Þá er byrjað að spinna til að réttlæta innrás í­ Sýrland. Ég trúi ekki orði af því­ sem þessir bastarðar segja og þá á ég bæði við Morgunblaðið og Bandarí­kjastjórn. Lí­klegast þykir mér að CIA hafi staðið fyrir morðinu á Rafik Hariri. Það væri ekki í­ fyrsta sinn sem þeir spinna atburðarás í­ öðrum löndum til að réttlæta hernaðarí­hlutun.

Freyvangur sýndi kabarettinn núna á föstudaginn og í­ gær. Ég lék prest, ofbeldishneigðan Akureyring og Playboy-kaní­nu. Það var mjög gaman og í­ gærkvöld var svo heljarinnar ball og læti. Það var reyndar alls ekki gaman. Jú, það var gaman að drekka nokkra bjóra með fólkinu og spjalla baksviðs, en drukkin ungmenni í­ ærandi hávaða á balli er ekki mí­n hugmynd að skemmtun svo ég fór bara snemma. Þ.e.a.s. upp úr 2 um nóttina. Hins vegar hitti ég Ragnar sem var í­ Freyvangsleikhúsinu þegar við settum um Ronju og er Terry Pratchett fan eins og ég. Við ákváðum samstundis að setja upp Pratchett leikhús á Akureyri næsta sumar en hann býr á höfuðborgarsvæðinu núna en er væntanlegur norður aftur í­ vor. Þannig að næsta haust setjum við upp Pratchett leikrit á Akureyri ef Ragnar hefur ekki verið of drukkinn til að muna nokkuð eftir þessu.
Ég er þegar búinn að tryggja mér nýjustu kiljuna í­ jólagjöf og hlakka „gegt“ til.
BBíB!

Mér finnst gersamlega fáránlegt að Gente di Mare hafi ekki verið með á topp 14 í­ Eurovisionþættinum í­ gær. Jafn fáránlegt og að grí­ska lagið frá því­ í­ vor hafi verið þar. Ekki það að þetta grí­ska lag hafi verið eitthvað slæmt. Alls ekki. Sí­ður en svo. Það var bara á engan hátt einstakt. Ekki frekar en Take me to your Heaven, Fangad af en stormvind, Romeo, eða Alles haat ijts Riitjme. (Stafsetning á einhverju af þessu gæti verið vitlaus) að ekki sé nú talað um íœber die Bruche gehen. Allt svona dæmigerðir miðlungs Eurovisionslagarar. Sjálfur var ég búinn að kjósa Dinle og Mi Svane sem flotturstu Eurovisionlög allra tí­ma. Það eru flott lög.
Það er hins vegar huggun harmi gegn að réttu tvö lögin enduðu í­ fyrstu tveimur sætunum.

Var að lesa þennan yndislega pistil á heimasí­ðu Viðskipta og efnahagsskrifstofu sí­nverska sendiráðsins á Íslandi
.
冰岛教授被英国法院判诽谤罪

2005-10-13 23:49 报纸
文章类型：编译 内容分类：新闻

퀀퀀冰岛퀊晨报퀋10月13日讯，冰岛大学政治学教授，也是众所周知的冰岛前首相达维•奥德松的好朋友，Hannes Hólmsteinn Gissurarson，近日被英国高等法院宣判犯有诽谤罪퀂理由是该教授在冰岛大学的网站上刊登文章，暗指冰岛著名企业家퀁冰岛第二电视台前所有者，Jón Ólafsson,卷入了毒品生意퀂Jón Ólafsson 是冰岛国民，但持有英国绿卡，在英国起诉了Hannes Hólmsteinn Gissurarson教授퀂英国高等法院调查发现，Jón Ólafsson因不实之词蒙受了巨大损失，为此，判决Hannes Hólmsteinn Gissurarson教授向Ólafsson支付20万美元的赔偿金퀂
퀀퀀这一判决在冰岛引起了众多议论퀂英国判诽谤罪的法律较冰岛严厉的多퀂许多冰岛人质疑，冰岛人在冰岛为冰岛网页写的文章可以在其它地方受到起诉吗？Ólafsson的支持者指出，文章是用英文写的，Ólafsson居住在英国，蒙受的损失发生在英国퀂

Mjög upplýsandi um þetta leiðindamál.

