Ég sá frétt og gluggaði í viðtal fyrir mánuði eða tveimur um það að The Verve væru snúnir aftur. Nú er það meir að segja komið í Mogga allra landsmanna, og hlýtur þá að vera satt.

Þetta þykja mér góð tíðindi.

Ashcroft sem sólólistamaður þótti mér yfirmáta þurrkuntulegur og uppfullur af sjálfum sér. Það þurfti McCabe til að ýta honum út í óvæntu hlutina. Svo er bara að vona að nýja platan verði meira í ætt við „A Storm in Heaven“ og „A Northern Soul“ helduren sólóplöturnar og (að hluta til) „Urban Hymns.“

Þá yrði nú gaman að lifa.

Frumraun mín sem leikstjóra í gærkvöldi gekk framar mínum björtustu vonum. Og frammistaða mín sem leikara í öðru verkefni á sömu dagskrá var skammlaus, held ég barasta. Þeir sem hafa áhuga á skemmtilegum kvöldstundum hafa enn séns: seinna sýningarkvöldið verður í Þjóðleikhúskjallaranum annað kvöld klukkan níu.

Tölvan okkar lullar fetið þessa dagana. Við förum og látum strauja hana á föstudaginn kemur. Tókum afrit af öllum djásnunum okkar um helgina sem leið, þannig að ekki skrifar maður neitt inn á hana af viti næstu dagana – ekkert sem maður vill halda í.

Það er ágætt. Þá get ég notað kvöldin þangað til í að strauja á meðan.

Svo á ég alltaf eftir að segja frá því þegar ég fór út að borða með frægum og mikilsvirtum rithöfundi um daginn. Og lýsa áliti mínu á bókinni hans sem ég las í kjölfarið.

Meir um það síðar.

Hvað ætli sé Tom-Waits-legasta lag sem til er sem er ekki eftir Tom Waits, né undir augljósum áhrifum frá honum, né öfugt?

Dalakofinn eftir Friðrik Jónsson við ljóð Davíðs Stefánssonar frá Fagraskógi er mér ofarlega í huga þessa dagana. Kannski meira um það seinna í dag.

Setjum eftirfarandi ramma, til að halda þessu einföldu:

• Íslenskur höfundur
• Fráþví fyrir 1970

Býður einhver betur?

Ef þú tekur tóman kaffibolla…

…og berð hann upp að eyra þér…

…þá geturðu heyrt malið í fjarlægri kaffivél að hellast uppá.