Á gær var ég beðinn um að skrifa grein á sviði stjórnmálasögu í bók. Ég eiginlega afþakkaði.
Þegar ég byrjaði í sagnfræðinni í háskólanum, fannst mér líklegast að ég myndi einkum sinna stjórnmálasögu og hagsögu. Ég hef mikinn áhuga á hvoru tveggja og er búinn að vera með stjórnmáladellu frá því að ég man eftir mér. Það var hins vegar eitt atvik sem varð til þess að breyta þessari afstöðu minni.
Á einum sagnfræðikúrsinum var verið að ræða stefnu Nýsköpunarstjórnarinnar í uppbyggingu sjávarútvegsins og gagnrýni Framsóknarflokksins á hana. Kennarinn taldi gagnrýnina hafa verið skynsamlega og bera vott um góðar hagstjórnarhugmyndir – mér fannst hún frekar minna á söguna um súru berin, að Framsókn hafi verið svekkt yfir að fá ekki sjálf að eyða stríðsgróðanum. Held að mín túlkun hafi verið nær lagi.
„Þú verður að ná að slíta þig úr hlutverki Allaballastráksins“ – slengdi kennarinn þá framan í mig. „Fokk“ – hugsaði ég – „má ég ekki einu sinni hafa skoðun á Nýsköpunarstjórninni? Verður þetta alltaf svona? Á hvert sinn sem mönnum líkar ekki skoðanir mínar, munu þeir þá afskrifa þær sem flokkspólitíska línu?“
Á þessu augnabliki ákvað ég að nenna ekki að fara út í stjórnmálasögu. Ekki vegna þess að mér fyndust svona fordómar sanngjarnir eða skynsamlegir, heldur vegna þess að ég nennti ekki að sitja undir svona pillum.
Á staðinn fór ég út í tækni- og vísindasöguna. Hún er raunar ekkert minna pólitísk en saga flokkastjórnmálanna, en fordómarnir eru minni – eða í það minnsta öðruvísi.