Stundum þegar mér finnst ég vera að hugsa um eitthvað merkilegt lí­ður mér eins og sýn mí­n á efnið sé einstök og að ég hafi komið auga á eitthvað sem aðrir hafa ekki tekið eftir. Þá hugsa ég stundum með mér: „Já, einmitt.“ Og kinka svo kolli spekingslegur á svipinn. Stundum bæti ég jafnvel við: „Kannski að ég bloggi um þetta.“ En svo þegar kemur að því­ að blogga er ég náttúrulega búinn að gleyma snilldinni og þá vaknar að sjálfssögðu sú spurning hvort um nokkra snild hafi verið að ræða en ekki bara hversdagslegar vangaveltur.
í sjónvarpinu um daginn var verið að segja frá stúlku með Downs sem hraktist úr vanalegum skóla í­ skóla þar sem vinna sérfræðingar í­ hennar málum sem geta aðstoðað hana mun betur í­ námi en kennari í­ tæplega 30 manna bekk með þremur ofvirkum, fjórum lesblindum og einum með alvarlegar geðraskanir.
Það merkilega þótti mér samt í­ fyrsta lagi að foreldrum stúlkunnar virtist finnast það slæmt að stúlkan gat ekki verið í­ blönduðum bekk. Þessi hugmynd um blandaða bekki er lí­klega mesta kvöl skólanna í­ dag, sprottin upp af gremju fólks sem lenti í­ tossabekk í­ gamla daga en hefur samt bjargað sér í­ lí­finu. Vandinn er sá að gömlu „tossarnir“ sem núna eru búnir að meika það feitt átta sig ekki á því­ að blandaðir bekkir þýðir ekki bara að góðir og slakir nemendur eru saman í­ bekk, heldur lí­ka að nemendur með mikil hegðunarvandræði geta terrorí­serað heilu bekkjardeildirnar árum saman og mikið fatlaðir nemendur fá ekki þá þjónustu og, væntanlega, aðstoð sem þeir þurfa og væri hægt að veita þeim í­ sérdeildum eða sérskólum.
Vissulega eru grunnskólarnir mismunandi hvað þetta varðar og í­ mí­num skóla er til dæmis rekin sérdeild fyrir mikið fatlaða nemendur svo þeir geti sótt nám í­ sinn hverfisskóla. Það er flott. Það sem mér finnst skrýtið er af hverju nemendur með sömu vandamál annars staðar í­ bænum eru ekki sendir til okkar þar sem aðstaða, fagþekking og reynsla er til staðar í­ stað þess að reyna að koma þeim fyrir í­ sí­num hverfisskóla sem hefur engar forsendur til að þjóna þeim.
í öðru lagi finnst mér skrýtið að enginn kennari var spurður álits á þessu. Það var reyndar sagt að skólastjórinn vildi ekki tjá sig um málið, en hefði ekki verið hægt að hafa samband við Félag grunnskólakennara eða kennara sem hefur reynslu af að vinna með börnum með Downs og veit hvaða sérþjónustu þau þurfa eða bara einhvern kennara sem hefur reynslu af því­ að kenna í­ blönduðum bekk?
Þetta finnst mér gerast trekk í­ trekk að svo er litið á sem kennarar hafi bara ekkert til málanna að leggja og ég er viss um að aðrar háskólastéttir þurfa ekki að búa við það að um þeirra málefni sé fjallað án þess að þær taki sjálfar þátt í­ umræðunni. Kennarar hafa þar að auki ekki verið nógu duglegir að krefjast þess að störf þeirra séu háskólastörf og séu unnin á fræðilegum forsendum, þ.e. að kennarar stundi almennt rannsókna og tilraunastörf, hafi skyldu að gegna fræðilegu starfi t.d. með ritstörfum á fag- eða uppeldissviði sem styðjist við eigin rannsóknir og kenningasmí­ði. Að þeir séu virkir þátttakendur í­ að þróa kennarastarfið áfram og móta það en ekki bara óvirkir móttakendur fróðleiks sem er búinn til í­ háskólum þar sem menn hafa misraunhæfa mynd af því­ hvað felst í­ því­ að kenna 16 – 30 manna bekkjum í­ 27 – 28 tí­ma á viku með tilheyrandi undirbúningi, hegðunar- og námsvandamálum o.s.frv. Þegar þú horfist í­ augu við þann veruleika á hverjum degi virka kenningarnar nefnilega stundum svolí­tið draumórakenndar. Ætli þær væru betri ef það hefðu verið raunverulegir grunnskólakennarar sem hefðu verið að rannsaka, kanna og móta þessar nýju stefnur? Mig rennir í­ grun að svo gæti verið.
Það þarf nú varla að minnast á það en svo róttæk breyting á starfi kennara sem hér er um að ræða krefst lí­ka algerrar endurskoðunar á menntakerfinu.
Btw. Nú mundi ég eftir einu. Ég hef komist að þeirri niðurstöðu að samfelldir grunnskólar með 1. – 10. bekk er galin hugmynd. Unglingastigið á a.m.k. enga samleið með yngri deildunum og það er frekar hemill á góðar hugmyndir og starf að hafa þetta saman í­ stofnun. Það er bara ekki hægt að hafa sömu reglur, sama starf (t.d. þemastarf) á þessu mikla aldursbili. Þar að auki finnst mér oft sem yngri barna kennarar hafi engan skilning á því­ hvað felst í­ því­ að kenna unglingum og eflaust er það gagnkvæmt. Við í­ unglingadeildunum sýnum starfinu í­ yngstu bekkjunum örugglega ekki alltaf fullan skilning. Ég held því­ að gamla skiptingin í­ barna- og gagnfræðaskóla hafi verið mun skynsamlegri og það ætti að taka hana upp aftur.

