Kaffi Stígur er málið
Ég hef áður lýst aðdáun minni á knæpunni vafasömu, Kaffi Stíg, á þessum vettvangi. Hún er langflottust.
Á gær skelltum við Steinunn okkur þangað ásamt nafna mínum Þorgrímssyni og Mellanum – landsins efnilegasta syni. Þar var mikið rætt um litlar róttæklingagrúppur og skipst á bráðfyndnum sögum af villta vinstrinu. Það er næstum svekkjandi að hafa aldrei náð að vera í fótgönguliði Gylfa Páls & co.
Stígurinn var með rólegasta móti. Reyndar var einhverri ungri stelpu hent út um það leyti sem við komum þangað. Þetta var myndarleg stelpa en virtist á verulegum glapstigum greyið. Þá var eitt hávaðarifrildi á næsta borði sem hefði getað endað í stympingum ef stemningin hefði ekki verið svona afslöppuð á svæðinu að öðru leyti. Annars sátum við bara í makindum og löptum okkar Budwar úr flösku. 500 kall er fínt fyrir stóran tékkneskan.
Mellinn lýsti þeim áformum sínum að bera eld að McDonaldsstað á Nörrebro. Við hin vorum fremur á því að styðja hann í anda. Stebbi frændi vegna þess að hann er orðinn svo friðsamur eftir að hann gerðist grænmetisæta. Ég af því að ég er gunga. Og Steinunn vegna þess að hún gæti aldrei hlaupið undan löggunni.
Við reyndum að bjóða þeim inn á Mánagötuna eftir að búið var að loka staðnum, en sem betur fer afþökkuðu þeir það. Annars hefðum við líklega klárað þann litla vísi sem kominn er að viskýskáp heimilisins. Nógu var erfitt að vakna samt…
Jamm.