Í dag var farið í sirkus. Börnin skemmtu sér hið besta við að horfa á gúmmístelpuna sem gat troðið sér ofaní ofurlítinn kassa, loftfimleikastúlkuna, konuna sem tamdi tígrisdýrin, hina sem hélt á lofti húlahringjum og, að sjálfsögðu, trúðastelpuna.

Það leynir sér ekki af ofantöldu að sirkuslíf í dag telst til láglaunastarfa.

Sirkusstjórinn var samt vitaskuld karlkyns. Hann tamdi líka bæði hestana og fílana. En var ekki eins flottur og sú sem var með tígrisdýrin.

Þeir voru reyndar aðeins fleiri, karlmennirnir. En það er með þetta eins og annað, að argúmentið er einhvernveginn sterkara þegar maður vandar valið á staðreyndunum sem nefndar eru málinu til stuðnings.

Ég vil taka fram að ofanritað er ekki ætlað sem dulin dylgja á Evrópusambandsumræðuna á Íslandi. Nema síður sé.

En krakkarnir, sumsé, skemmtu sér hið besta. Sú snögga spurði reyndar með ótta í röddinni undir hverju atriði hvort þetta yrði nú ekki örugglega allt í lagi. Sérstaklega undir tígrisdýrunum. Ég velti fyrir mér hvort ekki ætti frekar að fara að tala um þá hjartalitlu – það er óttalega margt sem hræðir hana þessa dagana. Hún fríkaði nánast út þegar við lentum í haglélinu í dýragarðinum í Stuttgart, hún er dauðhrædd við þrumurnar og eldingarnar sem bresta á nánast annan hvern dag, þegar rignir er hún hrædd um að það sé svo mikið að það sé bara allt að fara að fyllast, og þar fram eftir götunum.

Undir kvöldið fórum við út að borða á uppáhaldsveitingastað krakkanna. Hann brást ekki, frekar en fyrri daginn. Það besta við hann, fyrir utan yfirmáta góða þjónustu og gómsætan ítalskan mat á góðu verði, er að hann er í þarnæstu götu, í passlegri göngufjarlægð frá heimilinu. Og krakkarnir undantekningarlaust leystir út með nammi í verðlaun fyrir hraustlega matarlyst og góða hegðun.

Á morgun verður síðasti dagurinn þeirra ömmu og afa hjá okkur. Svo verð ég einn með skarann þartil frúin snýr aftur heim í kotið á mánudaginn.

Svínagúllas með gulrótum í hádegismatinn. Það hét einhverju rosalega sniðugu þýsku nafni sem ég lagði á minnið og gleymdi svo.

Og þar fór það.

Ég hjálpaði þeirri snöggu við að koma skilaboðum áleiðis í dag:

Lieber Herr R. und Frau T.

Meine herzliche glückwunschen mit ihrer Hochzeit am letzte 23. Mai. Mein Name ist Una, ich bin eine fünfjährige isländische Mädchen und ich habe in Deutschland seit einem Monat gewohnt.

Letzte April kam meine Familie – meine Eltern, meine ältere Schwester und kleines Bruder – zu Tübingen, wo wir die nächste zwei Jahren wohnen werden. Ich bin hier im Kindergarten, wo ich kann immer noch nicht zu viel von meiner Kameraden und Lehrern verstehen. Aber es kommt doch schon.

(Mein Vater schreibt dieses Brief. Seines Deutsch ist auch noch nicht so gut, aber er schreibt etwas besser als ich auf e-mail.)

Ich war am Mittag letzte Montag (25. Mai) im Garten in der Kinderhaus, meine Kameraden mitzuspielen. Dann habe ich ein kleines Karte gefundet, mit die Reste von einem zerrissen Ballon, und dieser Meldung:

„Lieber Finder dieser Karrte,

das Brautpaar würde sich über Post von Ihnen sehr freuen 🙂

Wenn Sie uns den Auffindeort angeben, weiss das Brautpaar welcher Ballon die längste Reise zurückgelegt hat.

77799 Ortenberg

(email adressa)“

Ich könnte es nicht lesen, aber mein Vater hat mir erklärt was es bedeutet. Ich freue mich über, dieses Karte für Ihnen zu finden. Ich bin sehr neugierig zu wissen, ob mein Karte der längste Reise geflogen hat.

Herzliche Glückwunschen von Una in Tübingen.

