Þá erum við enn og aftur búin að taka á móti gestum, að þessu sinni frændum okkar Norðmönnum. Unnur og Ágúst komu seint á fimmtudagskvöld, krakkarnir í góðum gír eftir ferðalagið og kvöldið því með lengra móti. Strumpan alveg að fara á límingunum að bíða eftir þeim og var ansi stjörf daginn eftir að fara í skólann. Föstudeginum eyddum við litlu mægður með gestunum í bænum, alltaf gaman að sýna Árósa. Strumpan var í afmæli seinni partinn og kom seint og síðar meir heim. Það er sérlega ánægjulegt að fá gesti þar sem börnin ná saman og það á svo sannarlega við, þó að það muni þremur árum á Strumpu og Karítas, þá leika þær sem mjög vel og litlu grísirnir fá stundum að fljóta með en léku sér sömuleiðis býsna vel.  Á laugardeginum fórum við í Marselisborgarskóg með smá eplabita. Það vakti mikla lukku hjá öllum, Skottan mundi meira að segja hvaða staður þetta var þegar við komum þangað. Það átti að nota ferðina og hengja allar snuddur upp í þar til hugsað tré en greinilega einhverjar tilfæringar í gangi, það fannst að minnsta kosti ekki, svo enn er Skottan með snuð. Eftir skógarferðina fórum við á miðbæjarrölt og enduðum á skondnu kaffihúsi. Blessunarlega hékk hann þurr á þessu ferðalagi. Það sama var ekki hægt að segja um sunnudaginn, gestirnir yfirgáfu okkur upp úr hádegi í skítaveðri. Við áttum brúðkaupsafmæli og ákváðum að fara út að borða. Strumpan hafði verið hjá vinkonu sinni og við sóttum hana og héldum þaðan á Jensens bøfhus. Þar var hins vegar kjaftfullt og löng bið, við fórum í staðinn á hamborgarastað hér rétt hjá, sem selur ægilega fína hamborgara, þeir minnstu eru reyndar 200 grömm og enginn barnamatseðill svo ferðin var nú ekki sú mest spennandi fyrir dæturnar. Við áttum smá tertubita heima sem við fengum okkur og þá var maginn orðinn vel fylltur og ég hafði ekki einu sinni lyst á að opna hvítvín og skála við eiginmanninn.

Á mánudag var Skottan sett í strangar æfingabúðir og var bleyjulaus allan daginn. Það gekk upp og ofan, gærdagurinn betur en dagurinn í dag síður. Það koma slys, sem er kannski aðallega spælandi þegar er búið að sitja á klósettinu tveimur mínútum áður. Það er hins vegar þægilegt að vera að þessu þegar maður er meira og minna heima við allan daginn.

Við erum aðeins að byrja að pakka. Enn sem komið er, eru það fyrst og fremst föt og bækur sem hafa farið niður enda er það sennilega það sem er minnst ómissandi. Þetta virðist vera gríðarlegt magn og verður fróðlegt að sjá hvernig fer. Það er búið að leggja drög að því hvaða hlutir fara í skip en mér er ómögulegt að gera mér grein fyrir hversu mikið magn það er. Við erum líka byrjuð að selja það sem við ætlum ekki með heim, búin að selja gömlu kerru Skottunnar og hjólakerruna, við lítinn fögnuð hennar. Hún hefur þungar áhyggjur af „hjólinu“ sínu og skilur auðvitað ekkert í því þegar við reynum að útskýra málið. Nú er bara að vona að hjólakerran okkar heima komi sterk inn (og að hjólreiðarnar okkar haldi áfram 🙂 .

