Úrslitaþáttur Grand Prix der Volksmusik var haldinn hátíðlegur í Vín síðasta laugardagskvöld. Þar sem þetta var 25. þátturinn frá upphafi var sérstök júbíleúmsdagskrá, mikið um dýrðir og flestallir sótraftar á svið dregnir af lista sigurvegara síðustu 24 ára. Áhugasömum til eflaust óblandinnar ánægju má benda á að þátturinn er aðgengilegur á vef austurríska ríkissjónvarpsins og er pakkfullur af ógleymanlegum augnablikum. Gerið svo vel að horfa á í fullri lengd.
Hvorki Austurríki né Sviss riðu neitt tiltölulega feitum hesti frá keppninni þetta árið: Marco Ventre og hljómsveit hans sátu með Nicolas Senn og hakkbrettinu hans í fjórða til fimmta sæti, respektíft. Vonarbangsarnir mínir, hinir þýsku Fjallafóstbræður náðu ekki nema í þriðja sæti og verða það að teljast nokkur vonbrigði miðað við árangurinn í fyrra og glæsilega frammistöðu þeirra á úrslitakvöldinu sjálfu. Óvæntustu úrslit kvöldsins (a.m.k. fyrir mig) var firnasterk innkoma hinna suður-týrólsku Niederbachersystkina sem óðu alla leið uppí annað sætið með móðurástaróðinn sinn. Sennilegast er að um hafi verið að ræða samlegðaráhrif tveggja ólíkra markhópa í innhringingum: Aldraðra mæðra annars vegar og einstaklinga með Drindlblæti hins vegar. Dæmi hver fyrir sig. Ég vek líka sérstaka athygli á kolgeitbrosi bassahaldandi bróðurins.
En úrslit kvöldsins voru svo sannarlega gleðitíðindi: Í fyrsta sinn síðan Henry Arland blés hið angurværa „Echo der Berge“ með sonum sínum þeim Maxi og Hansi árið 1994 er Bergkristallinn kominn heim til Þýskalands. Elsku dúllurassgötin þau Belsy og Florian Fesl tóku þetta af miklu öryggi og allt frá því flutningi þeirra lauk þar til síðustu stig höfðu verið talin var nokkuð víst hvernig myndi fara. Hér fer á eftir keppnisflutningur þeirra á sigurlaginu. Það er nauðsynlegt að horfa á allt til enda og sjá innsigliskossinn þeirra í restina. Þetta bræðir steinhjörtu.