Ég hélt í tæpan sólarhring að ég væri búinn að týna iPodinum mínum – mundi síðast eftir að hafa stungið honum í úlpuna mína heima hjá tengdó á laugardaginn var og síðan var eins og jörðin hefði gleypt hann. Svo benti frúin mér á hann í morgun þar sem hann lá á bakvið kaffivélina inni í eldhúsi.
Stundum óttast ég að það sé ekki í lagi með hausinn á mér. Eins gott að ég er að fara að láta skanna á mér heilann.
Yfir að allt öðru: Þeir sem hafa
- átt erfitt með að skilja hvað í ósköpunum málið er með þessa þróunarkenningu
- talið sig skilja bara alveg nógu vel hvað hún er þessi þróunarkenning, takk fyrir
- tíma til og gaman af að lesa vel skrifað og skemmtilegt Pop-Sci
ættu endilega að tékka á mjög fróðlegum greinaflokki hjá krökkunum á New Scientist um akkúrat þetta. Þeir sem vilja endilega sitja fastir í skotgröfum síns eigin Drottinsblessaða misskilnings og útúrsnúninga geta sosum alveg tékkað á þessu líka (þótt stundum verði maður kannski bara að horfast í augu við að það eru til stöku glataðar sálir þarna úti).
Annars hefur mig langað til þess undanfarnar vikur (ef ekki mánuði) að slá þessu bara öllu upp í kæruleysi og bresta á með djeðveiku evróvisjónmaraþoni næsta mánuðinn. Kannski ég geri það bara – síðan getur varla versnað frá því sem hún hefur verið síðustu mánuði.
Oooog kannski ekki.