Það hefur eitt og annað á dagana drifið síðan síðast og ekki seinna vænna en að henda inn lítilli skýrslu. Frásögnin hefst fyrir hálfum mánuði þegar Óli Pálmi og Ellen, sem eru fyrrum vinnufélagar Mumma, litu inn. Það var mikið fjör og gaman, aðeins hægt að grípa í Þýskalandsvarninginn góða. Strumpan stóð sig eins og herforingi að tala dönsku við Ellen. Næsta dag kom Óli aftur, það verður að nýta vel þegar eru ferðalangar frá Íslandi hér í nágrenninu.

Á sunnudeginum fórum við í heimsókn til Viðars frænda sem býr í Beder, hinu megin í Árósum. Hann hafði hringt nokkrum dögum áður og ég bauð okkur að heimsækja hann af því að mig langaði að rúnta þangað. Beder er snotur smábær þar sem Gunnlaugur Starri hafði annan fótinn fyrir nokkrum árum, Erna hafði reyndar fast að því báða fætur þar, svona á milli þess sem hún rúntaði til Gunnlaugs í Kolding. Þetta er líka fallegasta leið að keyra því um stund er maður staddur í sveitinni, við keyrðum í skemmtilegri þoku. (Þær eru mun algengari hér en heima og afskaplega misfallegar og -skemmtilegar). Viðar frænda minn hef ég ekki séð í mörg ár og Mummi hefur aldrei hitt hann áður, eins og ég hef ekki hitt Sif hans Viðars áður. Þetta var prýðilegasti fjölskylduhittingur og auðvitað gaman að geta bæði deilt reynslu sinni af útlandinu og rætt fjölskylduna. Strumpan fékk líka félagsskap þar sem Viktoría Viðarsdóttir er á svipuðum aldri, Skottan fékk bara matarást á fimm ára frænda sínum sem sá um að hana skorti ekki kex.

Þremur dögum seinna fórum við í matarboð til Anne og Mads (til upprifjunar þá eru þau kennarahjón sem bjuggu í einn vetur á Íslandi, reyndar án þess að við kynntumst þeim en við skutum yfir þau skjólshúsi þegar þau áttu leið um Ak. fyrir tveimur árum). Þau búa líka í hinum endanum á Árósum svo við fengum aftur smá rúnt. Það stendur reyndar alltaf fyrir sínu, það er gaman að skoða ný hverfi.  Þau eiga sömuleiðis börn svo Strumpa lék sér við þau en Skotta fékk að njóta sín í nýju dóti, eins og reyndar í heimsókninni til Viðars. Þegar svo er þá verðum við nánast að skrifa á hendina á okkur að muna eftir að við eigum ekki bara eitt barn því það fer ekkert fyrir henni, ekki vandi á þeim bænum að fara í heimsókn. Við áttum góða stund hjá þeim og Mummi og Strumpan vöktu sérlega lukku fyrir að hafa bætt dönskukunnáttuna.

Um helgina lá leiðin til Skagen og eyddum við helginni í góðu yfirlæti hjá Kim og Bente. Við tókum því reyndar óvenju rólega, litum í bæinn á laugardeginum og fórum í heimsókn til Leif og Bente (sem eins og Anne og Mads eru vinir sem við erum að erfa frá Kristínu og Árna Hrólfi) auk þess að fara í göngutúr á ströndina á sunnudagsmorgni. Stelpurnar voru yfir sig ánægðar, hundur á báðum heimilum, annar þó öllu rólegri en hinn … Aftur fengu Mummi og Strumpan hól fyrir dönskukunnáttu enda var daman búin að bíða eftir að geta talað við þau síðan hún hitti þau fyrst og það er óhætt að segja að hún hafi látið til sín taka. Mummi hefur fram að þessu alltaf talað ensku við þau en talaði bara dönsku núna og fór létt með. Þannig fór helgin bara í át og samveru, eins og tilhneigingin hefur verið þegar við förum á þessar slóðir. Vigtin sagði sína sögu við heimkomu. Við horfðum reyndar á frábæran sjónvarpsþátt á laugardagskvöldið, ég hef ekki hlegið svona mikið í langan tíma. Þetta var enn einn raunveruleikaþátturinn og gekk út á að dáleiða fólk og láta það gera eitt og annað. Allt innan velsæmismarka samt. Sem dæmi má nefna að einn ungur maður, svona greinilega af góðum efnum, Norður-Sjálandstýpa í lögfræði, var látinn synda í pínulítilli laug innan um uppblásna hákarla sem honum var talin trú um að væru höfrungar. Hann náði þessu líka fína sambandi við höfrungana, var í lokin látinn halda að hann væri höfrungur og fékk sardínu að launum fyrir að sýna flott brögð.  Sem betur fer ekkert undir beltisstað, meira svona græskulaust gaman.