You scored as Lord Havelock Vetinari. You are Lord Vetinari! Supreme ruler of Ankh-Morpork! Cool, calculated, and always in control. You graduated from the assassins guild, but failed a course on stealth and camouflage, because the professor never saw you there (even though you attended every class). You always seem to know what everyone is thinking, and after a conversation with you, people feel that they have just escaped certain death.

Lord Havelock Vetinari

75% Cohen The Barbarian 63% Esmerelda (Granny) Weatherwax 56% Commander Samuel Vimes 50% Gytha (Nanny) Ogg 50% Death 50% Carrot Ironfounderson 50% Greebo 50% Rincewind 44% The Librarian 44% Which Discworld Character are you like (with pics) created with QuizFarm.com

Einu sinni var til fyrirbæri á Íslandi sem hét Rí­kisútgáfa Námsbóka. Það var lagt niður. Rí­kisútgáfan sá um að gefa út allar þær námsbækur sem út komu á Íslandi. Reyndar var niðurlagning Rí­kisútgáfunnar ekkert risaskref í­ námsbókaútgáfu á Íslandi því­ í­ staðinn var sett á stofn Námsgagnastofnun sem tók nánast óbreytt við hlutverki hinnar gömlu Rí­kisútgáfu. Sú breyting varð þó á að aðrir fóru að gefa út námsbækur sem Námsgagnastofnun tók meira að segja að sér á stundum að dreifa til skóla. í dag getur hver sem er gefið út kennslubók og það hafa margir gert, bæði einstaklingar, forlög og fyrirtæki. Ég er að kenna í­slenskubók eftir Ragnar Inga Aðalsteinsson sem hann gaf út sjálfur, ein besta dönskubókin í­ gegnum tí­ðina var gefin út af Máli og Menningu og Mjólkursamsalan tók sig til um árið og gaf út kennsluefni í­ í­slensku. Félagasamtök og alþjóðastofnanir hafa lí­ka gefið út námsefni. Það eru svo kennarar í­ hverjum skóla sem ákveða hvaða námsefni þeir vilja nota í­ sinni kennslu (mjög margir búa til námsefni sjálfir) og panta það inn í­ gegnum skólann, enda fá allir skólar s.k. bókakvóta til kaupa á námsefni og er hluti þess kvóta sem skólar fá hjá Námsgagnastofnun þess eðlis að hægt er að nýta hann til kaupa á efni frá öðrum.
Umræðan um það hverra hlutverk það er að gefa út námsefni er því­ að mí­nu viti frekar vitlaus og undarlegt að sjá alþingismenn og hagsmunasamtök rí­sa upp til handa og fóta þegar fyrirtæki sem ekki er þeim þóknanlegt tekur sig til og ákveður að gefa út kennsluefni. í mí­num huga snýst þetta mál á engan hátt um það hvort maður sé fylgjandi eða andví­gur framkvæmdum fyrirtækisins, heldur hinu að það ætlar að gefa út námsefni um orku, orkuvinnslu og eðlisfræði rafmagns fyrir skólastig þar sem slí­kt efni er af skornum skamti. Það sem helst má gagnrýna er að fyrirtækið ætlar í­ kynningarskyni að efna til ritgerðarsamkeppni og bjóða þeim sem sigra að ritgerðirnar verði geymdar til frambúðar í­ tí­mahylki sem staðsett verður í­ mjög svo umdeildri virkjun sem fyrirtækið er að láta byggja. Samt veit ég ekki betur en að fyrirtæki og félagasamtök hafi áður efnt til ritgerðarsamkeppna og veitt verðlaun.
Það sem mér finnst kannski sárast í­ þessu er að lektor í­ Kennaraháskólanum hefur tjáð sig mikið um málið, alþingismenn, náttúruverndarsamtök og í­ útvarpi hefur verið rætt við fulltrúa fyrirtækisins. Enginn grunnskólakennari hefur hins vegar stigið fram á sjónarsviðið, enginn hefur leitað álits þeirra og Félag grunnskólakennara hefur þagað þunnu hljóði. Samt hefur mikið verið talað um skoðun kennara í­ þessu máli án þess að hún hafi nokkurs staðar komið fram.
Er furða að við eigum erfitt með að fá samfélagið til að lí­ta á okkur sem fagstétt þegar við tökum ekki einu sinni þátt í­ umræðu sem snertir okkar fag heldur látum lektora við KHí um það?

