Á fimmtudaginn síðasta fór ég til Grímseyjar. Það kom sjálfum mér algerlega í opna skjöldu. Ég var að funda með Sigurði Þór formanni Kennarasambands Norðurlands-vestra á Bláu könnunni og tveimur tímum síðar var ég kominn út í Grímsey. Á miðjum fundi fékk ég nefnilega símhringingu þar sem mér var sagt að hópur fólks væri að fara út í Grímsey til að halda kosningafund og það væru laus sæti í flugvélinni. Langaði mig að koma með? Auðvitað! Það er ekki á hverjum degi sem manni gefst tækifæri til að fara til Grímseyjar. Það kom í ljós að Samfylkingin í Norðausturkjördæmi var að fara að halda kosningafund og við vorum 15 eða 16 sem fórum til Grímseyjar í ægifögru vorveðri, flugum út Eyjafjörðinn, yfir Kaldbak og Fjörður og þaðan út í Grímsey. Þetta var n.k. útsýnisflug, flogið lágt og fagurt útsýni til allra átta.
í Grímsey var hins vegar þoka þó svo flugvélinni tækist að lenda. Við höfðum helst áhyggjur af því að við yrðum veðurteppt í eyjunni þar sem flugvélin fór strax aftur til Akureyrar og flugmennirnir ætluðu að koma aftur síðar til að ná í okkur en þokan þykknaði stöðugt. Kosningafundurinn var haldinn í félagsheimilinu þar sem grunnskóli staðarins er einnig til húsa. Ég hitti skólastjórann á flugvellinum en hann og konan hans (sem er kennari við skólann) voru að fara í Skagafjörð á fund fámennra skóla. Hins vegar skoðaði ég skólann og varð yfir mig hrifinn. Þarna er augljóslega unnið mjög skapandi starf, myndir nemenda voru út um allt og hljóðfæri í einni stofunni. Svona litlir skólar hafa ekki sömu möguleika og stærri skólar hvað varðar tækjabúnað og önnur gögn en starfið sem þar fer fram er oft nánara og hnitmiðaðra en það getur verið í stærri stofnunum.
Það var gaman á kosningafundinum þó svo upplýsingarnar sem þar komu fram um smíði nýju Grímseyjarferjunnar væru sláandi. Fundurinn var ekki fjölmennur en góðmennur, við aðkomufólk vorum meira en helmingur fundarmanna.
Eftir fundinn fór ég í göngutúr um eyjuna í þokunni. Gekk í gegnum þorpið norður eftir eyjunni og skoðaði fuglalífið. Ég sá meira að segja tré í skjóli á bakvið skjólvegg sunnan undir einu húsinu. Það er líklega eina tréð í Grímsey. Fuglabjörgin voru þéttsetin og ég mundi eftir að hafa skoðað kort og myndir í félagsheimilinu þar sem sást hvernig eyjunni var skipt á milli bæja í gamla daga. Bæirnir áttu samt ekki endilega björgin í sínu landi heldur var þeim skipt þannig að prestsetrið átti besta bjargið og svo koll af kolli. Þegar ég var búinn að fá mig fullsaddan á norðangjólunni (sem var ekki sterk en þó nokkuð köld) snéri ég við og gekk yfir einhverja móa suður að flugstöðinni. Þar er búið að koma fyrir palli með stálstöng undir og skiltum sem vísa á helstu staði á jarðkringlunni ásamt upplýsingum um hve langt sé á hvern stað. Þetta var sem sagt heimsskautsbaugurinn. Ég gekk yfir hann fram og til baka nokkrum sinnum og dansaði síðan vikkivakka í kringum pallinn (maður getur leyft sér svona vitleysu þegar maður er einn á ferð). Þegar ég kom inn í flugstöðina spurði konan sem var að vinna þar hvort ég væri búinn að fara yfir bauginn. Ég játti því og hún útbjó handa mér staðfestingarskjal og spurði mig svo hvort ég vildi ekki fá bílinn hennar láðaðan til að kíkja á vitann því það voru ennþá um 20 mínútur þangað til vélin færi (hún hafði sem sagt getað lent þrátt fyrir þokuna). Ég vissi ekki alveg hverju svara skyldi en kunni einhvern vegin ekki við að hirða bílinn af ókunnugri manneskjunni og fara að eyða bensíninu á bílnum hennar. Ég geri ekki ráð fyrir því að bensín í Grímsey sé á neinum kostakjörum.
Ég settist því niður og fór að lesa Séð og Heyrt sem var til í miklu úrvali þarna á vellinum. Nokkrum mínútum síðar kom samferðafólk mitt og voru sumir klyfjaðir pokum úr minjagripaversluninni. Þá var öllu liðinu að sjálfssögðu smalað saman út á heimskautsbaug og teknar hópmyndir. Kristján Möller minntist á að baugurinn hefði verið færður eitthvað norðar frá því að hann kom þarna fyrst. Á leiðinni inn í flugstöðina aftur varð mér litið á póstkassann og varð undrandi á þeim upplýsingum sem þar komu fram að pósti á Höfuðborgarsvæðið yrði dreift samdægurs en póstur út á land þyrfti að bíða eftir næstu póstdreifingu. Þetta fundust mér merkilegar upplýsingar á póstkassa í Grímsey.
Á leiðinni aftur til Akureyrar var flokið vestur og inn Eyjafjörðinn, lágflug svo ég gat skoðað Ólafsfjörð, Dalvík, Hrísey, írskógsströnd og Hauganes vel úr lofti. Þetta var mjög gaman og allgjört ævintýri að lenda í þessu svona gersamlega að óvörum. Ef þú hefur einhvern tíman tækifæri til að kíkja til Grímseyjar þá mæli ég með því. Það er einstök upplifun.