Í síðustu viku voru tvær kveðjustundir. Fyrst kvaddi ég LC klúbbinn minn, við áttum góða stund í „kolonihavehus“ einnar. Ég vona svo sannarlega að ég fái tækifæri til að hitta þær aftur en hálf skrýtin tilhugsun að það verði kannski ekki. Seinni kveðjustundin var svo á föstudag þegar við kvöddum dagmömmu Skottunnar. Það er mikil eftirsjá að henni, eina huggun mín er sú að Skottan hefði hvort eð er farið í leikskóla í haust, þetta var óumflýjanlegt. Skottan var leyst út með gjöfum, ekki nóg með að hún fengi gjöf frá Marianne, hún fékk líka gjöf frá Lærke vinkonu sinni. Foreldrar hennar hafa alltaf verið mjög elskulegir, þjást kannski svolítið af „einkabarnssyndróminu“. Við gerum okkur að minnsta kosti grein fyrir að þó Skottan og Lærke hafi náð vel saman í vetur þá eru litlar líkur á að það verði meira úr því. Ekki nóg með að maður gleymi þeim vinum sem maður á þegar maður er tveggja ára, líkurnar eru auðvitað að Skottan verði ekki mjög dönskumælt á næstu árum, svo þær gætu lítið átt samskipti þótt þær hittust. Engu að síður var þetta mjög indælt og við reynum auðvitað að halda einhverju sambandi. Það er nú svo að það kemst aldrei í vana að kveðja fólk sem maður hefur kynnst, þegar maður veit ekki hvernig verður með frekari hitting. Frekari kveðjustundir bíða, á morgun er síðasti fiðlutíminn og á miðvikudaginn síðasti hittingur hjá íslenskuhópnum.

Á föstudaginn var sumarhátíð í skólanum hjá Strumpunni. Með EM þema, en ekki hvað. Árgangurinn hennar „var“ Holland, þau æfðu lag á hollensku, sem þau fluttu og við vorum í hollenskum fótboltabúðum. Grilluðum hamborgara, (eigum enn eftir að læra mikið áður en við náum Dönum í lautarkörfum, gleymdum grilltöng og teppi til að sitja á), það var hoppdýna, kökusamkeppni, megafússball, að ógleymdri öl- og vínsölu. Þetta var ágæt stund, heldur kalt og fór að rigna þegar þau sýndu atriðið sitt, svo við flúðum heim fljótlega eftir það.

Strumpan fór í sundpróf á síðustu sundæfingu, var látin synda eins langt eins og hún gat, daman synti 760 metra. Er með öðrum orðum komin langt fram úr foreldrunum og mun vonandi halda áfram að æfa næsta vetur.

Við hjónin fórum á miðvikudag og kusum forseta. Það má alltaf láta sig dreyma um að atkvæðið manns skipti máli. Hef annars lítið nennt að setja mig inn í umræðuna heima. Veit bara að ÓRG er kominn á tíma. Þó ég hafi aldrei kosið hann, var hann um tíma ekki í neinni sérstakri ónáð hjá mér en hann hefur rækilega náð að breyta því á síðustu árum. Hitt er annað mál að enginn forseti er svo unaðslegur að það sé ástæða til að púkka upp á hann í 20 ár, svo þó ég væri ekki búin að fá mig fullsadda af honum persónulega, þá er tímabært að láta hann fara. Þó ég hafi ekki kynnt mér Þóru neitt sérstaklega, þá virkar hún á mig eins og hún hafi bein í nefinu og ég get ekki ímyndað mér annað en að fyrri störf hennar séu prýðilegur bakgrunnur til þess að geta komið fram skammlaust og blandað geði við aðra. Ég geri ekki neinar óhóflegar kröfur.

Ég pæli annars í augnlækningum þessa dagana, læt mig dreyma um að láta laga nærsýnina. Ætla að skoða málið vandlega þegar ég kem heim. Er búin að fá mig fullsadda af linsum og gleraugum og ömurlegri sjón.

Gleðilega þjóðhátíð!

Þá er mánuður síðan síðast og fer að minna á gamla daga, þegar mátti þakka fyrir að bloggið væri svo reglulegt og oft að það mætti kalla það hið mánaðarlega. Að þessu sinni hafa gestakomur og ferðalög komið í veg fyrir skriftir, ég þykist vera svo góður gestgjafi að ég sitji ekki löngum stundum í tölvunni þegar ég er með fólk í heimsókn.

