Óttastu ei þótt hægt gangi, heldur að standa í stað
Núna er ég stoltur af sjálfum mér. Ég gekk nefnilega yfir Vaðlaheiðina í morgun. Við keyrðum unglingadeildina eins og hún leggur sig yfir í Fnjóskárdal og létum krakkana ganga yfir heiðina til Akureyrar s.k. Þingmannaleið. Þeir þurftu samt ekki að ganga alla leið til Akureyrar, heldur að Eyrarlandi sem er bær rétt utan við Akureyri hinum megin við fjörðinn. Þangað fóru sprækustu strákarnir í 10. bekk á tveimur og hálfum tíma. Sjálfur gekk ég yfir heiðina á þremur og hálfum og það er með 40 mínútna stoppi við Þingmannalæk til að borða nesti og fara í berjamó. Þeir síðustu voru svo að fara þetta á fjórum og hálfum og það þykir mér gott fyrir fólk sem er sumt í engu formi.
Fyrirsögnin á þessari bloggfærslu vísar til þess hvernig mér leið á leiðinni upp úr Fnjóskárdaldum. Eftir nokkra kílómetra minnkaði hins vegar brattinn og eftir það var þetta bara pís of keik. Ég er nú samt með þvílíkar blöðrur á hælunum! (Ath. þetta er í annað sinn sem ég reyni að blogga um þetta. Bloggfærslan í dag týndist einhvers staðar í óravíddum internetsins).
Seinna í kvöld kemur svo bloggið mitt um Framsóknarflokkinn og Fréttablaðið.