Mánaðarskipt færslusafn fyrir: apríl 2014

Guðni Ágústsson og vonda fólkið á netinu

Guðni Ágústsson ætlar víst ekki að fara í framboð í Reykjavík. Framsóknarflokkurinn er í vandræðum eftir að Óskar Bergsson náði ekki, öllum að óvörum í flokknum af einhverjum ástæðum, að rífa fylgi hans upp í borginni og vék af framboðslistanum.

Einhvern tíman hefði þótt eðlilegast að næsta manneskja á lista hefði þá tekið oddvitasætið og aðrir færst upp. En í Framsókn skjálfa þeir sem ráða greinilega á beinunum og ákváðu að freista þess að fá stærri kanónu en Óskar og Guðrúnu Bryndísi til þess að leiða listann. Fljótlega eftir að Óskar hætti var nafni Guðna Ágústssonar lekið í umræðuna og sett af stað ferli sem átti að enda nú í dag með tilkynningu um að Guðni tæki að sér oddvitasætið í borginni.

En fléttan gekk ekki alveg upp. Það varð eitthvað minna úr því að Guðni væri talaður upp sem frambjóðandi sem myndi auka fylgi flokksins í borginni. Þvert á móti eiginlega. Og það bætti ekki úr skák að Guðrún Bryndís var greinilega mjög ósátt með þennan ráðahag.

Það sem gerðist hinsvegar var að fólk fór að rifja upp hitt og þetta úr sögu Guðna sem stjórnmálamanns, t.d. að hann hefði á sínum tíma talað um að flugvöllurinn ætti að fara úr Vatnsmýrinni, sem er algjörlega andstætt stefnu Framsóknar í borginni. Og svo fór fólk að benda á það hvernig Guðni hefur kosið að tjá sig um konur á skemmtikvöldum undanfarin misseri.

Í gærkvöld kom svo í ljós að Guðni er hættur við. Eyjan birtir frétt með alveg stórkostlegri fyrirsögn um að nettröllin hafi haft sigur. Í fréttinni er vitnað í   Styrmi Gunnarsson sem segir að lítil spenna sé eftir í kosningabaráttunni í borginni eftir að Guðni ákvað að fara ekki fram. Það er auðvitað tóm della, þó að það hefði auðvitað verið spennandi að sjá hvort að Guðna hefði tekist að færa Framsókn niður fyrir tvö prósentin.

En í fréttinni er líka vitnað í Egil Helgason sem segir:

Framboð Guðna hefur verið aðalfréttin síðustu vikuna – og aðalumræðuefnið á Facebook.

Reyndar verður að segjast eins og er að margir fóru algjörlega fram úr sér – sjaldan hefur maður séð jafn illa talað um mann á þessum umræðuvettvangi og Guðna síðustu vikuna.

Óhroðinn var eiginlega með eindæmum.

Fleiri hafa tekið undir þetta og virðast jafnvel halda því fram að þessi óhroði hafi orðið til þess að Guðni hafi hætt við.

En bíðum nú við, hvaða óhroði? Það sem helst er hægt að lýsa sem óhroða úr umræðunni síðustu daga eru orð Guðna sjálfs. Varla er það orðin óhroði og loftárásir að vitna í það sem menn sjálfir segja?

Og þeir sem segja að sjaldan hafi verð talað jafn illa um mann á Facebook en Guðna undanfarið geta ekki hafa verið að fylgjast vel með. Ef við höldum okkur bara við flokkinn sem Guðni er í þá hafa Sigmundur Davíð, Gunnar Bragi og Vigdís Hauksdóttir þurft að þola miklu harðari umræðu en Guðni nokkurn tíman. Mikið má skinn Guðna hafa þynnst frá því hann hætti á þingi ef hann hrökklaðist aftur ofan í barstólinn á Klörubar við þá umræðu sem hefur verið í gangi seinustu daga.

Það er eiginlega út í hött að harkan í umræðunni ein og sér hafi ráðið úrslitum. Mögulega er ástæðan sú að Guðni og fylgismenn hans séu einfaldlega það illa áttaðir að þeir gerðu sér ekki grein fyrir því fyrr en á reyndi hvað svona hegðun fer illa í fólk í dag. Kannski voru gerðar einhverjar kannanir sem komu illa út. Kannski töldu menn líklegt, miðað við hversu fljótt ógeðsleg ummæli Guðna komu fram, að við frekari eftirgrennslan kæmu fram einhverjir hlutir úr tíð Guðna sem ráðherra og þingmanns sem gætu skaðað framboðið.