Á mánudaginn var fór Strumpan í sinn fyrsta fiðlutíma eftir langt hlé. Nýi kennarinn hennar heitir Mads og var afar viðkunnanlegur. Tímarnir eru í Læssøgadeskole sem er ágætt eins og er, en verður alvöru rúntur þegar hún flytur um set. Hún á líka að fara í hóptíma svo það bíður heilmikill rúntur. Það verða jólatónleikar eftir tvær vikur svo það er byrjað af hörku, hún átti að læra heima að spila Heims um ból og Í Betlehem er barn oss fætt, við gerðum það þannig að ég glamraði það á píanó til að hún lærði laglínuna og síðan þreifaði hún sig áfram með fiðluna og var ekki lengi að. Í gær var síðan fyrsti tíminn hennar í íslenskuskólanum, enn eitt sem kallar á keyrslu … ég ætla aðeins að gefa því séns en það byrjaði frekar rólega, tíminn fór allur í föndur og spil og næst á að búa til brjóstsykur (eða brjóstsyk eins og kennarinn sagði, hmmm.) Ég veit ekki hvort ég nenni að standa í þessari keyrslu ef hún verður ekkert að sinna íslenskunámi, svo miklar áhyggjur hef ég nú ekki af því hvernig hún stendur (þó hún segi að hún komi for sent og það sé ekki mikið eftir tilbaka af einhverju 🙂 ).

Í dag fór ég í síðasta tímann á önninni, svona af því að ég ætla nú að skrópa í næstu viku til að fara á ráðstefnu til Kaupmannahafnar. Þá er næst að bretta upp ermar og fara að vinna eitthvað, það bíða tvær ritgerðir og eitt próf. Það er skrýtin tilfinning að tímarnir verði ekki fleiri enda verður næsta önn bara með einum venjulegum áfanga. Sá mun snúast um aðferðir við rannsóknir ef ég hef skilið rétt en að öðru leyti fer önnin í að vinna stórt rannsóknarverkefni (held ég). Mummi var líka í sínum síðasta tíma í dag en það er reyndar af því að hann ætlar að hafa meiri tíma til að sinna verkinu sem hann er að vinna fyrir Ellen. Það er tímafrekt að fara í skólann með, hann hefur tekið um fimm tíma á dag með ferðum. Enda er það búið að sanna sig að hann er orðinn fúllbefær og getur því alveg útskrifað sjálfan sig. Við vitum hins vegar ekki hvernig fer með skólaflutninga hjá Strumpunni en ég er að hugsa um að senda póst á kennarann og ýta við henni. Óttast bara að þau vilji ekki missa hana 😉 .

Hendi inn til gamans bréfi sem ég sendi á samstarfsfólk mitt …

Sæl öll

Ákvað að senda á ykkur línu til að láta vita hvernig mér reiðir af á nýjum slóðum. Einhverjir halda jafnvel að ég muni ekki snúa aftur þegar ég loks er komin til fyrirheitna landsins. Það er ekki fjarri lagi. Ég þykist vera orðin nokkuð dönsk, hálfdönsk að minnsta kosti og gott ef ég nálgast það ekki að verða nýdönsk. Ég hef verið til fyrirmyndar sem innflytjandi, keypti strax á fyrstu dögunum hjól handa öllum hjólfærum í fjölskyldunni og hjólakerru handa litla prikinu. Þess má geta að við höfum ekki hjólað okkur til óbóta heima, sem dæmi held ég að það hafi verið komin ein þrjú ár síðan ég hjólaði síðast þar. Ég verð þó að viðurkenna að við erum enn á amatöra-stiginu. Gamlar konur taka fram úr okkur þegar við erum á fjölskyldurúntinum og þó að ég haldi í við þær þegar ég hjóla ein þá er það ekki beinlínis daglegur viðburður að stíga á hjólið.

