Bankað var að dyrum hjá mér fyrr í dag og ég æddi til dyra með hugann hangandi útum annað eyrað. Ég rykki upp dyrunum og þar stendur Ingibjörg Sólrún Gísladóttir og kompaní. Mér varð orða vant. Ég gat ekki ímyndað mér erindið.
Heimurinn verður fljótlega eðlilegur á ný þegar Ingibjörg kveðst vera að kynna framboðslista Samfylkingarinnar og réttir mér bleðil, ég missi uppúr mér skilningsvana já. Skyldi hún vilja ræða það yfir kaffibolla?
„Svo,“ bætir hún við, „ætla ég að gefa þér eina rós að skilnaði,“ réttir mér hana og blikkar mig brosandi. Ég gat ekki annað en skellt aðeins uppúr. Þetta kom mér alveg að óvörum. Svo þakkaði hún fyrir með handabandi og við kvöddumst. Brosið sat límt á mér næsta kortérið. Þetta var þó frumlegra en að hringja.
~
Ég vona að
húsin sem brunnu verði endurreist. Það skiptir engu máli hversu gömul húsin eru í raun og veru. Það er mikil saga í þessum húsum og það væri synd að glutra henni niður, sbr. nýja hótelið í Aðalstræti sem teiknað er upp eftir þremur húsum sem áður stóðu þar. Þar á meðal er Fjalakötturinn, eitt elsta kvikmyndahús Evrópu, ef marka má heimildargildi Margrétar Jónsdóttur. Sjálfsagt eru það þó ýkjur.
Ég er fokvondur út í Egil Helgason, eins og raunar alltaf þegar ég les svartagallsrausið í honum. Að þessu sinni er eins og Jónas úr Hriflu tali útum rassgatið á honum. Að hans mati voru Fröken Reykjavík og Kebabhúsið ógeðslegar sjoppur, Rósenberg bjórbúlla og Pravda úrkynjað lágmenningarplan. Slík er nú víðsýni þessa höfuðkverúlants Íslands.
Fröken Reykjavík var sjoppa eins og hver önnur, Kebabhúsið var besti skyndibitastaður Reykjavíkur og Rósenbergkjallarinn var menningarsetur með veitingaleyfi. Þar hef ég hlýtt á upplestra Braga Ólafssonar og Ingibjargar Haraldsdóttur meðal annarra, og tónlist Lay Low. Að hógværu mati Egils eru þau sjálfsagt öll úrkynjuð líkt og list þeirra.
Pravda var ef til vill ekki allra og enn síður hentaði hann mínum smekk. Slíkt gildismat myndi þó seint kalla á aðra eins gagnrýni, fyrir utan að Pravda hefur staðið fyrir ýmsum ágætum uppákomum á virkum kvöldum, t.d. djasstónleikum. Þar sem Agli finnst sjálfum gaman að hella sig fullan á börum er drykkjan væntanlega ekki burðarliður í gagnrýni hans á þeirri „lágmenningu“ sem þar þreifst. Þá er ekkert eftir til gagnrýni nema tónlistin sem þar er spiluð. Tímanna tákn, myndu einhverjir segja. Lágmenning, segir Egill. Það er gott að vita að sumir hafa gaman af að fægja fílabeinsturna sína.
~
Myndina hér að ofan tók Nína, sú flinka fótógrafíuflikka. Að kvöldi brunans buðu þau Skúli mér í mat til sín. Það var afar notalegt kvöld, gaman líka að eiga vini sem nenna að bjóða manni í mat. Um tíuleytið það sama kvöld sprakk heitavatnsleiðsla í næstu götu. Þá brenndust sjö. Gott að sama verður ekki sagt um brunann við Lækjartorg. Ef til vill hefði Egill Helga ekki verið jafn hrokafullur í yfirlýsingum ef kviknað hefði í þá um kvöldið og tugir farist í eldsvoðanum. Og þó, maður veit aldrei. Alltaf skal mannkertinu takast að koma mér á óvart.
Það er naumast hvað maður getur aldrei komið neinu útúr sér þegar mest á ríður, svo eftir einn bjór á barnum þarf heila herdeild til að þagga niður í mér.