Ég var að hugsa um að gera bréfið einhvernveginn bernskt og skemmtilegt þeim hjónakornum til ánægju, en komst svo að því að það yrði alveg nógu mikið svoleiðis þótt ég færi ekki að reyna að bæta á það viljandi.

Ég læt vita ef ég frétti eitthvað um það hvernig blöðruleifin hennar Unu hafi staðið sig í keppninni.

Annars: sirkussýningar byrjuðu ekki fyrr en eftir kvöldmat í dag, svo við förum þangað eftir vinnu á morgun. Um hádegisbilið ætla afi og amma samt fyrst að fara með krökkunum og skoða sirkusdýrin í Tierschau.

Einhvunnlags hakkabuff með kartöflustöppu og hrásalati. Er eitthvað Schwäbískt við það?

Einhvern veginn vill verkast þannig að þegar bóndinn sér einn um heimilið líður helmingi lengra á milli alls þess sem þarf að gera en ella.

Eða lengra.

Frúin hélt uppá skerið á laugardaginn var til að taka þátt í alþjóðlegri leiklistarhátíð. Í kvöld er hvíld fyrir alla þátttakendur (nema frúna) og svo eru enn þrjú kvöld í viðbót til að sjá döff leikhús. Drífa sig.

Það er Otto í sjónvarpinu. Með standöpp. Hann er fyndinn. Liddl:

En þetta var nú útúrdúr.

Allavega. Uppá skerið á laugardaginn. Með sömu vél kom faðir hennar í hina áttina til Frankfurt og hefur verið hjá okkur síðan. Á sunnudeginum sýndum við afa miðbæinn og toppurinn hjá krökkunum var að sjá eðlurnar við höllina uppi á hæðinni. Í gær var farið með hann í lystigarðinn (þar sem froskarnir höfðu mun hægar um sig en um daginn) og í dag var rúntað yfir í nágrannabæina Bebenhausen og Hagelloch.

Eða það er mér sagt. Sumir þurfa að vera í vinnunni.

Á morgun er svo stefnt á sirkus. Þeir sem smella á hlekkinn eru hvattir til að hafa kveikt á hljóðinu.

Í hádeginu í gær var boðið uppá Leberkäse, ofnbakaðan kjötbúðing sem hefur reyndar líka slegið í gegn hérna á heimilinu í kvöldmatinn. Við steiktum svoleiðis upp á pönnu í kvöld og framreiddum með spæleggjum, baunum og súrkáli, svo afi fengi einhvern vott af þýskri matargerð í heimsókninni. Og var gerður góður rómur að af öllum viðkomandi.

Í hádeginu fékk ég mér hinsvegar bara fyllta kjúklingabringu. Ekki mikið Schwäbískt við það nema kannski fyllingin sem var troðið inní hana.

Sit og horfi á Die Ultimative Chart Show enn eina ferðina, í þetta sinn er rennt í gegnum 50 vinsælustu „Männer Hits“ allra tíma (til mótvægis við „Frauen Hits“ í síðustu viku). Það er komið að 17. sæti og það er einhver í sjónvarpssal að syngja eitthvað lag með Springsteen sem ég hef aldrei heyrt áður. Ekkert sem kemst í hálfkvisti við hann Oswald Sattler blessaðan og Fjallafóstbræðurna.

Frúin fer heim á skerið í fyrramálið og verður í viku. Tengdapabbi kemur hingað út með sömu vél og verður sömu vikuna. Ég mun kannski taka að mér eitthvað af bloggtengdu kvenmannsverkunum á heimilinu meðan á stendur.

Þetta er eitthvað grunsamlegur listi fyrir „Männer Hits.“ Þarna áðan var einhversstaðar lag með Phil Collins. Was ist doch los mit das, segi ég nú bara. Þá kýs ég nú frekar „Engel“ með Rammstein. Eða „Kommisar“ með Falco.

Mér létti mikið í dag þegar ég fékk staðfest að keppnin sem ég missti af í gær var bara undankeppni fyrir úrslitin: Í ágúst mæta og keppa um sigurinn fjögur lög frá Þýskalandi (valin í gær – ég á eftir að grafa upp hverjir komust áfram), fjögur frá Sviss, fjögur frá Austurríki og fjögur frá Suður-Týról. Ef ekkert af lögunum sem ég deildi út hérna í gær komst áfram er það ekkert minna en dómaraskandall.

En ég er strax farinn að hlakka til.