Það má reyndar segja að ég hjóli alltaf í skólann þegar viðrar til þess og ég þarf ekki að mæta ókristilega snemma, í allt eru það líklega ein fjögur skipti. Ég vek reyndar aðdáun samnemenda minna þegar ég hjóla, því þetta eru þó um 8 kílómetrar hvor leið og síðasti spölurinn upp að háskóla er ansi hreint brattur, það er ekki laust við að mér finnist ég vera í Ölpunum svo ég skammast mín lítið að þurfa að hoppa af og leiða hjólið smá spöl. Eins og gefur að skilja fylgir síðan svitakóf mikið, ég þarf bæði að vera tímalega til að ná að klára að svitna og svo þarf ég heilgalla til að skipta um föt. Af þessu má sjá að hjólreiðunum fylgir talsvert umstang.

Þá sjaldan ég hjóla ekki í skólann tek ég strætó. Bý svo vel að geta valið um 6 leiðir sem eru í 5 mínútna radíus og allar fara þær bæði að háskólanum og í miðbæinn, þægilegra getur það ekki verið. Ég gerði einu sinni þau mistök að keyra, af því að ég þurfti að koma eldri dótturinni til tannlæknis og það olli bara kvíða og stressi því það eru engin stæði að ráði við skólann, ég fylgdi reyndar bara ráði heimamanna og lagði ólöglega. Ekki langar mig til að endurtaka þetta.

Af skólanum er flest ágætt að frétta. Ég hef tekið nýja stefnu sem námsmaður og mæti núna undirbúin í tíma. Það virðist skila nokkrum árangri, mér hefur gengið þokkalega að fylgjast með og vera með á nótunum (svona eftir að ég náði sæmilegum áttum í enskunni). Námið er mjög áhugavert, ég sé ekki betur en ég verði vel í stakk búin til að kenna á nýrri tungumála- og félagsgreinalínu. Þetta er nokkurs konar bræðingur af mannfræði, stjórnmálafræði og þjóðfræði, með smá hliðarhoppum í heimspeki- og félagsfræðikenningar. Það sem kemur mér helst á óvart er að ég hef gaman af áfanganum sem fjallar um ESB, fram að þessu hefur það ekki verið sérstakt áhugamál mitt.

Stærsti gallinn við námið er sá að ég hef verið svolítið týnd í öllu talinu um hinar og þessar kenningarnar og hvernig maður beitir þeim, en mér finnst eins og það sé ögn að birta til, geng ekki svo langt að segja að ég hafi séð ljósið, það má kannski frekar segja að ég sjái bregða fyrir kertaloga. Rétta áttin, hverju sem öðru líður. Kennararnir mínir eru miklir áhugamenn um hópvinnu og það líður nánast ekki sá tími að við séum ekki sett í hópverkefni. Þetta á að hvetja okkur til að mæta vel undirbúin svo við bregðumst ekki samnemendum okkar og kannski svo þetta sé ekki bara eintal kennarans. Mér finnst þetta vera nokkuð mikið af hinu góða, eftir sem áður er það mest sama fólkið sem talar í hópunum. Við höfum að auki þurft að vinna hópverkefni sem við kynnum í tímum og það er ekki laust við að hér komi bakgrunnurinn sér vel, mér finnst lítið mál að tala fyrir framan bekkinn en veit að margir kvíða fyrir þegar það bíður þeirra. Nú styttist í prófin, ég tek eitt skriflegt próf og skila tveimur ritgerðum, því miður í janúar svo ég sé ekki fram á að desember verði neinn alsælumánuður í dúlleríi fyrir jólin.

