Jæja, þá er þjóðfundi lokið og virðist sem hann hafi lukkast vel. Þá þarf bara það fólk sem er sammála því sem þar kom fram að kjósa sér fulltrúa á stjórnlagaþingið til að framkvæma það.
Þeir sem eru kosnir á stjórnlagaþing eru náttúrulega ekki bundnir af neinu öðru en sinni eigin sannfæringu. Þeir þurfa ekki að taka mark á niðurstöðum þjóðfundar frekar en þá langar.
Mér er þannig farið að það eru þau mál sem mér finnst skipta miklu máli að séu á ákveðinn máta. Köllum þau baráttumál. Til dæmis þetta með þrískiptinguna og áhrif stjórnmálaflokkanna sem ég nefndi í síðustu viku. Svo eru önnur þau mál sem ég hef mína skoðun á, sem ég myndi kjósa að væru á þennan eða hinn veginn, en þar sem ég geri ráð fyrir að afstaða mín myndi að stórum hluta mótast af andrúmsloftinu á þinginu sjálfu. Ég ætla rétt að vona að flestum frambjóðendum sé svipað farið.
Tökum dæmi.
– – –
Ég er utan trúfélaga. Ég hef verið það síðan í nóvemberlok 2007. Þetta verða þrjú ár á kosningadaginn, nánast upp á dag. Og mér líður ljómandi vel með þetta. Enda er ég trúlaus.
Konan mín og börn eru í þjóðkirkjunni, og samkvæmt því ölum við börnin upp. Ég segi þeim hvernig á að koma fram við náungann og fer með bænirnar með þeim á kvöldin. Og mér líður ljómandi vel með það líka. Þannig var ég alinn upp, og komst þó þangað sem ég er í dag.
Einhverjum öðrum trúlausum finnst ég kannski vera að gera þetta afturábak: Að maður eigi ekki að byrja á að innræta börnunum; ef þau vilji taka trú þá geti þau gert það þegar þau þroskast. En mér finnst þetta einmitt eiga að vera á þennan veginn en ekki öfugt: Það þarf þroska til að kasta trúnni.
Ég hef ekkert verið mikið fyrir að útvarpa þessu, þótt þetta sé ekkert leyndarmál – það verður bara hver að segja sínum guðum upp sjálfur, finnst mér.
Í ljósinu af ofansögðu er kannski ekkert skrítið að ég er hlynntur aðskilnaði ríkis og kirkju. En þrátt fyrir það – og þrátt fyrir að Þjóðfundur virðist hafa sent ansi skýr skilaboð um hið sama – þá er þetta ekkert sem ég set á oddinn.
Ef fólki finnst mjög mikilvægt að ríki og kirkja verði aðskilin í stjórnarskrá, þá á það að kjósa einstaklinga sem finnst það mikilvægt. Einnig, þeir sem vilja vinna allt hvað þeir geta til að halda í sína gömlu góðu þjóðkirkju verða að kjósa sér fulltrúa til að gera akkúrat það. Sjálfum finnst mér mikilvægast að sátt náist um málið – að þetta mál verði ekki ásteytingarsteinninn fyrir því að allt fari í vaskinn.
Ef ekki næst breið sátt um afnám ákvæða um þjóðkirkju úr stjórnarskrá, þá ætti að vera hægt að setja ákvæði sem segði eitthvað á þá leið að alþingi sé heimilt að setja lög um þjóðkirkju – að leyfilegt sé að hafa hana samkvæmt stjórnarskrá, þótt útfærsla hennar sé ekki bundin í stjórnarskrána sjálfa.
Sjálfur held ég að aðskilnaðurinn muni verða, einhverntíma. En þetta byði þá upp á meira þrepaskipt aðlögunarferli.
– – –
Ég á enn eftir að nefna það sérstaklega í hér meginmáli að auðkennisnúmer mitt er 3502.
Einnig vil ég benda á stuðningssíðu framboðsins á fasbók.