Það er ekki úr vegi að skella inn aukafærslu fyrir febrúarmánuð í tilefni dagsins. Eitt og annað sem hefur drifið á dagana þessar tvær vikur hvort eð er.
Fengum góða gesti, eins og fram kom í síðustu færslu. Gylfi afi og Adda amma komu hér á leið sinni til Norðmanna. Dæturnar alsælar að fá selskap, Skottan var vissulega feimin í svona korter eftir að gestirnir létu sjá sig en það var of erfitt að vera feiminn þegar var farið að skoða bækur og ræða Bamse og Kylling. Við eldri mæðgur fórum með gestunum í bæinn í smávegis búðarleiðangra og örlit inn í Aros í frekar köldu veðri (það var enn vetur þegar þetta var). Gestunum var svo komið í lest á föstudagsmorgni.
Á laugardagskvöldi fórum við eldri mæðgur síðan á tónleika með Rasmussi vini okkar Seebach. Skemmtum okkur fyrst vel í strætó sem var sneisafullur af öskudagsklæddum ungmennum. Þegar við mættum á tónleikastaðinn fórum við eins nálægt sviðinu eins og hægt var án þess að troðast og var þá um hálftími í tónleikana. Strumpan þurfti að sjálfsögðu að fara á klósettið (hafði þó verið rekin á klósett fyrir brottför) en tímdi ekki að missa kannski þessa fínu staðsetningu svo við ákváðum að sjá til hvernig partýblaðran stæði sig. Klukkan átta byrjaði svo upphitunarpiltur, Ankerstjerne og var hinn þokkalegasti, Strumpan komst í gott skap aftur og gleymdi aðeins að vera þreytt á að standa. Þegar hann hætti tók aftur við bið og þá var daman aftur að örmagnast. Goðið kom svo fram korter í níu. Sem betur fer höfðum við þokkalegasta útsýni en ég lyfti Strumpunni þó af og til svo hún sæi betur. Um hálf tíu var partýblaðran full og ég átti raunar von á hléi hvað úr hverju svo við tróðumst til baka og tæmdum blöðruna, auk þess að fylla á hana aftur. Ákváðum að troðast ekki aftur inn í þvöguna og komum okkur fyrir aftast í salnum og vorum þar það sem eftir leið. Undir lokin hafði stelpa sem stóð við hliðina á okkur svo mikla samúð með okkur (mér fyrir að halda af og til á Strumpu og Strumpu fyrir að sjá ekkert) að hún rak kærastann sinn til að taka Strumpuna á háhest, svo hún hafði gott útsýni fyrir rest. Við stungum svo af eftir fyrsta uppklappið, keyptum bol handa dömunni á útleiðinni og náðum strætó fljótlega. Það er óhætt að segja að við höfum báðar verið alsælar, mér finnst pilturinn sem betur fer góður en aðallega fannst mér gaman að fara með henni.
Viku síðar áttum við hjónin smá gæðastund, fórum í útsýnisflug í þyrlu. Það var jólagjöfin til Mumma. Túrinn var reyndar stuttur og ég hafði reyndar séð fyrir mér að við sætum hlið við hlið og horfðum djúpt í augu hvers annars svona á milli þess sem við horfðum á Árósa, en ég sat við hliðina á flugmanninum og Mummi fyrir aftan mig svo hann gat í mesta lagi horft í aðdáun á hnakkann á mér. Þannig að rómantíkin fór fyrir lítið en reynslan var engu að síður frábær. Mig langar að fljúga aftur í þyrlu, það er skemmtilega frábrugðið flugvélum.
Seinni partinn sama dag lagði fjölskyldan í’ann til Skagen, þar áttum við enn og aftur dekurhelgi í vændum. Og þrátt fyrir að ég útskýrði að ég hefði bætt á mig tveimur kílóum í síðustu heimsókn var engin undankoma frá því að éta á sig gat. Við tókum hefðbundið prógramm, göngutúr í miðbænum og rölt niður að sjó í frábæru veðri. Skottan fékk meira að segja að halda í tauminn hjá Boss og þótti það ekki ónýtt, hljóp við fót á eftir honum. Strumpan græddi mikið á bæjarferðinni. Ég hafði asnast til að segja frá því hvað hana langaði í topp en ætti bara svo erfiða móður. Kim og Bente tóku þá auðvitað til sinna ráða, eins og hver önnur afi og amma og keyptu nærföt á barnið svo örið á sálinni ætti einhvern séns að lagast. Á sunnudeginum kom síðan í ljós að Skottan var farin að steypast út í bólum, hlaupabólan mætt á svæðið. Stóra daman að auki hóstandi. Þær hafa því báðar verið heima þessa vikuna og við reyndar beðið í ofvæni eftir að sjá hvort sú stærri fengi líka hlaupabólu, því það er frekar óljóst hvort hún hafi fengið vægustu mögulegu útgáfu af henni eða bara ekki. Nú er því bóluleit daglega. Skottan lætur þetta reyndar lítið á sig fá, hefur bara bætt þessu gagnlega orði í orðaforðann. Ég er eiginlega dauðfegin að ljúka þessu af, sérstaklega af því að þetta er átakalítið.
Skólinn minn er bara stuð ennþá. Ég er að lesa Strindberg í stórum stíl núna, það gengur svona upp og ofan. Svara þó stundum í tímum og bíð bara eftir að það komi eitthvað á sænsku, svona í hita leiksins. Hlakka mest til tímans þar sem við tökum Bröderna Lejonhjärta, þarf ekki einu sinni að lesa heima fyrir þann tíma þar sem ég gæti nánast farið með hana utanbókar (kannski ekki á sænsku þó 🙂 ).