Fyrir mánuði fórum við í fertugsafmæli til Kristinu sem er vinnufélagi Mumma. Hún býr við norðvestanverðan Limafjörðinn og sérlega ánægjulegt að fara á  nýjar slóðir, svona í bónus. Við mættum til hennar um fjögur. Sjaldan hef ég farið í samkvæmi þar sem ég þekkti færri, afmælisbarnið hafði ég ekki hitt áður en þekki Ellen sem er hinn danski vinnufélagi Mumma og manninn hennar, þau höfum við heimsótt. Afmælið hafði átt að vera úti en samkomutjaldið fauk nóttina áður, svo það var bara ruttað til í stofunni. Við fengum æðislegan mat, Kristina hafði ákveðið að hafa fiskiþema, svo það var hátíð fyrir þá sem eru hrifnir af fiski en heldur síðra fyrir aðra. Við höfum ekki mikið borðað fisk síðan við fluttum og þetta var því sérlega kærkomið. Við blönduðum geði við aðra gesti eftir bestu getu en af því að við áttum eftir langa keyrslu heim, yfirgáfum við svæðið um níu. Strumpan fékk reyndar leyfi til að fara með Ellen og Holger og fékk því að vera lengur. Við notuðum tækifærið og keyrðum aðra leið til baka til að sjá meira af nýju umhverfi, keyrðum yfir Mors (sem er eyja í Limafirðinum) og náðum smá útsýnistúr áður en myrkrið skall á. Strumpunni var svo skilað til okkar síðla næsta dag, búin að heilla Ellen upp úr skónum eins og venjulega. Þær höfðu meira að segja farið í badeland og Ellen fórnað sér í vatnsrennibrautir með dömunni.

Gestakomurnar hófust svo á fimmtudegi. Hanna, Ármann og Kári komu til okkar og það var afskaplega gaman að fá aftur gesti, við höfum ekki fengið nóg af því. Á föstudeginum fórum við á flóamarkað, hann var reyndar alveg í minni kantinum en Marianne, dagmamma Skottunnar var með bás þar. Strumpan keypti sér kúluspil, sem hefur svo sem ekki verið mikið hreyft síðan. Við gengum svo um Risskov, bæði meðfram ströndinni og svo einhverjar fínar götur. Kári var afar hrifinn af húsum og bílum og mundaði óspart myndavélina sem hann hafði fengið í fermingargjöf frá Mumma og systkinum. Seinni partinn fórum við í Randers Regnskov, eins og venjulega var gaman að koma þangað og Kári var sérlega skemmtilegur félagsskapur, sem og reyndar alla dagana, hann er hrifnæmur og gaman að fylgjast með honum upplifa nýja hluti.
Á laugardeginum fórum við til Skagen, byrjuðum í hádegisverði hjá Kim og Bente, fórum þaðan og röltum um miðbæinn, sáum safn gamalla mótorhjóla, fórum í Skagen Museum, þar sem ég sá mest lítið því Skottan var ekki í stuði fyrir málverk, við fórum því á kaffihúsið á safninu í staðinn. Þaðan ætluðum við í vatnsturninn en hann var lokaður og leiðin lá því út á Grenen. Gestirnir gengu alla leið út á oddann en við gömlu hjónin ásamt Skottunni létum duga að rölta aðeins um. Fórum síðan heim á leið, stoppuðum reyndar í Frederikshavn og borðuðum á frekar slöppum veitingastað. Sunnudeginum eyddum við í Legolandi. Það fór drjúgur tími í að skoða legobyggingar en annars stýrðu Kári og Strumpan ferðinni og fóru í tæki. Ég fór þó í einn nýjan rússíbana, hann var fyrst og fremst skemmtilegur af því að það var “frjálst fall” í honum, vagnarnir látnir detta niður fimm metra. Á mánudeginum héldu Hanna og co. áfram ferð sinni, við náðum reyndar smá bæjarferð í miðbæ Árósa áður en þau fóru í ferjuna yfir til Sjálands þaðan sem þau keyrðu í sumarbústaðinn í Svíþjóð.