Einu sinni fyrir langa löngu var lí­tið land þar sem fólk undi við leik og störf og flestir í­ þessu landi höfðu það bara nokkuð gott. Litla landið ómaði lí­ka af söng því­ á hverjum degi fóru söngvarar út á göturnar og sungu söngva sí­na fyrir fólkið. Söngvararnir sungu gömul lög og ný, lög sem þeir höfðu sjálfir samið og lög sem þeir höfðu lært af öðrum. Flestir sömdu þeir lí­ka lög sjálfir og ómældur tí­mi fór í­ að skrifa texta, fylgjast með því­ sem var að gerast í­ sönglistinni og að sjálfssögðu í­ æfingar.
Það var ekki auðveld vinna að vera söngvari. Það reyndi á sköpunargáfuna og var mikið álag á röddina. Enda voru margir söngvarar rámir að kvöldi og margir misstu úr dag og dag í­ söngnum vegna hálseymsla. Þó höfðu söngvararnir ákveðið og fengið samþykkt af rí­kisstjórninni í­ litla landinu að nóg væri að syngja í­ 28 tí­ma á viku. Fyrir þessu höfðu þeir barist árum saman og loksins fengið málum sí­num framgengt. Þeim fannst það reyndar frekar mikið því­ þeir vissu að söngvarar í­ öðrum löndum sungu margir hverjir í­ 20 – 24 tí­ma á viku. Rí­kisstjórnin í­ litla landinu borgaði lí­ka söngvurunum 10 skildinga á dag fyrir að syngja og það þótti mörgum nóg fyrir einhverja gaulara sem stóðu úti á götu og sungu í­ rétt rúma fimm tí­ma á dag. Tí­u skildingar dugðu lí­ka vel fyrir brauði og fyrir nokkrum árum höfðu söngvararnir bara fengið sex skildinga. Söngvararnir mundu það reyndar lí­ka að fyrir nokkrum árum hafði brauðið bara kostað einn skilding.
Söngvararnir voru lí­ka búnir að reyna árum saman að fá fleiri skildinga fyrir sönginn og allir í­ litla landinu virtust vera sammála um það að án söngs gæti fólkið ekki verið. Alltaf fengu þeir samt sama svarið. Söngmálaráðherrann sagði: „Það eru bara ekki til meiri skildingar til að borga ykkur.“ En sjálfur fékk söngmálaráðherrann 100 skildinga á dag. Svona hafði þetta gengið mjög lengi þangað til söngvararnir ákváðu að ef þeir fengju ekki fleiri skildinga ætluðu þeir að hætta að syngja. „Já, hættið þið bara,“ sagði söngmálaráðherrann. „Við skulum bara sjá hvað gerist.“ Svo söngvararnir hættu að syngja.
Til að byrja með virtist allt ganga sinn vanagang í­ litla landinu en eftir smá tí­ma fór að bera á því­ að fólkið var ekki lengur jafn glatt og áður. Afköst þess í­ vinnunni minnkuðu og það fór að bera á vandamálum sem spretta upp þegar fólk verður óánægt. Að sjálfssögðu skildu söngvararnir það. Þeir vorkenndu fólkinu sem varð að sinna sí­num daglegu störfum án þess að hlusta á sönginn en þeir voru staðfastir og ákveðnir í­ því­ að gefast ekki upp.
