Úff, held að ég hafi aldrei heyrt jafnleiðinlegan umræðuþátt og Kastljósþáttinn í gær – með hugsanlegri undantekningu í því þegar Svenni og Kristján Kristjánsson töluðu við ríkisendurskoðanda og Kristján sofnaði í miðju kafi.
Nú kann vel að vera að sú hugmynd að fletta ofan af æskudýrkuninni á íslenskum vinnumarkaði og kerfisbundnu ranglæti gangvart eldra fólki hafi verið góð á vinnufundinum. En hefði þá ekki verið skynsamlegra að tékka á því hvort a.m.k. einn viðmælendanna þriggja væri þeirrar skoðunar að þetta vandamál sé fyrir hendi?
Á það minnsta reyndist þetta umræðuefni vera fallið um sjálft sig þegar allir gestirnir byrjuðu á að lýsa því að barnaráðningar og gamlingjauppsagnir væru bara til í útlöndum og ef þær hefðu eíðkast hér á landi væri það í það minnsta liðin tíð.
Gott og vel – nú skil ég að Hjálmar írnason mæti í svona þátt. Hann er atvinnupólitíkus og þarf sem slíkur að taka öll viðtöl sem gefast – hversu innantóm sem þau eru. Á sama hátt er ekkert skrítið við það þótt kona frá ráðningarstofu noti kærkomið tækifæri til að kynna sitt fyrirtæki á besta tíma í sjónvarpi. En hvað var þetta eiginlega með Ingimund Sigurpálsson?
Ég hef séð meira togast upp úr lögregluvarðstjórum reyna að verja lögguklúður – en þeir mæta tilneyddir í viðtöl. Hvers vegna í ósköpunum samþykkir Eimskipaforstjóri að koma í sjónvarpið ef hann ætlar kerfisbundið að neita að svara öllum spurningum.
Urg!