Juminn eini. Status Quo eru mættir læv (eða svonaaa) í sjónvarpssal og trylla lýðinn með „Rocking all over the world“ í þrettánda sæti.

Ég finn bara mikinn mun á mér. Ég er allur meiri karlmaður fyrir vikið.

Ég er farinn í rúmið.

Ég greip með mér tvær ræmur á leið gegnum fríhöfnina hingað út: Sjónvarpsþættina Pressa og Brúðgumann. Ég gat ekki stillt mig og horfði á Pressuna strax fyrstu dagana eftir að ég kom hingað út, sjónvarps- og internetlaus á síðkvöldum. Og var bara nokkuð hrifinn. Þessir þættir sýna íslenskt líf frá sjónarhorni sem maður var ekki vanur að sjá í bíó eða sjónvarpi: Allir þessir bílar á stofnbrautunum, foreldrar að skutla börnunum, öll GSM-samtölin. Og að sjálfsögðu ógleymanleg krufningasenan í þriðja þætti.

Svo horfðum við hjónin og tengdamamma á Brúðgumann í kvöld. Hún var frábær.

Ég greip tvö eintök af henni með mér og gaf hitt honum Holm sem er búinn að veita ómetanlega aðstoð við að koma öllum okkar málum hérna á koppinn. „It’s a very funny comedy I’m told,“ sagði ég við hann þegar ég afhenti hana. „It’s based on Chekov’s Ivanov.“ Hann virtist ekki alveg sannfærður, en tók gjöfinni vel.

Hann hefur ekki fært það í tal enn hvort þau séu búin að horfa á hana (hann á indæla konu sem vinnur líka á klíníkinni), kannski kann hann ekki við það – húmorinn skilar sér kannski ekki alla leið upp á meginlandið. Mér varð hugsað til þess hvernig þau hjónin tækju bröndurunum um rúninginn á þýsku túristakerlingunum.

Mig grunar að þeim þyki það hreint býsna fyndið. En ég hef reyndar ekki enn tékkað á hvernig það kemur út í ensku þýðingunni.

Mér fannst dálítið furðulegt í fríhöfninni að það var ekki hægt að kaupa íslenskar myndir með þýskum texta. En það hefði kannski lítið uppá sig – það ætti þá frekar að fara alla leið og döbba þetta.

(Hilmir Snær döbbaður á þýsku. Það er eitthvað undarlega klámmyndalegt við tilhugsunina.)

Í hádeginu í dag skellti ég mér í fyrsta skipti á grænmetisréttinn: Einhvunnlags baunapottrétt með barnamaísstönglum, grænmeti og soðnum bollum úr kartöfludeigi – Knödel. Alveghreint ágætt. Og kartöflusoðbollurnar tvímælalaust betur lukkaðar en þær sem ég keypti og reyndi að sjóða sjálfur í einverunni í apríl.

Í gær og fyrradag fékk ég mér hinsvegar pylsu. Ég veit að það er svipað og að segja „ég fór á þorrablót og fékk mér eina gerð af súrmat,“ bara margfalt meira svoleiðis. En það verður að duga.

„Hvað ætli þetta sé,“ velti hann Esteban vinnufélagi minn fyrir sér. Við stóðum fyrir framan sýnisskápinn með úrvali rétta dagsins í sjúkrahúsmötuneytinu og klóruðum okkur í hausnum yfir diski með einhvunnlags ókennilegri böku í fagurgulu sósuhafi. „Ég veit það ekki,“ svaraði ég. „En ég ætla mér að komast að því.“ Ég hefði getað spilað það öruggt, valið mér reykta skinku með súrkáli tildæmis, en þetta varð ég að prófa. Af því ég vissi ekki hvað það var. Og fékk mér dálitla skál  af eplamauki í eftirmatinn.

Hér bara tíðkast ekki að sleppa eftirréttinum í hádeginu. Slíkt er háttur villimanna. Eftilvill meira um það síðar.

Svo settist hópurinn saman og ég sá að Esteban hafði fylgt fordæmi mínu með aðalréttinn. Sem ég síðan uppgötvaði við fyrsta bita að var afskaplega ljúffengt heitt Apfelstrudel með heitri vanillusósu. Það var samt eitthvað ekki alveg með felldu við það að fá sér heita eplaböku í aðalrétt og kalda skál af eplamauki þar á eftir.

Ég fékk mér líka glas af ropvatni. Klikkaði þvímiður alveg á að hafa glas af Apfelschorle til að skola þessu niður með.