En víkjum aftur að aðlöguninni. Ég fór í menningarferð til Þýskalands um síðustu helgi. Keyrði nokkra kílómetra yfir landamærin (eldri daman sat aftur í og beið eftir að það gerðist eitthvað), fann risastóra verslun og keypti bjór, vín og gos eins og enginn væri morgundagurinn. Eða kannski eins og það væru margir morgundagar, ég hef aldrei átt svona mikið af áfengi áður svo það veitir ekkert af lengra lífi til að drekka þessi ósköp. Þrátt fyrir þessi miklu innkaup eigum við enn eftir svolítið í land með að verða aldönsk, okkar stafli var eins við værum að kaupa til vikunnar, miðað við það sem á gekk í kringum okkur. Enda dugði þetta skammt, í dag keyptum við meiri bjór (þó ekki sjáist mikið á birgðunum) og eigum núna þrjár tegundir af jólabjór og förum þá að verða nokkuð vel sett.

Talandi um að kaupa fyrir vikuna, þá höfum við líka reynt að læra það af innfæddum að fara ekki í búð á hverjum degi. Þetta var búið að vera svolítið kvíðaefni fyrir flutninga, hvernig á maður að fara að í landi þar sem búðir eru lokaðar á sunnudögum? Áfallið reyndist nokkuð minna en við höfðum séð fyrir okkur. Bæði erum við svo vel í sveit sett að í 200 metra fjarlægð er prýðisbúð sem er opin alla daga, langt fram á kvöld. Hins vegar virðist nýja trendið hér vera að hafa opið fyrsta og síðasta sunnudag í mánuði svo þetta er ekki eins alvarlegt og við bjuggumst við. Þrátt fyrir þetta góða aðgengi höfum við tekið okkur verulega á og ákveðum helst hvað á að vera í matinn næstu tvo daga, mikil framför frá því að ákveða klukkan sex hvað á að vera í kvöldmatinn.

Í dönskum anda erum við líka dugleg að elta tilboð. Morgunjógúrtin mín er til dæmis alltaf á tilboði í einhverri búðinni, svo hana kaupi ég sjaldnast á fullu verði. Verra er með bensínið. Verðið á því sveiflast mikið og er allt frá því að vera 10.5 – 12.5 krónur líterinn. Það segir sig sjálft að maður kaupir helst ekki bensín ef verðið er í efri mörkunum og er alltaf með augum á verðskiltunum þegar maður keyrir um. Ég hef komist að því að bensínið er að jafnaði ódýrast á morgnana og sendi eiginmanninum sms og rek hann í bensínkaup ef ég sé hagstætt verð. Samt nagar kvíðinn og maður lifir í stöðugum ótta að kannski verði bensínið ódýrara á morgun. Það er vandlifað.

Af almennri aðlögun fjölskyldunnar er sömuleiðis fátt nema gott eitt að segja. Stóra daman er í móttökubekk, þarf reyndar að fara um 10 kílómetra í skólann og er keyrð til og frá í leigubíl. Bílstjórarnir eru ekki öfundsverðir af hlutskiptinu, því ég efast um að hún leggi munninn aftur á leiðinni. Hún veit orðið margt um þeirra einkahagi og nýjasta sagan var að hún lagði línurnar um hvað 12 bræður hennar ættu að heita (sem hana dreymir um, ekki að þeir séu væntanlegir). Eins og gefur að skilja gengur henni ágætlega með dönskuna og tekur óhikað þátt í samræðum. Hana skortir að minnsta kosti ekki sjálfsöryggið.

Sú stutta er hjá dagmömmu hér skammt frá. Við göngum þangað og ef stuttu fæturnir fá að bera sig sjálfir getur fimm mínútna túr auðveldlega orðið 40 mínútna túr því það er að mörgu að hyggja á leiðinni. Við göngum yfir sjálfa Eg-ána, sem er endalaust uppspretta gleði. Ég hætti ekki að furða mig á hægu rennsli hennar. Ef maður mælir óvísindalega hvað laufblað fer hratt yfir þá eru það svona 3 sentimetrar á sekúndu. Stundum finnst mér jafnvel að áin renni upp í mót. Þetta er fallegt umhverfi og gaman að ganga þessa leið. Litlu dömunni gengur sömuleiðis vel í dönskunni. Hún kann að segja leverpostej (sem hlýtur að teljast grundvallaratriði) og min duddi (= min sut) og það er voða krúttlegt þegar koma dönsk orð úr þessu litla munni.

