Sjúklingurinn hefur svo sannarlega ekki átt sjö dagana sæla þessa vikuna. Hlaupabólan mætti á sunnudaginn og var aldeilis ekki af vægara taginu. Heilsan var slæm á mánudaginn, versnaði á afmælisdaginn og var líka ömurleg á miðvikudag. Eins og hún orðaði það sjálf þá var þetta versti sjúkdómur sem hún hefur fengið á ævinni og orðið hata hefur verið henni framarlega á tungu. Síðan hefur ástandið hægt og bítandi lagast. Daman lítur samt enn út eins og hún sé með Stóru Bólu og henni hugnast ekki að mæta í skólann í svona ásigkomulagi.

Afmælisdagurinn var annars tekinn snemma, aðallega vegna þess að Skottan vaknaði klukkan sex og vakti stóru systur. Ég skreið á fætur og klukkutíma síðar var ýtt við pabbanum og sungið fyrir afmælisbarnið, fyrst á íslensku, síðan á dönsku, litlu systur til mikillar gleði. Hún fékk svo slatta af pökkum, grjónastól frá foreldrunum og mjög langþráðan rafmagnstannbursta frá litlu systur auk ýmissa pakka frá Íslandi og Svíþjóð. Aðal pakkinn frá Svíþjóð kom samt ekki fyrr en um kvöldið, Anna og Martin höfðu ákveðið að verða við aðalafmælisóskinni um að koma (þrátt fyrir bágborið ástand). Að öðru leyti var afmælisdagurinn frekar dapur, hún hafði ekki einu sinni lyst á að borða svo það var ekki hægt að gera vel við hana að neinu leyti.  Þeir sem lögðu í að heyra í henni á Skype fengu líka frekar súran viðmælanda.

Miðvikudagurinn var líka vondur og kannski það versta að nætursvefninn hafði verið af skornum skammti. Ég hafði annars keypt eitthvað forláta sprey, auk þess sem við gáfum henni ofnæmistöflu sem átti að hjálpa við kláðanum en ekkert hafði neitt að segja. Við tókum því rólega hér heima, tókum reyndar á móti Steina bróður Önnu systur og stráknum hans, þeir búa hér í tæplega tveggja tíma fjarlægð. Þeim systkinum reiknaðist til að hafa ekki sést 18 ár, svo það var heldur betur kominn tími til.

Á fimmtudag fór ég í skólann, tímdi ekki að skrópa því við vorum að ræða Bróður minn Ljónshjarta. Það var skemmtilegur tími, þótt ég legði lítið til málanna. Fékk reyndar hugljómun en það var í lok tímans svo ég var ekkert að bera það undir aðra, en ég fór sem sagt allt í einu að spá í Kötlu útfrá eldfjallinu okkar og spá í hvort það væri ekki samhengi þar á milli. Gestirnir höfðu sjálfir ofan af fyrir sér þennan daginn með því að skoða helstu kirkjur Árósa, um kvöldið pössuðu þeir svo dæturnar og við hjónin fórum í bíó, í fyrsta skiptið sem við förum út saman að kvöldlagi síðan í júlí á síðasta ári.

Ég sinnti gestunum síðan lítillega í gær, við fórum í bæinn og rápuðum í búðir, þar kemur þekking mín að góðum notum og þeir náðu að gera alls konar góð kaup, ég reyndar líka, þeim til samlætis. Vorum í yndislegu vorveðri og nutum lífsins. Anna og Martin yfirgáfu okkur síðan í morgun og við höfum tekið því afar rólega. Skottan er til dæmis komin á þá skoðun að það sé alveg nóg að sofa til sex, þannig hafa allir dagar vikunnar verið, en það sem meira er, þá finnst henni líka alveg nóg að taka seinnipartslúr annan hvern dag og í dag var bara hvíldardagur en ekki svefndagur.

Sjúklingurinn er að skríða saman en er að verða full góðu vanur að mati móðurinnar og heimtar þjónustu með alla hluti auk þess að vilja til skiptis horfa á sjónvarp og vera í tölvu/Nintendo. Sem betur fer fékk hún bækur í afmælisgjöf og hefur hlýtt því að lesa líka, auk þess sem ég var búin að fara á bókasafnið og taka nokkrar bækur fyrir hana. Ein þeirra varð svo meira fyrir mig, fyrsta bókin í seríu eftir höfund Önnu í Grænuhlíð. Ég datt alveg í hana og bíð núna eftir að nálgast næstu tvær og sá þar að auki að það hefur verið gerð sjónvarpssería eftir henni. Það er svo sem ekki gríðarlegur munur á Emily og Önnu, alls konar kunnugleg stef en ég læt það ekki á mig fá. Því miður eru bækurnar ekki fáanlega fyrir Kindil, annars hefði ég umsvifalaust keypt þær.