En að hvernig fólk brást við á Facebook sé ástæðan fyrir því að Guðni hætti við kaupi ég ekki. Ekki þegar um er að ræða flokk Sigmundar Davíðs og Vigdísar Hauksdóttur.

-bætt við

Ég gleymdi auðvitað einni mögulegri ástæðu fyrir því að Guðni gæti hafa hætt við. Innanflokksdeilum innan Framsóknar.

Að springa á limminu

Ég er búinn að gefast upp á mynd-á-viku verkefninu. Það kom semsagt í ljós að þegar maður er í fullri vinnu, MA námi, allskonar félagsstörfum og vill líka eiga tíma með kærustu og vinum þá er ekki gott að binda sig við svona verkefni. Vandamálið er svosem ekki að komast í að taka myndirnar, þegar maður er oftast með vél á sér gengur það ekkert illa. Að finna sér tíma til þess að vinna myndirnar og henda þeim á netið gekk hinsvegar ekki vel.

Ég ætla bara frekar að reyna að vera duglegur almennt að taka myndir, og mun örugglega deila eitthvað af þeim hingað.

Pólitíkusarnir og KÍ þingið

Þessa dagana stendur yfir 6. aðalþing Kennarasambands Íslands. Eins og venjan er á svona þingum komu pólitíkusar í heimsókn. Þær heimsóknir voru svolítið spes.

Illugi Gunnarsson er menntamálaráðherra. Það var auðvitað fullkomlega eðlilegt að hann kæmi á KÍ þing og héldi erindi. Það sem var ekki eðlilegt er að hann lét breyta fyrir sig dagskránni þannig að hann talaði fyrstur og rauk svo út. Hann þurfti víst að mæla fyrir málum á þingi. Þetta þýddi það að hefðbundin dagskrá, sem felst í því að formaður KÍ setji þingið eftir tónlistaratriði frá tónlistarnemendum og gestir tali svo á eftir, var rofin. Þetta þýddi líka að Illugi kom sér hjá því að sitja undir góðri og kjarnyrtri opnunarræðu Þórðar Hjaltested, sem menntamálaráðherra hefði haft gott af að hlýða á.

Þingfulltrúar voru ekki mjög glaðir með ráðherrann sinn. Og gleðin jókst ekki beinlínis þegar í ljós kom að málefnin sem hann þurfti að standa fyrir á þingi voru hlutir eins og örnefni. Já, örnefni.

Ræða Illuga var svosem ekkert merkileg. Það var ræða Halldórs Halldórssonar ekki heldur. Halldór talaði líkt og Illugi um mikilvægi sátta og samstöðu. Að við þyrfum að vinna saman að því að bæta menntakerfið okkar. Sem er auðvitað alveg rétt.

Þess vegna var alveg stórmerkilegt að sjá tóninn í auglýsingu Sjálfstæðismanna í Reykjavík sem birtist í Fréttablaðinu í dag. Við hliðina á stórri mynd af Halldóri var texti þar sem það var m.a. fullyrt að skólakerfið hafði brugðist börnunum okkar en þrátt fyrir það fengi það að hjakka í sama farinu.

Fyrr má nú vera sáttatónninn.

Ég held að yfirgnæfandi meirihluti kennara átti sig á því að skólaþróun er bæði jákvæð og nauðsynleg öllum skólakerfum. Og þó að eflaust mættu einhverjir kennarar vera jákvæðari gagnvart breytingum þá held ég í alvörunni að það muni ekki standa á okkur að taka þátt í þeim og, eins og eðlilegast væri, að vera leiðandi þegar kemur að þeim.

Það verður hinsvegar að viðurkennast að viljinn til þess að standa í breytingum sem ákveðnar eru að ofan minnkar þegar komið er fram við mann á þann hátt sem stjórnmálamenn bæði í sveit og ríki hafa gert. Maður er einhvern veginn ekki til í samstarf við menn sem vilja vera vinir manns einn daginn en segja að maður valdi ekki starfinu sínu þann næsta.