í dag er áttræður Steingrímur Hermannsson fv. forsætisráðherra og formaður Framsóknarflokksins. Steingrímur er einhver merkasti stjórnmálamaður 20. aldar á íslandi að mínu mati. Hann er alinn upp í ráðherrabústaðnum við Tjarnargötu og kynntist því ungur í gegn um föður sinn hvernig starfi stjórnmálamanns var háttað. Sjálfur ætlaði hann ekki að feta þá leið en 34 ára var hann kjörinn formaður Félags ungra framsóknarmanna í Reykjavík og gegndi því embætti í tvö ár. Hann er sá eini sem ég veit til að hafi fengið undanþágu til þess að vera formlega ungur framsóknarmaður til 36 ára aldurs.
Steingrímur tók við formennsku í Framsóknarflokknum árið 1979 eftir erfiðar kosningar en leiðir flokkinn til mikilla sigra. Hann naut ávalt mikillar hylli hvort tveggja á meðal samherja og andstæðinga enda hefur hann haft það orðspor á sér að vera maður sátta og samvinnu. Alþýðleg framkoma hans gerði hann að manni fólksins.
Ég var ekki nema10 ára þegar Steingrímur lætur af formennsku í flokknum og Halldór ísgrímsson tók við. Á þessum 10 árum hafði Steingrímur þó heilmikil áhrif á minn stjórnmálaáhuga í gegn um foreldra mína en ekki síst ömmu mína á Bjargi. Hún var ein af þeim sem ávalt hélt mikið upp á Steingrím og var t.d. grænn álfur sem hékk upp á vegg í íbúðinni hennar nefndur Denni í höfuðið á honum. Ég get líka sagt frá því að í viðurkenningarskyni fyrir störf að félagsmálum að loknum 10. bekk fékk ég annað bindið í ævisögu hans. Steingrímur er einmitt maður sem við sem störfum að félagsmálum ættum að líta til og taka til fyrirmyndar.
Ég mæli í framhaldinu með kveðju SUF til Steingríms og málþingi honum til heiðurs seinna í dag.