Þegar ég kláraði þjóðfræðina frá Háskóla Íslands í janúar árið 1995 hafði ég ekki neinar ákveðnar hugmyndir um hvað ég ætlaði mér að fara að gera. Ég sótti um á hinum ýmsu söfnum en enginn vildi ráða mig og úr varð að fara til Kaupmannahafnar til að vinna þar einhver verkamannastörf í einhvern tíma en hefja svo framhaldsnám við Köbenhavns Universitet. úr því varð að ég fór að vinna í Nettó í Danmörku en Gulla fékk hins vegar hvergi vinnu og þurfti að hanga heima með Degi sem þá var þriggja ára og fékk ekki inni á leikskóla í Danaveldi. Þetta leiddi til þess að þau mæðginin fluttu aftur til Íslands og að sjálfssögðu elti ég þau stuttu síðar.
Eftir að hafa unnið sem næturvörður á hóteli, dagskrárgerðarmaður í útvarpi, í þvottahúsi og sem íhlaupamaður við uppskipun á tæpu ári komst ég að því að í þessu væri ekki fólgin nein framtíð og sótti því um í Kennaraháskólanum enda tengdamóðir mín kennari og virtist ekkert hafa það mjög slæmt. Hvað ætlaði ég mér að fá út úr því? Jú, stöðuga og trausta vinnu sem ylli því ekki að ég þyrfti að lifa við hungurmörk, framtíð sem fæli í sér þokkalega eðlileg lífsskilyrði, möguleika á fríum í útlöndum, eign íbúðar o.s.frv. Bara uppfyllingu þessara meðaljóna drauma um trausta framtíð, fjölskyldu og bærilegt líf sem allir hafa.
Nú hafa allir þessir draumar ræst. Ég á orðið íbúð á Akureyri, konu og tvo syni, fór í frí til útlanda síðasta sumar og gæti svo sem farið aftur næsta sumar ef ég vildi. Vissulega hef ég ekki efni á að gera allt sem mér dettur í hug, s.s. að skipta um jarðveg á lóðinni við húsið, byggja sólpall, taka baðherbergið í gegn o.s.frv. Allt þetta gæti ég hins vegar gert í smáum skömmtum ef ég vildi og þó ég sé stórskuldugur eins og allir Íslendingar þá duga launin mín (og konunnar) til að borga af lánunum og kaupa í matinn. Duga meira að segja betur en áður en við ákváðum að kaupa okkar eigin íbúð heldur leigðum úti í bæ.
Af hverju er ég samt ekki alveg 100% sáttur við hlutskipti minn þó að svo virðist sem allir mínir draumar hafi ræst? Ég meina: „Is this it?“ Þegar ég útskrifaðist úr Kennaraháskólanum hafði ég miklar hugmyndir um væntanlegt starf en upplifi það nú að þeir sem ráðin hafa (skólanefndir sveitarfélaganna) vilja helst breyta þessu í formúlukennt láglaunastarf þar sem launamaðurinn fær bara fyrirskrift frá skólastjóra (n.k. uppskrift að starfinu) og framfylgir henni. Þá er engrar fagmenntunar þörf og erfiðari málum er hægt að vísa til Þjóðkirkjunnar. Öll samskipti við launagreiðendur (LN) einkennast af vantrausti og lítilsvirðingu. Þrátt fyrir þetta held ég að flestir kennarar reyni að vinna sín störf af heilindum en það er umhugsunarvert hvað þeim er lítið treyst til þess. (14)