Á dag héldum við Skúli Sigurðsson erindið okkar í fyrirlestraröð Sagnfræðingafélagsins: Hvað eru framfarir? Skúli var í Berlín og því fengum við Magnús Ragnarsson, leikara og Sjónvarpsstjóra til að fylla skarð hans. Magnús var flottur í þessu hlutverki. Hann las geysivel, þrátt fyrir að hafa fyrst fengið handritið í hendur tveimur tímum fyrir erindið. Hann blandaði sér meira að segja í umræðurnar á eftir. Ég var varla nema kinka-kolli-kunnugur Magnúsi fyrir fundinn, en hann óx gríðarlega í áliti. Bráðskarpur náungi.
Brandararnir féllu í góðan jarðveg og viðtökurnar voru góðar. Erindið var auðvitað pómó – líklega mest pómó erindi þessara funda í lengri tíma.
Ég hef áður lýst aðdáun minni á fræðimanninum Skúla Sigurðssyni á þessum vettvangi, en ég tel hann einn allra gáfaðasta mann sem ég hef kynnst á ævinni. Niðurlagskafli erindisins, sem Skúli hristi fram úr erminni í morgun, eru sá svölustu sem ég hef heyrt í fræðilegum fyrirlestri.
Nú er gaman að lifa.