Já, ég er bara enn á lífi eftir fótboltann í gærkvöldi. Eftir að hafa ekki komið inn í íþróttahús í því markmiði að hreyfa mig í 15 ár tókst Freyvangsdrengjunum að draga mig í fótbolta og það merkilega við það allt saman er að það var bara mjög gaman. Ég var svo stressaður fyrir þetta að ég var með meiri kvíða en fyrir frumsýninguna á „Taktu lagið Lóa“. Ég skoraði meira að segja nokkur mörk, þar af eitt alveg sérstaklega glæsilega með bumbunni. Eftir talsverðan tíma fann ég þó að ég var nær dauða en lífi af mæði, hröðum hjartslætti, miklu svitakófi og sting undir bringunni og fór til að fá mér vatn að drekka og var varla nema rétt kominn inn í búningsklefa þegar hinir birtust en þá var klukkutíminn okkar búinn. Ég hélt sem sagt út að spila fótbolta í klukkutíma, skoraði nokkur mörk og fannst æðislega gaman!
í dag var mér svo sagt að það væri kominn leikdómur um Lóu í Morgunblaðinu svo ég fór og keypti það. Merkileg forsíðufrétt um svissneska konu sem sér liti og finnur bragð þegar hún hlustar á tónlist. Það er nú eitthvað að hjá blaði þegar svona lagað er orðið að forsíðufréttum. Annars er það prinsippmál hjá mér að kaupa ekki Morgunblaðið en leikdóminn varð ég að eiga. Hann er bara nokkuð góður. Að vísu telur gagnrýnandinn að þetta sé ekki besta verk Jim Cartwright og að þetta form henti honum ekki, en við leikararnir fáum ágætis ummæli. Ég fæ eina setningu: Það var einna helst Daníel Freyr Jónsson sem náði að verða litríkur sem kærastinn útsmogni
Nokkuð gott það og lokaorðin góð: Taktu lagið Lóa er vel unnin sýning, vandvirknislega sviðsett af augljósum metnaði og kunnáttu allra aðstandenda. Frammistaða aðalleikkvennanna er afbragð og það sem upp á vantar til að hún heppnist fullkomlega skrifast á leikritið og óþarflega daufgerða persónulögn á köflum. Engu að síður ættu áhugamenn um skrautlegt mannlíf, sterkan leik og framúrskarandi söng að bruna í Freyvang á næstu vikum.