Eiginmaðurinn er líka í dönskunámi og líkar ágætlega. Honum finnst þó full mikil áhersla á málfræði, ekki síst í ljósi þess að þetta er ekki flókin málfræði og svo leiðist honum þegar kennararnir sýna bíómyndir og velja myndir uppfullar af drama. Þannig skrópaði hann um daginn af því að hann nennti ekki að horfa á Pelle Erobreren og eiginkonan er afar hneyksluð á því að láta svona meistarastykki fram hjá sér fara.

Jæja, látum gott heita í bili. Ég sakna MA óskaplega og þrátt fyrir varnaðarorð Jónasar skoða ég tölvupóstinn minn oft í viku til að fylgjast með hvað er á seyði. Bið að heilsa.

Hafdís

PS Til Jónasar ef þú hefur enst svona lengi – fórum loks í pílagrímsferðina miklu að skoða gömlu heimkynni þín. Þorðum ekki að gera langt stopp til að góna á húsið af því að það voru íbúar fyrir utan en þetta leit hlýlega út og gatan hin notalegasta. Hjóluðum til baka meðfram Egánni, höfðum ekki tekið stíginn frá höfninni áður og hann var alveg frábær. Skemmtileg blanda af ríkisbubbahöllum og fátækrahreysum þarna við Strandhusvej. Og ég lýsi yfir miklum stuðningi við vorferðina til Danmerkur 🙂

Þá er helgin að verða liðin án þess að við höfum nokkuð farið til útlanda. Ákváðum að leika túrista í Árósum í staðinn og fórum með strætó í gær niður í miðbæ, til að sleppa við að borga formúu í bílastæðagjöld og til að gleðja Skottuna. Það stóð heima, hún var alsæl í strætó nema hvað það var mjög óforskammað af foreldrunum að leyfa henni ekki að fara um allt eins og hún vildi. Við röltum síðan um í bænum, fórum hinar og þessar götur sem við höfum ekki farið áður og sérstaklega fannst okkur göturnar í elsta hlutanum vera sjarmerandi. Gömul hús og þröng húsasund, það er eitthvað svo sjarmerandi. Fórum á kaffihús og fengum okkur tertur og héldum svo áfram göngunni. Slysuðumst inn í tvær verslanir í leit að íslensku nammi (sem ég var þó búin að finna í Irmu á föstudaginn), fórum annars vegar í Magasin og þar var auðvitað skemmtilegt að vera en hefði getað verið skemmtilegra kerru- og barnlaus … Fengum svolítið nammi þar, litum síðan líka inn í Tiger og þar sáum við ekkert nema Ópal og keyptum það ekki. Endaði svo á því að kaupa brenndar möndlur og ég og Skottan gúffuðum þeim í okkur á methraða.

Í dag ákáðum við að halda í smá pílagrímsferð og fórum á tveimur fljótari (s.s hjólandi) að skoða gamlar slóðir Jónasar (jarðfræðikennara, ekki nafna hans Hallgrímssonar). Sáum hvar hann bjó hér um árið og hjóluðum svo meðfram ánni, áttum eftir að fara svolítinn stíg þar og það var ekki galið, húsin þar ýmist svaðalegar villur eða smá húskofar (sem tilheyra sennilega upprunalegum íbúum). Þaðan fórum við í búðina og þegar upp var staðið var þetta rúntur upp á tæpa 8 kílómetra, ágætlega af sér vikið enda höfum við verið í lata gírnum undanfarið og ekki hjólað mikið. Skottan er líka alsæl með þennan ferðamáta og mátti varla vera að því að fara úr kerrunni til að gefa öndunum á Egánni brauð. Svo dagskráin í dag hefur verið með allra besta móti fyrir hana – og versnaði ekki þegar verslunarferðin var búin og í farteskinu eitt stykki terta 🙂 Í kvöld á svo að láta reyna á útlenska lambakjötið, keyptum innanlæri af nýsjálensku, verður fróðlegt að prófa það. Við gripum reyndar tvær sneiðar af kálfakjöti svona til að hafa á kantinum til vara…