Eftir sjö vikur var ástandið í­ litla landinu orðið mjög slæmt. Fólkið krafðist þess að rí­kisstjórnin gerði allt sem hún gæti til að fá söngvarana aftur til að syngja. En söngmálaráðherrann var lí­ka ákveðinn og þess vegna sendi hann hermenn rí­kisins að ná í­ söngvarana til að draga þá út á göturnar og skipaði þeim að byrja að syngja aftur. Reyndar földu sumir söngvararnir sig og létu ekki sjá sig fyrr en daginn eftir en loks ómaði litla landið aftur af söng. Söngmálaráðherrann miskunnaði sig lí­ka yfir þá með því­ að lofa þeim heilum aukaskildingi á dag og þar að auki samþykkti hann að það væri nóg að hver söngvara syngi í­ 26 tí­ma á viku. Þeir fengju þá meiri tí­ma til æfinga og til að semja ný lög. Söngvararnir voru reyndar ekki ánægðir með þessi málalok enda mundu þeir þegar brauðið hafði kostað einn skilding og vissu sem var að þessi aukaskildingur frá söngmálaráðherranum dygði skammt.
Það voru lí­ka fleiri óánægðir en söngvararnir. Bæjarstjóri í­ einum bæjanna í­ litla landinu var lí­ka óánægður. Honum fannst söngvararnir latir og sagði: „Ég get sko alveg borgað söngvurunum í­ mí­num bæ 20 skildinga á dag fyrir að syngja ef þeir fara að vinna fulla vinnu eins og annað fólk.“ Bæjarstjórinn fékk lí­ka 100 skildinga á dag.
Sumir söngvaranna vildu fá að vita hvað bæjarstjórinn átti við með fulla vinnu og þeir vildu gjarnan fá 20 skildinga á dag fyrir að syngja. Þá sagði bæjarstjórinn: „Ég skal borga ykkur 20 skildinga á dag ef þið vinnið allan daginn og ég fæ að ákveða hvað þið syngið mikið.“ Söngvararnir spurðu hvort þeir fengju ekki tí­ma til að æfa sig, þjálfa röddina og semja ný lög. „Jú, jú,“ sagði bæjarstjórinn. „En ég ákveð hvað hver þarf að æfa sig mikið og við eigum fullt af góðum lögum. Ef við þurfum ný lög vel ég þann ykkar sem mér finnst semja bestu lögin og læt hann semja nokkur ný.“
Þarna lýkur sögunni því­ ég veit ekki hvernig hún endar. Kannski ákváðu söngvararnir að ganga að tillögu bæjarstjórans og kannski var hann skynsamur bæjarstjóri og lét þá ekki syngja meira en 26 tí­ma á viku og gaf þeim góðan tí­ma til að æfa sig. Kannski hafði hann góðan tónlistarsmekk og það var samið fullt af nýjum lögum en kannski hélt hann að það eina sem söngvararnir gerðu væri að fara út á göturnar og gaula eitthvað svo hann ákvað að þeir ættu að syngja allan daginn og þyrftu engan tí­ma til að æfa sig og semja ný lög.
Kannski voru söngvararnir lí­ka skynsamir og ákváðu að taka ekkert mark á bæjarstjóranum en halda áfram að reyna að fá fleiri skildinga fyrir að syngja 26 tí­ma á viku. Kannski tókst þeim það og kannski ekki. Við skulum bara vona að þeir hafi enn munað þann tí­ma þegar brauðið kostaði bara einn skilding og vita að sú tí­ð gæti komið að það kostaði 20.

Núna er Daví­ð bróðir minn lí­ka byrjaður að blogga og í­ tilefni af því­ bætti ég við tengli á hann á tenglalistann minn.