Gærdagurinn var dagur stórra ákvarðana. Eins og kom fram á þessum vettvangi í gær hef ég ákveðið að selja íbúðina mína. Geng í það mál á næstunni, eins hryllilega leiðinlegt og það nú er að standa í slíku veseni.
Á gær var svo fundurinn með píparanum sem ætlar að taka að sér klóakviðgerðirnar í húsinu. (Sonja, ef þú lest þetta: það er meira en líklegt að byrjað verði næsta fimmtudag – þér er velkomið að gista hjá okkur þessa 4-5 daga sem verkið ætti að taka.)
Kostnaðurinn við að brjóta upp hálft gólfið, ná upp versta jukkinu, drepa rotturnar, fylla upp í holrýmið með grús, leggja nýtt klóak auk húsbrunns og steypa upp í falskt gólf í kjallaranum – verður varla undir 1.200.000. Hlutur okkar íbúðar er 40% af þessu.
Þessi tíðindi urðu til að ýta við okkur Steinunni. Við erum sammála um að okkur líði vel á Mánagötunni. Staðsetningin er frábær, hverfið sjálft er skemmtilegt og íbúðin er fín – einkum ef farið verður í ákveðnar framkvæmdir, s.s. í eldhúsinu. (Nei Þórdís, hafðu ekki áhyggjur – við ætlum ekki að reyna að búa til amerískan sit-com eldhússkenk…)
Niðurstaðan er sem sagt sú að við höfum áhuga á að kaupa Mánagötuna af tengdapabba í fyllingu tímans, þegar það hentar vel fyrir bæði hann og okkur (sem er ekki endilega akkúrat núna). Ég hringdi austur til írna og kynnti honum hugmyndirnar. Þær ganga í stuttu máli út á að við kaupum íbúðina seinna meir og að við tökum á okkur kostnaðinn við klóakframkvæmdirnar núna, sem við getum seinna litið á sem hluta af kaupverðinu.
Svona getur ein tístandi rotta í útvegg komið af stað flókinni atburðarás…