Stund sannleikans!
Það er sök sér að heiminum sé stjórnað af fávitum – það er ekkert nýtt. Illmenni hafa líka ráðið ferðinni í veröldinni lengst af – ekkert nýtt þar. En hvers vegna í ósköpunum þurfa herrar Jarðarinnar, leiðtogar Bandaríkjanna að vera svona klisjukenndir? Hvers vegna geta þeir ekki leitað í smiðju Shakespeares eða í grísku harmleikina þegar kemur að því að ógna og hafa í hótunum? Hvers vegna þurfa þeir að grípa til frasa úr bandarískum B-myndum.
Tökum sem dæmi hótanir Bush eftir Azoreyjafundinn um að nú væri komin „stund sannleikans!“ – e. „moment of truth“! Bíddu, spólum aftur til baka – þessi „stund sannleikans“ er nokkuð merkileg því hún skýtur upp kollinum aftur og aftur. Nýjasta stund sannleikans var sem sagt þann 17. mars. Það er merkilegt í ljósi þess að 12. febrúar, upplýsti Colin Powell að „stund sannleikans“ væri runnin upp í íraksmálinu. Powell hefur reyndar ekki alltaf verið með puttann í púlsinum, því þremur dögum fyrr – 9. febrúar – hafði Bush forseti tilkynnt það sama.
Og þó – ef betur er að gáð hefur Powell vinninginn, því þann 10. nóvember á síðasta ári lýsti hann því einmitt yfir að komið væri að „stund sannleikans“.
– Er að undra þótt maður rífi hár sitt og skegg?