Niðurstöðurnar í nýjustu skoðanakönnuninni koma mér ekki á óvart. Reyndar þykir mér stórfurðulegt að tæpur fjórðungur landsmanna skuli enn geta hugsað sér að kjósa Sjálftökuflokkinn. Einnig að tveir þriðju þeirra sem segjast myndu kjósa Samspillinguna eru á móti ríkisstjórninni. Afhverju myndu þeir þá kjósa Samspillinguna? Innanflokksátök og undirróður (nú síðast stuðningsmanna Dags B. Eggertssonar) sýna svo glöggt að þarna er á ferðinni sama hyskið og í hinum flokkunum. Ég hef spurt mig þeirrar spurningar hvað þyrfti til að ég kysi S aftur? Að Ingibjörg hætti sem formaður, að það verði skipt um ráðherra, að stjórnarsamstarfinu væri slitið, að Jónas og Davíð væri reknir?
Ég hef komist að því að ekkert af þessu myndi nægja. Þetta þarf að gera til að ég (og e.t.v. fleiri) kjósi S aftur:
Slíta stjórnarsamstarfinu, efna til landsfundar og kjósa nýja forystu, allur þingflokkurinn að segja af sér og kalla varamenn inn, mynda starfsstjórn (án aðkomu núverandi þingmanna) sem myndi reka stjórnir Seðlabanka og Fjármálaeftirlits (og ótal fleiri sem of langt mál er að telja upp, þ.m.t. alla fyrrverandi stjórnendur bankanna sem enn eru í vinnu þar) og endurskoða stjórnarskrá í því markmiði að breyta kosningakerfi (t.d. skilja betur að framkvæmda- og löggjafarvald) og tryggja að aðild að Evrópusambandinu bryti ekki í bága við hana. Helst þyrftu menn eins og þessi líka að hætta í flokknum svo hann verði kjósanlegur.
Ég veit vel að þessar breytingar kæmu ekki til framkvæmda fyrr en eftir kosningar en það verður bara að hafa það. Ef svo mikið sem einn núverandi þingmaður verður á lista Samspillingarinnar í næstu kosningum þá er það einum of mikið. Já, líka þó það sé Jóhanna!
Ég geri mér fyllilega grein fyrir því að þessum kröfum á flokkurinn aldrei eftir að mæta og hvað verður þá hægt að gera í næstu kosningum? Sitja heima, skila auðu eða kjósa Ómar? Hvað finnst ykkur?