Ég held að þeir sem reka sjónvarpsstöðvar í dag hafi ekki fattað alveg tilganginn með því að hafa þrjár sjónvarpsstöðvar. Það er til þess að maður geti skipt á milli ef manni finnst dagskráin ekki nógu skemmtileg. Mér finnst sjálfssagt að halda svona landssafnanir og allt svoleiðis en það stríðir gegn réttlætiskennd minni að neyða alla landsmenn til að horfa á hana. Enda fór ég út á vídeóleigu og mér sýndist vera gífurlega mikið að gera.
Kannski væri sniðugra að sjónvarpsstöðvarnar settu stillimynd á skjáinn og hótuðu að hafa hana þangað til safnast hefði einhver ákveðin upphæð. Það mætti jafnvel hugsa sér að fólk gæti boðið í dagskrárliði eins og núna eru greidd atkvæði fyrir lög á sumum rásum. Sá dagskrárliður sem safnaði mestu kæmist fyrstur í loftið o.s.frv. Þannig gætu áhorfendur ráðið dagskránni, það væri ekki það sama í gangi á öllum rásum og það myndi safnast peningur.
Strákarnir fengu hins vegar að velja fyrstu myndina sem við tókum á vídeóleigunni þannig að ég ætla bara að vera í tölvunni á meðan þeir horfa á hana.
Mikið er annars Jóhannes í Bónus orðinn stór kall að bjóða bara 10 millur í jakkafötin hans Björgólfs og gefa honum þau svo bara, bara svona upp á djókið. Það hafa nú ekki allir efni á 10 milljón króna brandara. Svo verður Björgólfur náttúrulega að toppa hann. Þetta eru ekki lengur gjafir til góðgerðarmála heldur kallar í leik um það hvor sé stærra númer. Ætli þeir hafi ekki hrópað hvor á annan: „Pabbi minn er sterkari en pabbi þinn!“ í sandkassanum í gamla daga?
Það jákvæða við þetta er náttúrulega að fólkinu sem nýtur góðs af er nákvæmlega sama hvernig þessir peningar eru til komnir. Ég vona heitt og innilega að sem smæstur hluti þeirra fari í spillta stjórnmálamenn í viðkomandi löndum. Líka að öll hin svæðin sem þurfa á aðstoð að halda gleymist ekki í fárinu út af þessu.
Ég var á leiklistaræfingu í gærkvöldi til u.þ.b. hálf tólf í Húsinu við Hafnarstræti og þegar ég kom út fann ég einhverja brunalykt í loftinu. Pældi svo sem ekki meira í því þá en heyrði í útvarpinu í dag að það hefði kviknað í út frá örbylgjuofni í íbúð við Hafnarstræti 100. Það fær mann til að hugsa um hvað maður hefur verið heppinn að lenda ekki í svona. Sem betur fer er allt morandi í reykskynjurum hérna hjá mér og slökkvitæki til staðar enda ekki vanþörf á í 99 ára gömlu timburhúsi.