Verkfallið er orðið svo vanabundið að það er nánast hætt að fjalla um það. Ég hef ekki fjallað um það sjálfur heillengi og ætla ekki að byrja á því núna.
Hins vegar ætla ég að býsnast yfir hreyfingarleysi og fitusöfnun minni. Reyndar virðist ég tolla nokkuð í sömu kílóatölunni en sú er u.þ.b. 40 kílóum of há (Já, 40 kílóum). Maður veit svo sem hvað þarf að gera til að sporna við þessu. Hætta að borða hvítt hveiti og sykur, borða meira grænmeti og ávexti og hreyfa sig, hreyfa sig, hreyfa sig. Verst hvað það er leiðinlegt og mig langar að eiga mér líf líka.
Samt hefur mér aldrei gengið jafn vel að megra mig og þegar ég fór á hinn svokallaða Atkins-kúr. Reyndar er öll umfjöllun um þann kúr byggð á misskilningi, nema ég hafi misskilið bókina svona svakalega. Atkins-kúrinn er nefnilega alls ekki kúr heldur mataræði (þarna spilar tvöföld merking orðsins Diet inní) og sá kafli sem fjallar um kolvetnasnauða mataræðið er mjög lítill hluti af þessu og á í raun bara við um fyrstu tvær vikurnar hjá þeim sem þurfa að léttast. Eftir það á að bæta kolvetnunum hægt og rólega aftur inn í mataræðið en sleppa hvítu hveiti, unnum sykri og matvörum sem innihalda mikið af þessum unnu kolvetnum (þetta myndi nú líklega hvaða næringarfræðingur sem er segja manni). Atkins hvetur menn ekki til fituáts en varar ekki við því heldur. Segir einungis að fita sé mjög mettandi og því borði menn hvort sem er ákaflega lítið af henni en unnu kolvetnin sem fara hratt út í blóðið séu hins vegar ávanabindandi vegna áhrifa sinna á blóðsykurinn og kalla því alltaf á meira át og geta leitt til sykursýki. Þeir sem þurfa ekki að léttast eiga því alls ekki að hætta að neyta kolvetna og hinir ekki nema í tvær vikur.
Ég veit ekkert hvað ég á að gera í þessu. En nú verður breyting á. Hver svo sem hún verður.