Ég vil vara eindregið við þessari bók. Ég keypti hana og las á ensku fyrir margt löngu. Hugmyndin á bakvið söguna var áhugaverð (þ.e. hópur manna í fullum herklæðum musterisriddara ræðst inni í safn í New York þar sem stendur yfir sýning á munum frá Vatíkaninu og stelur einhverri fornri vél). Þetta er fín spennusaga framan af og þó svo að augljóst sé að hún lifir talsvert á frægð DaVinci-lykilsins þá er lítið sameiginlegt með bókunum og síðasti musterisriddarinn snýst ekki um óhugnaleg samsæri, leynireglur og leyndarmál heldur ómengaða spennu um leitina að fjársjóði Musterisriddaranna. Bókin er sem sagt nokkuð fín allt þar til kemur að endinum. Ég verð að viðurkenna að ég einfaldlega skil ekki endinn á bókinni. Hann er svo gersamlega úr takti við afganginn af bókinni. Sögupersónurnar taka allt í einu ákvarðanir sem eru gjörsamlega úr karakter ef svo má segja. Þeir einu sem gætu þótt endirinn ásættanlegur eru trúaðir og þröngsýnir Bandaríkjamenn. Það veldur því að ég tel að annað hvort sé höfundurinn trúaður, þröngsýnn Bandaríkjamaður eða (og það þykir mér líklegra miðað við afganginn af bókinni) þá hefur hann orðið að breyta endinum (líklega vegna þrýsitings frá útgefendum sínum sem annað hvort eru þá trúaðir, þröngsýnir Bandaríkjamenn eða hræddir við viðbrögð slíkra við þeim endi sem blasir við). A.m.k var ég í vondu skapi í margar vikur eftir að hafa lesið þessa bók.