Skottuprikið slapp býsna vel undan veikindunum. Fékk vissulega haug af bólum og lærði auðvitað hið nauðsynlega orð bóla en fékk hvorki háan hita né mikinn kláða, svo við þurftum ekkert að smyrja hana með kremum. Enn bólar ekkert á bólum á Strumpunni, ég veit ekki hvort ég á að fagna að hún hafi í raun og veru fengið VÆGA útgáfu hér um árið eða hvort það er bara það að hún hafi ekki smitast af systurinni, en er á meðan er. Litla daman var heima í viku eins og gefur að skilja og fannst það þrautleiðinlegt og bað nánast á hverjum degi að fara til dagmömmunnar. Sem hlýtur að vera gott. Hún fékk þó náðarsamlegast að fara í garðverkin með mér fimmtudag og föstudag og stóð sig best í að henda því sem ég var búin að tína aftur á grasið. Hún var að vísu líka lunkin við að lúra í hjólbörum. Það er sem sagt allsherjar reitur hér rétt við þar sem allir virðast fara með garðaúrganginn sinn (þar voru jólatré sem virtust vera klár í slaginn fyrir næstu jól), svo ég trillaði þangað með draslið og Skottan fékk far í hjólbörunum í bakaleiðinni. Eitthvað rámar mig í að hafa fengið svoleiðis túra með afa í gamla daga og þótt gaman og þótti ekkert verra að endurtaka leikinn með litlu dömuna. Strumpan fékk svo smá nasaþef á laugardeginum þegar ég kláraði garðvinnuna.

Af öðru heilsufari ber hæst að ég fór í megafússball með LC og slasaði mig svo illa á tá að enn sér ekki fyrir endann á því. Stóratáin bólgnaði upp og var að auki blá og marin og enn (ríflega tveimur vikum seinna) er ástandið þannig að ég get ekki gengið í hvaða skóm sem er. Ég vona að það komi allt, ég hef að minnsta kosti afsökun til að stunda ekki frekari íþróttir að sinni.

Ég fór líka til læknis á dögunum, ákvað að gera eitthvað í því sem ég var raunar búin að sjúkdómsgreina með aðstoð vinar míns internetsins. Ég er sem sagt með rósroða og eins og læknirinn orðaði það, þá er það algengt hjá konum á mínum aldri. (Eins og gefur að skilja var ég ekki hress með þetta þangað til ég las að þetta gilti um konur frá 30 til 50 ára.)  Anyways, hann sagði að það væri nú lítið mál að redda þessu og ég fékk sýklalyf sem ég þarf að taka í 8 VIKUR. Eins gott ég þarf ekki að hætta að drekka vín á meðan (mér skilst að þetta geti versnað með kaffi- og víndrykkju en frekar skal ég vera eins og karfi í framan en að hætta að drekka kaffi og vín, amk kaffi, hinu hef ég fórnað í óléttuástandi.)

Af öðru en heilbrigði heimilismeðlima er það helst að frétta að við splæstum í sjónvarp í bíóstærð. Ég sem sór einu sinni að 37″ sjónvarp dygði öllum venjulegum heimilum hef lúffað eða jafnvel ýtt undir að stærra sjónvarp yrði fyrir valinu. Nú er bara að smygla því heim án þess að borga skatt og toll og þá eru allir glaðir.

Í dag vorum við í afmæli, ein sem er með Skottu hjá dagmömmu átti tveggja ára afmæli. Líklega er þetta metnaðarfyllsta tveggja ára afmæli sem ég hef komið í, ekki nóg með að liðið væri drifið út í fjársjóðsleit, þá var líka sungið, dansað og hoppað í hjónarúmi. Skottan var alsæl, bæði með skemmtiatriðin (og nammið sem hún fékk í fjársjóðsleitinni) en ekki síður með allt dótið sem var á staðnum. Foreldrarnir voru að auki svo almennilegir að bjóða fram pössun ef okkur vantaði, eftir að ég hafði líst því hvað væri „erfitt“ að vera fjarri fjölskyldunni og eiga engann að. Ég hótaði auðvitað að hún yrði þarna hverja helgi héðan í frá.

Okkar bíður svo afmæli á þriðjudag. Strumpan búin að bjóða bekkjarsystrum sínum í veislu og eins og venjulega getur hvorug okkar beðið, hún eftir að afmælið komi, ég eftir að afmælisveislan verði búin. Við munum auðvitað taka dönsku leiðina á þetta, hún fer með flødeboller í skólann og við skellum síðan í lagkage, það er þó enn óvíst með dönsku fánana.

Af sérlega ánægjulegum fréttum er það helst að hér er að verða uppbókað í maí og stefnir líka í gesti í júní. Um miðjan maí koma Hanna og Ármann með unglinginn í heimsókn og um Hvítasunnuhelgina koma Óli, Eygló og Gunnsteinn. Við bindum vonir við að Kittý komi með grísina í júní en erum svo sem að gæla við að fara sjálf í allsherjar Svíþjóðarreisu um mánaðarmótin maí/júní. Þannig að lysthafendur eru beðnir um að bóka gistingu sem fyrst áður en allt verður upppantað. Það stefnir síðan í heimferð 16. og 19. júlí, Mummi með dæturnar í flugi með (ó)vinum okkar í Iceland Express og ég með vinum okkar á Smyril Line um svipað leyti. Þetta er þó ófrágengið enn, en er líklegast í stöðunni.