfðu á Mamma Mía.  Kvöldið var yndælt – þau fara heim eftir þrjár vikur.

Á morgun er það ferð til Wilhelma í Stuttgart, frúin og krakkarnir, á föstudaginn er ferðinni heitið að Bodensee í útilegu fram á sunnudag.

Morguninn byrjaði á því að sú sveimhuga, sú snögga ásamt frúnni hlupu niður í Grundschule and der Wanne, skólann sem þær systur fara í næsta haust.  Þær fóru í tveggja kennslustunda heimsókn þangað inn í 2.a sem er bekkur þeirrar sveimhuga.  Krakkarnir tóku mjög vel á móti þeim, stelpurnar himinlifandi yfir að þeim fjölgar enda drengir yfirgnæfandi í bekknum.

Í upphafi sátum við í hring (frúin var með allan tímann) og þær voru spurðar að nöfnum, aldri og hvaðan þær væru.  Einn bekkjarbróðirinn á íslenskan afa og gat fyllt inn upplýsingar um landið, svo sem um skyr og annað merkilegt.  Þær skrifuðu nöfn sín á töfluna og kennaranum þótti mikið til koma að sú snögga gæti skrifað nafnið sitt sjálf.

Svo var sest við borð og farið í smá leik, sú sveimhuga gat svarað og krossgáta ráðin í sameiningu.

Í frímínútunum rölti kennarinn með okkur og við hittum kennarann sem sú sveimhuga fær næsta vetur og sáum í hvaða stofu hún verður – sú mun líka kenna þeirri snöggu stærðfræði.  Svo var kennari hennar fundinn og kynnt fyrir okkur.  Að lokum var ítrekað að gott væri ef þeim yrði kennd meiri þýska í fríinu til að einfalda fyrir þeim skólaupphafið.

Í bekk þeirrar sveimhuga er ein stúlka frá Kína sem hefur búið hér stutt og er orðin prýðisgóð í málinu, hún og önnur til eiga heima hér í þarnæsta húsi.

Eftir skóla var pakkað niður nesti og ekið af stað með dyggri aðstoð nýja Garmsins í átt að Hechingen sem er fyrir neðan Hohenzollern kastalann.  Þar ætluðum við að fara í berfættan göngutúr.

Græjan virkaði fínt og við komumst á leiðarenda og gengum inn í smá dal, þar var búið að setja upp gönguleið sem á að fara berfættur og er undirlagið af mörgu tagi.  Steinar af mismunandi grófleika, ýmist sorfnir eða hvassir, greinar, kurl, trjástubbar, hellur, stórgrýti, gras, mold og allt sem manni gæti dottið í hug.  Einnig var hægt að vaða í læk á einum stað.  Þetta var ákaflega skemmtilegt, þó sá skapmikli væri ekki til í að labba á öllu þessu grjóti – betra að hlaupa í grasinu við hliðina eða láta halda á sér.

Eftir þessa heilsubót – sem er vandlega lýst sem svo í upphafi ferðar, holt fyrir hrygg, stoðkerfi, fætur og örugglega líka andlega líðan ókum við í áttina að Hohenzollern, en komum aftur þangað síðar með bóndann meðferðis.  Sutt stopp var gert við veitingasölu þar sem var leikvöllur og nokkur húsdýr – kýr frá annarri álfu, sennilega íslenskir hestar, lamadýr og hænsfuglar.  Krakkarnir léku sér aðeins, en svo opnuðust gáttir himins og við drifum okkur heim.

Þar var slett í mislitar múffur og þær borðaðar yfir DVD mynd á meðan ringdi eldi og brennisteini úti.