Ég hélt að ég væri kominn yfir afneitunina. Ég hélt að ég hefði komist yfir reiðina á undraskömmum tíma. Ég hélt að ég væri kominn yfir í vonleysið og þar sem ég veit að vonin og sáttin fylgja fast á hæla þess í ferlinu þá var ég farinn að horfa fram á betri tíma. Ég hef hins vegar komist að því síðustu tvo daga að ég var ekki kominn eins langt í þessu og ég hélt. Ég var enn í afneituninni. Ég neitaði nefnilega að trúa því að Ingibjörg Sólrún og megin hluti þingmanna Samfylkingarinnar væru eins og he*****s Sjallarnir. Síðustu daga hefur hins vegar komið í ljós að þetta lið ætlar ekki að takast á við vandann, það ætlar ekki að skipta út embættismönnunum sem gerðu afglöp, það ætlar að leiða sömu menn (konur eru líka menn) til valda í bönkunum og komu okkur í þessi vandræði til að byrja með, það ætlar að halda áfram að tryggja vanhæfum Sjálfstæðismönnum ráðherrastóla. Ég efast um að almennir þingmenn Samfylkingarinnar hafi dug í sér til að samþykkja vantrausttillöguna sem nú liggur fyrir Alþingi. Með því eru þeir að taka á sig ábyrgð á stjórnendum bankanna, ábyrgð á þaulsetu vanhæfra embættismanna og ráðherra. Um leið og þeir greiða atkvæði gegn vantraustinu eru þeir orðnir jafn sekir þeim sem hafa framið glæpi gegn þjóðinni. Þeir eru orðnir landráðamenn.
Meðan ég horfði á fréttirnar áðan fann ég hvernig reiðin hélt áfram að vaxa. Samfylkingin ætlar ekki að afnema eftirlaunaósómann, bara breyta honum og vonast til að blekkja almenning með því. Samfylkingin ætlar ekki að afnema ofurlaunin hjá Ríkinu, bara lækka þau og vonast til að blekkja almenning með því. Samfylkingin ætlar ekki að taka á vanda skuldsettra heimila, heldur fresta honum og vonast til að blekkja almenning með því. Samfylkingin ætlar ekki að gera neitt, en ég held að almenningur láti ekki blekkjast. Við höfum verið blekkt of oft til að það virki einu sinni enn.
Hvað getum við gert?
Ég er félagi í stjórnmálaflokki. Ég er félagi í Samfylkingunni. Ég gæti sagt mig úr henni en það myndi ekki hafa nein áhrif. Ég get sent þingmönnum míns flokks bréf og útskýrt fyrir þeim að þeir verði að slíta stjórnarsamstarfinu fyrst þeir ætla ekkert að gera í málunum hvort sem er, en ég efast um að þeir taki mark á því (e.t.v. samt ef allt Samfylkingarfólk sem er sammála mér gerði það). Ég get mætt á alla fundi sem Samfylkingin heldur (flokkurinn þorir reyndar ekki að halda neina fundi þessa dagana af ótta við að þurfa að hlusta á rödd félagsmanna) og krafist afsagnar þessa fólk en á það verður ekki hlustað heldur.
Það eina sem ég get gert er að vera rödd í fjöldanum og ef þær raddir eru nógu margar getur Samfylkingin ekki annað en hlustað á þær. Flokksfélögin út um allt land verða að fylgja í kjölfar félagsins í Reykjavík og álykta um nauðsyn þess að hafa kosningar eins fljótt og auðið er, um að forystan segi af sér, um að það verði eitthvað gert.
Um leið og það verður boðað til flokksfundar á Akureyri þá mæti ég þangað og hef hátt. Ég skal sækjast eftir því að komast á Landsfund og ef ég kemst þangað mun ég krefjast þess að ALLIR núverandi forystumenn hætti.
Að lokum vil ég segja þetta við Ingibjörgu Sólrúnu: Ef stjórn björgunarsveitarinnar hefði hvatt menn til að leggja í háskaför upp á hálendið og beitt sér fyrir því að afnema allar viðmiðanir um lágmarksöryggisbúnað, ef hún hefði beitt áhrifum sínum til að bifreiðaskoðun veitti ófyllnægjandi bílum þessara manna skoðun, ef hún hefði skellt skollaeyrum við aðvörunum annarra um að þetta væri brjálæði, ef hún hefði farið í sérstakar ferðir til að reyna að sannfæra fólk um að það væri ekkert athugunarvert við að hleypa illa búnum viðvaningum upp á hálendi, þá væri ekkert athugavert við það að þegar mennirnir lentu í háska og það þyrfti að bjarga þeim þá væri stjórninni ekki treyst fyrir því og þess krafist að hún færi frá og það jafnvel áður en björgunaraðgerðir hæfust og alls ekki seinna en í þeim miðjum. Ingibjörg Sólrún, það eru tæplega 300.000 manns á þessu landi sem eru hæfari til að stjórna því en þú og Geir!