Á miðvikudeginum keyptum við “nýtt” hjól handa Strumpunni. Það sem var keypt síðasta sumar var orðið allt of lítið svo við ákváðum að leita að notuðu hjóli sem við tækjum með okkur heim. Það fannst prýðilegt hjól, með gírum og alles og vakti mikla lukku hjá nýja eigandanum. Hún hefur reyndar verið mjög dugleg að hjóla í skólann og þegar ég hjólaði með henni heim einn daginn tók ég eftir að hnéin á henni enduðu upp við eyru þegar hún hjólaði. Það var auðvitað ekki að gera sig. Ég veit svo sem ekki hvort það er auðvelt að fá notuð hjól heima og á hvaða verði þau eru, kannski er það ódýrara en að kaupa hjól hér sem maður þarf svo að borga undir heim. En það var hvort eð er vitað mál að það yrði að endurnýja hjólið hennar heima líka, svo það var alveg eins gott að fara þessa leið.

Við fengum pásu frá gestakomum fram á aðfaranótt fimmtudags. Þá komu Óli, Eygló og Gunnsteinn, ég sótti þau um miðja nótt á Billund. Fimmtudagurinn var því nokkuð með rólegu móti, við röltum um Egå, litum reyndar aðeins á ströndina. Á föstudeginum fór ég með gestunum í bæinn, á laugardeginum fórum við á ströndina og á sunnudeginum í Tivoli Friheden. Sem sagt, aðeins rólegri dagskrá en með síðustu gestum en hins vegar var veðrið alveg magnað, það var um og yfir 25° hiti og sól alla dagana. Ég endaði þokkalega rauð, enda með afbrigðum léleg að bera á mig sólarvörn, það eru alltaf dæturnar sem koma í fyrsta sæti í þeim pakka. Ég skilaði gestunum til Billund á mánudeginum, frændi minn elskulegur svaf alla leið í bílnum, vaknaði fyrir utan flugstöðina og fagnaði ákaft að vera kominn til Íslands. Síðan brunaði ég heim, við kláruðum að pakka og héldum af stað til Svíþjóðar. Yfirgáfum Árósa í dásamlegu veðri, komum í sumarbústaðinn um kvöldið í yndislegu veðri og síðan ekki sólina meir. Eftir að hafa pakkað sumarfötum og aftur sumarfötum sem ekki voru hreyfð allan tímann, þá var þetta frekar súrt.

Sumarbústaðaferðin reyndist vera vinnuferðin mikla, aðallega fyrir þá sem ekki þurftu að hugsa um börn reyndar, ég lagði lítið af mörkum nema í uppvask. Hinir komu heilmiklu í verk, það var ákveðið að veggfóðra svefnherbergin og hvítta loftin, auk þess sem Ármann snaraði upp geymsluskúr á lóðinni. Við nutum þess að gista aftur í bústaðnum í lok ferðar og þarf ekki að orðlengja hvað það var ljúft að koma í hann svona nýyfirfarinn. Hingað til hefur alltaf þurft að byrja á að fara út með drasl, grill, stiga, sláttuvél og þess háttar en núna var allt snyrtilegt og aðkoman allt önnur.