Þær systur voru mældar í morgun. Strumpan orðin 137 sentimetrar og 30,7 kíló, Skottan aftur á móti um 86 sentimetrar og 11,3 kíló. Ég man ekki sambærilegar tölur fyrir Strumpuna en rámar í að hún hafi verið lægri, byggt á þeirri kenningu að þegar maður er tveggja ára hafi maður náð helmingi af endanlegri hæð (ok, kenningin er væntanlega rugl, amk eru strákar venjulega ekki hærri en stelpur á þessum aldri, kannski gildir þetta bara um stelpur 🙂 en sem sagt finnst mér eins og tala Strumpunnar hafi bent til þess að hún yrði um 165 sentimetrar. Ég sagði henni að það væri hefð fyrir því að eldri systur væru lægri en yngri systur. Það gildir alla vega í eina tilfellinu sem skiptir máli, þ.e.a.s. hjá mér og Önnu 🙂

Svo fór ég í krabbameinsskoðun á föstudaginn, um að gera að nota tækifærið þegar maður fær það fríkeypis. Það var ekkert klefadæmi að fara í slopp hér, bara vesgú og klæddu þig úr á meðan ég set upp hanska. Ég tók þessu með stóískri ró enda alvön og hafði  líka í huga að þetta væri að minnsta kosti ekki Orri, bara einhver Søren sem ég myndi ekki þekkja aftur þó ég sæi hann úti í búð.

Þýskalandsferðin var að mestu leyti vel heppnuð. Innkaupin voru hin skemmtilegustu en þess má geta að þrátt fyrir að við höfum aldrei keypt jafnmikið magn af bjór og léttvíni um ævina þá vorum við eins og algjörir amatörar í samanburði við þá sem mest keyptu.  Strumpunni fannst mjög spennandi að vera stödd í Þýskalandi og beið spennt eftir því að fara yfir landamærin. Það var nú samt nokkuð mikill antiklímax en hún hefur þó á afrekaskránni að hafa komið þangað. Á bakaleiðinni stoppuðum við í litlum bæ sem er þekktur fyrir hunangskökur. Ég kom þarna fyrir 17 árum svo það var full ástæða til að endurtaka leikinn. Þess má geta að það var stemmingin í aftursætinu sem dró aðeins úr gleði foreldranna. Skottan veit þann leik skemmtilegastan að fá snuð og henda svo í gólfið og varð heldur súr þegar aðrir nenntu ekki lengur að leika.

Á sunnudaginn fórum við mæðgur í bíó á Strumpana, Strumpan fullyrti að hún hefði skilið megnið  af myndinni svo það er auðvitað hið besta mál. Það var líka einkar ánægjulegt að fara í bíó án þess að hafa hlé en það vakti athygli mína að popp og kók er selt í bandarískum stærðum og við mæðgur réðum ekki við popp af meðalstærð.

Við fengum ánægjulegar fréttir á þriðjudagskvöldið, Strumpan komin inn í tónlistarskólann, byrjar reyndar ekki fyrr en eftir þrjár vikur. En kennarinn hljómaði hinn geðugasti í símann, tímarnir verða í Læssøgadeskole (þar sem Strumpan er) svo það er ágætt á meðan hún er enn þar en auðvitað heljarinnar keyrsla fyrir mig.

Af skólanum hjá mér er það helst að frétta að ég þykist hafa séð kertið, jamm það er ekki svo gott að ég hafi séð ljósið, en það er aðeins að birta til. Ég er loks komin með hugmyndir fyrir ritgerðirnar mínar, og hef agnarlitlar hugmyndir um kenningar. Í dag var ég að kynna hópverkefni og afrekaði það að finna kenningar sem pössuðu, svo já, það eru jákvæðar, agnarlitlar framfarir. 🙂