Þegar ég var að harka í að þjálfa Morfís-ræðulið síðasta árið mitt í menntó og meðan ég var í Háskólanum (og fékk ágætis vasapening fyrir) var eitt helsta vandamálið að berjast við þá áráttu ræðumanna að tíma ekki að sleppa bestu undirbúnu svörunum.
Eins og þeir vita sem þekkja til Morfís-keppna, eru liðin yfirleitt búin að semja fjölda svara og mótraka áður en til keppni kemur. Þessi svör taka á öllum þeim rökpunktum sem líklegt má telja að andstæðingarnir muni velta upp og þannig má skjóta þeim inn í ræðurnar eftir því sem þurfa þykir á keppninni. Sum liðin eru jafnvel búin að æfa flutningin á svörunum sínum og kunna þau bestu utanbókar.
Vandamálið er að sum svörin eru snjallari og fyndnari en önnur. Þess vegna vilja ræðumennirnir ólmir nota þau – jafnvel þótt þau endurspegli ekki endilega þá rökpunkta sem andstæðingarnir hamra helst á. Það getur því tekið á að banna ræðuliðunum að velja undirbúnu svörin eftir gæðum þeirra fremur en á grundvelli málflutnings andstæðinganna. Það er nefnilega svo fúlt þegar gott svar fær ekki að njóta sín í keppni.
Einhverju sinni þegar FB-liðið mitt var að barma sér yfir öllum fyndnu bröndurunum sem dottið höfðu dauðir af þessum sökum, útskýrði ég fyrir þeim að til væri land – langt, langt í burtu – þar sem ónotuðu svörin byggju. Þetta land væri himnaríki hinna ósögðu brandara, þar sem gamansögurnar og hnyttnu tilsvörin sem ekki fengju að njóta sín hjá okkur lifðu góðu lífi og fengju þann hlátur og viðurkenningu sem þau ættu skilið. Þessi vitneskja róaði ræðumennina mína talsvert.
Skyldi ekki vera til svipað himnaríki fyrir bloggin sem aldrei birtust? Hversu oft hefur maður ekki lent í því að semja snilldarbloggfærslur – jafnvel færslurnar sem munu breyta bloggheiminum eins og við þekkjum hann – til þess eins að sjá þau týnast, engum til gagns?
Ég vil trúa því að slíkur staður sé til. Þar munu síðustu tvær bloggfærslur mínar (sem báðar gufuðu upp) lifa góðu lífi…
* * *
Framararnir unnu í gær. Luton líka. – Sumarið er timinn…