Fyrir Hugtök og miðlun sögu er ég að lesa grein eftir Ólaf Rastrick sagnfræðing þar sem hann talar m.a. um Þjóðahátíð Alþjóðahúss í febrúar. Greinin er mjög áhugaverð í ljósi umræðu síðustu daga og fjallar um menningararf í fjölmenningarsamfélagi. Þar sem við þjóðfræðinemar sáum um bás íslands á hátíðinni þykir mér þessi greining Ólafs skemmtileg.
Ekki rugla honum [bás ístralíu] saman við það sem er í næsta bás, hann er merktur „ísland“ og þar hafa þjóðlegir þjóðfræðinemar við Háskóla íslands staflað upp dósum af KEA-skyri á rekaviðardrumbi: Þar hlýtur að vera á ferðinni íslenskur menningararfur.
Kannski er þetta dæmi um hvernig íslensk fjölmenningarpólitík tekur yfir flokkunarfræði þjóðernishyggjunnar. í gróðurhúsi fjölmenningarinnar getur hver og einn fundið sér sinn bás þar sem hann á heima. í þessum bás er upprunann að finna, jafnvel þótt hann sé einungis settur fram sem vörumerki, en það er bara til hægðarauka. En gætið að því að hver og einn á bara heima í einum bás. Við viljum enga bása-usla í okkar fjölmenningarþjóðfélagi.
Eða hvað? Það var einhver óróleiki í íslenska básnum: Kannski voru þjóðfræðinemarnir ekki alveg nógu þjóðlegir, ekki alveg nógu staðfastir á sínum bás íklæddir stuttermabolum með stílfærðri mynd af sauðkind og áletruninni: „It’s hard to be kind“.
Við vildum sýna fram á að íslendingar væru ekki allir eins. Básinn var byggður upp á andstæðum líkt og fiskveiðar vs. álver, gamlar ljósmyndir vs. graffíti og skyr vs. snakk. Við fengum skammir m.a. fyrir að sýna álið en hefðum gjarnan viljað fá meiri viðbrögð. Vorum við ekki nógu þjóðleg? Við vorum í íslenskri hönnun, vorum í því sem íslendingar ganga í.