Sýningin á Ronju í dag var mjög merkileg. Til að byrja með klikkuðu ljósin eitthvað og þrír kastarar voru alltaf að blikka af og á alveg fram að hléi þegar ljósamanninum tókst loksins að laga það. Þetta var svona sýning með diskóljósum fram að því. Þetta sást reyndar ekki svo mikið í björtu atriðunum þegar það er kveikt á næstum því öllum ljósum, en í atriðinu þar sem Ronja og Birkir eiga að hittast niðri í dimmum kjallaranum og eina ljósið er spot á þau, þá kom þetta mjög undarlega út með þessi þrjú ljós blikkandi stanslaust. Svo í mjög fallegu vorlagi þar sem við dönsum og syngjum um hvað vorið sé yndislegt þá leið yfir stelpuna sem spilar á flautu í hljómsveitinni. Ég var að ganga frá borði sem við notum í sýningunni þegar ég tók eftir því að hún lá bara flöt! Ég áttaði mig ekki strax á því hvað var að gerast en þegar ég sá skelfingarsvipinn á harmonikuleikaranum hélt ég að eitthvað skelfilegt hefði átt sér stað, greip stúlkuna og bar hana út af sviðinu. Þar tóku tvær konur á móti henni og ég sá að hún var að ranka við sér svo ég hljóp upp á svið og ætlaði að fara að halda áfram að dansa og syngja um vorið. Þá höfðu náttúrulega allir hætt þegar þetta gerðist. Maður var svo fastur í þessu: The show must go on! Ég hélt að leikritið hefði bara haldið áfram þó það liði yfir einn hljómsveitarmanna og einn ræninginn hlypi með hann út af sviðinu! (Stupid me…) það var samt fljótt ljóst að þetta var ekkert alvarlegt, fólki sagt að hún myndi jafna sig og svo hélt sýningin bara áfram. Þrátt fyrir þessar undarlegu uppákomur er ég ekki frá því að þetta hafi verið besta sýningin til þessa, a.m.k. hvað leik varðar, en vissulega verður hún lengi í minnum höfð! Og þetta var akkúrat sýningin sem ég bauð fjölskyldunni á! Annars allt fínt að frétta.