Að lokinni vinnutörn í bústaðnum héldum við litla fjölskyldan til Säter í heimsókn til Önnu og Martins. Þetta er löng keyrsla og Skottan sagði í hverjum bæ “Anna og Martin her?” en var að öðru leyti ótrúlega ljúf í bílnum, hún hafði lag á því í lengstu ferðunum svo foreldrarnir færu ekki á taugum. Við komum að kvöldi laugardags til þeirra. Leist ekkert á hitamælinn í bílnum sem lækkaði bara og lækkaði eftir því sem norðar dró og endaði í 6°. Það varð því lítið um útivistir í þessari heimsókn, þó fórum við mæðgur með Önnu og Martin í leiðangur niður í Säterdalinn, með viðkomu á leikvelli. Í dalnum eru nokkur dýr, geitur og kindur, pony, svín og fleiri svo þetta vakti mikla lukku hjá yngstu deildinni. Á mánudeginum fórum við til Borlänge, þangað þarf alltaf að fara, því þar er svo góð verslunarmiðstöð. Þar gátum við eytt nokkrum krónum og gert góð kaup eins og venjulega. Við keyrðum síðan til Stokkhólms á þriðjudag, í heldur betra veðri og vorum þar hjá Sigga og Sigrúnu fram á föstudag. Dagskráin var mjög afslöppuð, við röltum í bæinn á þjóðhátíð þeirra Svía, gengum um Humlegården og enduðum á kaffihúsi á Östermalm. Ég hætti ekki að undrast íbúa Stokkhólms sem mér finnst upp til hópa vera einum of uppteknir af útlitinu, mér líður alltaf eins og ég sé sveitó þegar ég kem þangað. Á fimmtudeginum reyndum við að heimsækja Viktoríu og Daníel, fórum í Hagaparken og gengum þar um. Þrátt fyrir að vera svikin af þeim, þau opnuðu ekki fyrir okkur í þetta skiptið, þá var þetta sérlega skemmtilegur túr, garðurinn er óhemjufallegur og gaman að rölta þar um og við höfum þá að minnsta kosti séð þakið á höllinni hennar Viktoríu, það verður ekki mikið betra. Fengum okkur kaffi (og Estelleköku) í prýðilegu veðri, sátum úti og nutum veitinganna. Næsta dag keyrðum við í bústað, aftur löng og mikil keyrsla og Skottan enn og aftur þvílíki fyrirmyndaraftursætisfarþeginn. Gistum eina nótt í köldu veðri en yfirgáfum bústað í sól og blíðu í gærmorgun og héldum heim á leið. Þá var bílþolinmæðin hins vegar að þrotum komin og gilti einu hvaða skemmtiatriði voru reynd. Sem betur fer var ferjuferð í endann og vekur alltaf jafn mikla lukku svo síðasti hlutinn varð þolanlegur. Eins og ævinlega gott að koma heim, ude er godt men hjemme er bedst. Réttar fimm vikur í heimkomu sem virðist vera að bresta á. Skottan á bara eftir eina viku hjá dagmömmu, Strumpan reyndar þrjár vikur í skólanum en nokkuð ljóst að næstu vikur verða fljótar að líða. Við þurfum að fara að huga að niðurpökkun og að selja lausamuni fyrir brottför.

Í lokin smá fréttir af leikskólamálum. Ég var búin að nefna að við fengjum ekki inni á þeim leikskóla sem við vildum vegna þess að hann er svo vinsæll og lítill séns á að það yrði laust pláss þegar umsóknin okkar loksins yrði tekin gild eftir lögheimilisbreytingar. Ég sendi svo fyrirspurn til starfsmanns skóladeildar og spurði hvort það breytti engu að við borguðum okkar útsvar til bæjarins þó við værum ekki með lögheimili. Fékk þau svör að við yrðum að hafa lögheimili til þess að umsóknin yrði gild. Við hjónin settumst niður og skrifuðum bréf og sendum á deildarstjóra skóladeildar og skólanefnd þar sem við rákum raunir okkar og kváðumst vera lítt sátt við það að borga til bæjarins án þess að eiga rétt á þjónustu. Þá bar svo við að ég fékk bréf frá sömu konu og ég hafði átt samskipti við, þar sem hún sagði að við þyrftum að útvega staðfestingu frá skattinum um að við borguðum útsvar, þá færi umsóknin okkar í annan farveg. Við útveguðum þessa staðfestingu og fengum í framhaldinu úthlutað plássi á Hólmasól, svo blessunarlega fer Skottan á leikskólann sem við vildum og byrjar líklega strax í ágúst.