Stoltur

Ég er stoltur af konunni minni núna. Raunar er ég meira en stoltur – ég er óþolandi montinn!

Aðalfundur MS-félagsins var haldinn í­ gær. Og því­lí­kur fundur – fjórir og hálfur klukkutí­mi, rifist um flest og tekist á um nánast öll embætti. Það voru meira að segja kosningar um félagslegan skoðunarmann reikninga.

MS-félagið hefur í­ mörg ár logað stafnanna á milli. Félög sjúklinga og aðstandenda þeirra lenda oft í­ svona stöðu. Á því­ eru margar skýringar. Á annað félagsstarf (s.s. stjórnmálafélög og verkalýðsfélög) raðast einkum fólk með áhuga og reynslu af félagsmálum, en þegar kemur að sjúklingafélögunum hafa menn sjaldnast val. Þetta reynsluleysi kemur oft fram í­ mikilli viðkvæmni fyrir gagnrýni og allar deilur verða persónulegar. Og í­ öðrum samtökum gildir það að ef menn verða ósáttir geta þeir einfaldlega hætt að starfa í­ viðkomandi félagi. Fólk hættir hins vegar ekki að vera með MS þótt það tapi kosningu…

Það er tilgangslaust að rekja það hérna um hvað deilurnar innan MS-félagsins snúast – lí­klega snúast þær um mest lí­tið eins og svo algengt er um deilur. Og það er enginn einn aðili sem ber ábyrgðina á þeim – það er aldrei þannig.

En eftir stendur að innan félagsins var ósætti. Fyrir aðalfundinn hafði kvisast út að kosið yrði um formennskuna og að lí­klega yrði kosið í­ stjórn lí­ka.

Steinunn sat í­ stjórninni sí­ðustu tvö ár, en ákvað að sækjast ekki eftir endurkjöri. Fyrir rúmri viku ákvað hún hins vegar að bjóða sig fram sem fulltrúi félagsins í­ aðalstjórn Öryrkjabandalagsins. Þar sat fyrir Sigrí­ður Hrönn Elí­asdóttir.

Sigrí­ður Hrönn hafði lýst yfir að hún vildi sitja áfram í­ þessu embætti og hafði til þess stuðnings formanns félagsins. Tilraunir til að tala Steinunni ofan af framboði skiluðu hins vegar engum árangri og því­ stefndi í­ hörkuslag.

Þegar fundurinn hófst klukkan ellefu var ljóst að metaðsókn yrði. Um 200 manns voru mættir, sem er ótrúleg mæting. Það var lí­ka ljóst að báðir formannsframbjóðendurnir höfðu smalað rækilega.

Vilborg formaður og Sigrí­ður Hrönn gerðu sjálfum sér engan greiða í­ byrjun fundar. Formaðurinn með því­ að breyta skýrslu stjórnar í­ framboðsræðu fyrir sjálfa sig og stjórnina. Sigrí­ður Hrönn með því­ að fá orðið til að kynna reikninga dagvistar MS-félagsins en ausa þess í­ stað skömmum yfir andstæðinga sí­na. – Ég held svei mér þá að vondu stjúpurnar í­ Disney-ævintýrunum séu vinalegri en Sigrí­ður Hrönn í­ vondu skapi…

Fyrst var formannskjörið. Þar gjörsigraði Sigurbjörg írmannsdóttir sitjandi formann. Fékk raunar tvöfalt fleiri atkvæði. Þar með var tónninn gefinn. Allir stjórnarmenn og þeir sem kynntir voru sem uppástungur stjórnarinnar voru kolfelldir. Þar skipti ekki máli hvort um var að ræða gamla félaga og samstarfsmenn Vilborgar formanns, eða ungar stelpur sem voru til í­ að vinna með hverjum sem er að hagsmunum félagsins – en höfðu unnið sér það eitt til saka að byrja að vinna fyrir félagið undir stjórn sitjandi formanns. Ekki ýkja sanngjarnt, en svona eru hallarbyltingar oft ósanngjarnar. Ég sárvorkenndi þeim sem þurftu að þola slí­ka skelli af tilefnislausu.

Þegar komið var að Öryrkjabandalagskosningunni mátti öllum vera ljóst að Sigrí­ður Hrönn myndi teljast heppin að fá fjórðung atkvæða. Þessu gerði hún sér sjálf grein fyrir og dró sig til baka áður en til kosninga kom og þær voru því­ nánast formsatriði.

Spennufallið eftir fundinn var auðvitað grí­ðarlegt fyrir Steinunni. Við fögnuðum með því­ að fara út að borða á Galileó, en það er samt alltaf eitthvað óþægilegt við að fagna sigri sem maður veit að mun skilja eftir sig sárindi hjá öðrum.

ígreiningurinn innan MS-félagsins er að mörgu leyti um málefni, en hann er lí­ka að miklu leyti persónulegur. Stjórnin sem var kosin í­ gær, á stuðninginn að miklu leyti að þakka þreytu félagsmanna á langvarandi átökum. Ef þessi stjórn getur ekki lægt öldurnar mun þolinmæðin ekki vara lengi.

En Steinunn er langflottust – og nú sí­ðast orðin verkalýðsleiðtogi (enda hægur vandi að lí­ta á Örykjabandalagið sem stéttarfélag)!

* * *

Er ég farinn að ganga of langt í­ stuðningi mí­num við Luton? Fylgdist með landsleiknum í­ sjónvarpinu í­ gær. Luton var lí­ka að spila – við Wycombe á heimavelli. Wycombe var 0-1 yfir þegar tí­u mí­nútur voru eftir. Þegar ég skipti svo yfir á textavarpið blasti við mér að Skotarnir væru komnir yfir gegn Litháen, en Luton hefði skorað þrí­vegis og unnið. Á stað þess að bölva og ragna eins og öll í­slenska þjóðin, fagnaði ég! Er eðlilegt að þykja meira um vert að Luton vinni leik í­ ensku 2. deildinni en að landsliðið komist í­ umspil í­ Evrópukeppninni?

* * *

Svakalega var Johnny Depp-myndin í­ gær slöpp. Hvers vegna tekur maðurinn að sér svona léleg hlutverk, eins og hann á nú að geta verið góður!