Viðamikil verðkönnun mín í gær leiddi í ljós að ódýrustu vetrardekkin fást hjá Höldi og kostuðu þau 4.950.- kr. stykkið. í morgun var því farið og þessi fínu Eurowinter vetrardekk keypt undir bílinn. Ég hef reyndar aldrei heyrt af þessari tegund en bind vonir við að þau dugi mér vel.
Af þessum ástæðum ætla ég ekki að blogga núna um aðgerðirnar gegn Brimi og Sólbakssamningnum og ásetning útgerðarmanna að rífa niður allan árangur af baráttu verkalýðsfélaganna á síðustu öld með endanlegt hrun velferðarkerfisins að leiðarljósi. Nei, þess í stað ætla ég að segja frá því þegar ég eignaðist ísskápinn minn.
Svo var mál með vexti að við Gulla ákváðum að gifta okkur síðasta veturinn sem ég var við nám í KHí og foreldrar mínir ákváðu að gefa okkur ísskáp í brúðkaupsgjöf. Við bjuggum á þessum tíma í leiguíbúð þar sem með fylgdi ísskápur en vorum búin að ákveða að flytja út á land eftir veturinn. Því var ákveðið að fresta ísskápskaupum þangað til við flyttum.
Um vorið var svo tilboð á ísskápum í Elko og móðir mín fór og festi kaup á forláta ísskáp en þar sem við ætluðum ekki að flytja fyrr en um sumarið var samið um að Elko geymdi ísskápinn á lager sínum í u.þ.b. þrjár vikur og við næðum svo í hann á sendibílnum í leiðinni þegar við flyttum.
Liðu nú þessar þrjár vikur. Á fyrirfram ákveðnum degi (sem var laugardagur) hélt ég ásamt bílstjóra frá Ferskum Afurðum á Hvammstanga áleiðis í Elko að ná í ísskápinn. Þegar þangað var komið var okkur bent á að lagerinn væri í Hafnarfirði og þangað þyrftum við að fara til að ná í skápinn góða. Þá var lagt af stað til Hafnarfjarðar og sú ferð var mér ekki á móti skapi enda á ég góðar minningar frá uppvaxtarárum mínum þar í bæ. Á lager Elko fannst hins vegar enginn ísskápur. Þrátt fyrir miklar símhringingar milli lagers og búðar reyndist ekki unnt að leysa þetta mál. Því var haldið aftur í höfuðstöðvar Elko í Kópavogi og þangað stefnt einnig móður minni sem hafði jú gengið frá kaupunum, greitt fyrir og allt saman.
í höfuðstöðvunum fengust þær upplýsingar hjá spjátrungsklæddum spjátrungi að umræddur skápur hefði víst verið tvíseldur en von væri á nýrri sendingu í næsta mánuði en þá myndi verðið því miður hafa hækkað. Við móðir mín áttum bágt með að trúa þessum fréttum. Ekki bara var maðurinn að segja okkur kinnroðalaust að hann hefði selt aftur ísskáp sem búið var að kaupa og greiða fyrir. Hann var einnig að fara fram á að við biðum nokkrar vikur eftir nýjum ísskápi og greiddum meira fyrir hann. Okkur hafði nefnilega rennt í grun að yfirmenn Elko myndu biðjast afsökunar á mistökunum og bjóða okkur annan ísskáp í staðinn (sambærilegan eða jafnvel ögn dýrari týpu). Var okkur svo misboðið að móðir mín heimtaði að fá ísskápinn endurgreiddan og bæði lýstum við því yfir að við Elko myndum við aldrei versla framar. Eftir mikið jaml, japl og fuður fékkst ísskápurinn endurgreiddur en nú stóð ég ísskápslaus í þeim sporum að vera búinn að eyða dágóðum tíma, mínum og bílsstjórans frá Ferskum, í erindisleysu. Móðir mín bauðst til að leita að nýjum ísskáp handa okkur og senda hann svo norður á Hvammstanga.
Þá mundi ég eftir að hafa séð auglýsta ísskápa hjá Raftækjadeild Heklu á einhverju tilboði. Móðir mín hringdi þangað og fékk þær upplýsingar að þar væri til ísskápur á því verði sem borgað hafði verið í Elko og sá var einnig af svipaðri stærð og með svipaða eiginleika og sá fyrirhugaði. Bílstjórinn á sendiferðabílnum fór því með mig upp í Raftækjadeild Heklu á Laugaveginum og þar afgreiddi okkur röskur afgreiðslumaður um ísskáp. Honum kom hins vegar á óvart að við vildum fá ísskápinn afhentan strax en ekki sendan heim, enda var ég á sendiferðabíl á leiðinni norður í land. Málið var nefnilega það að lager Raftækjadeildar Heklu var uppi í írbæ og var lokaður um helgar.
Þarna kom hins vegar í ljós munurinn á Elkoveldum þessa heims og gamalgrónum kapítalískum fjölskyldufyrirtækjum. Sölumaðurinn fór nefnilega inn á skrifstofu verslunarstjórans og fékk þar lánaðan lykil að lagernum. Síðan gaf hann upp adressu í írbæ og þegar ég kom þangað á sendiferðabílnum var sölumaðurinn kominn og búinn að finna ísskápinn. Sá var settur upp í bílinn og þá loksins var hægt að halda til Hvammstanga.
Þessi ísskápur var sem sagt keyptur sumarið 1998 og hefur nú fylgt mér í þeim fjórum íbúðum sem ég hef búið í síðan og malar þessa stundina inni í eldhúsi hér á Hafnarstrætinu.
Mórallinn í sögunni er sá að stór og voldug, gamalgróin fjölskyldufyrirtæki eru það stundum vegna þess að þau kunna að veita þjónustu en fyrirtækin sem byggja á færibandaafgreiðslu, hagræðingu og ópersónulegri þjónustu reynast stundum óviðskiptahæf.
Ég mæli eindregið með dekkjaverkstæði Hölds á Akureyri (og Raftækjadeild Heklu).