Fávitar úr minnihlutahópum pirra mig því þeir koma upp um mína eigin fordóma. Eru það sjálfsögð mannréttindi að mega vera fáviti í friði fyrir öðrum? Eitt einkenni fávita er það að þeir vita lítið (þ.e. fátt sbr. fá-viti) og það er oft góður jarðvegur fyrir fordóma af ýmsu tagi. Það er þess vegna frekar erfitt að horfast í augu við sína eigin fordóma.
Ég hef fordóma, t.d. gagnvart múslimum, prestum, samkynhneigðum, sjálfstæðismönnum, lögfræðingum, bandaríkjamönnum, íþróttamönnum o.s.frv. Þessir fordómar mínir eru yfirleitt á þann hátt að allt þetta fólk sé nokkurnvegin eins og ég sjálfur! Já, ég hef verið mér svo meðvitaður um fordómana í samfélaginu að ég hef sannfært sjálfan mig um að þeir séu allir bull og allt þetta fólk sé nákvæmlega eins og ég ef ekki betra.
Mér líður því alltaf hálf illa þegar ég rekst á að til eru heimskir íþróttamenn, fordómafullir og afturhaldssamir Kanar, gráðugir og slægir lögfræðingar, siðspilltir og illa innrættir sjálfstæðismenn, hommar sem eru pervertar, prestar sem eru sjálfumglaðir ofstopamenn og múslímar sem berja konurnar sínar, kúga börnin sín og gleðjast yfir morðum á Gyðingum.
Og þá er ég kominn að spurningunni í upphafi bloggsins. Mega menn ekki vera fávitar í friði? Af hverju verð ég fyrir vonbrigðum þegar einhver múslimi stendur ekki undir mínum fordómum gagnvart múslimum (að þeir séu eins og ég sjálfur) en reynist vera miðaldaþenkjandi reðurdýrkandi? Mínir eigin fordómar hafa fjarlægt litrófið úr mannlífinu með því að neita að horfast í augu við það að fólk sem tilheyrir öðrum hópum en ég sjálfur hefur jafn mikinn rétt og hvítir, frjálslyndir Íslendingar til að vera algjörir hálfvitar.