Konudagurinn er að verða búinn. Ekki keypti ég nein blóm handa Steinunni. Ekki færði ég henni morgunmat í rúmið né bauð henni út að borða – eins og óteljandi veitingastaðaauglýsingar síðustu daga höfðu þó hvatt mig til að gera.
Skýringin er svo sem ekki bara sú að ég sé órómantískur durtur. Það hefur einfaldlega verið fullt starf síðustu daga að rífa heimilið upp úr flensunni. Sjálfur virðist ég hafa sloppið við flensuna (7,9,13) en Ólína er búin að vera með hita í tólf daga og Steinunn í meira en viku. Barnið hefur hríðhorast og er nú bara með eina undirhöku í stað þriggja áður. Ég ætla ekki einu sinni að reyna að giska á hversu mikið af þessu þyngdartapi var í formi hors, sem lekið hefur í stríðum straumum úr litlu nösunum.
Nú er landið sem betur fer farið að rísa. Hitavellan ætti að hverfa á morgun eða hinn og þær mæðgur í kjölfarið að geta hætt sér út fyrir hússins dyr. Það er líka eins gott, enda stendur eitt og annað til í næstu viku. Má þar nefna Túskildingsóperuna og út að éta á Snæðingi & glaðværð.
En úr því að maður var sá rati að klúðra því að kaupa blómvönd fyrir konuna sína á þessum degi – er ekki úr vegi að reyna að bæta fyrir það með bloggi:
Steinunn, í vor – helst ekki seinna en í maí – þá förum við suður með sjó og löbbum út að fjárréttinni sem við höfum ætlað að heimsækja í meira en fjögur ár. Ef nauðsyn krefur þá skal ég bera þig á bakinu, því við skulum komast þangað. Ég lofa því. Það er síðbúna konudagsgjöfin mín.
# # # # # # # # # # # # #
Besta viskýið á Mánagötunni um þessar mundir er flaska af tíu ára gömlum Bruichladdich. Á viskýferðinni miklu til Islay 2004, var dagurinn í Bruicladdich-brugghúsinu einna eftirminnilegastur. Þar var ósvikin útihátíð í verksmiðjuportinu með endalausum skemmtiatriðum í steikjandi sól og hita. Þarna rann Islay-bjór í stríðum straumum og með honum renndum við niður nýfönguðum ostrum sem opnaðar voru fyrir framan okkur. Greinilegt var að heimamenn töldu best að sporðrenna ostrunum með öllum vökvanum úr skelinni – en okkur Steinunni fannst það eins og að drekka sjó og helltum því mesta vökvanum af.
Á torginu gekk svo á með sífelldum sekkjapípuleik, hópdönsum og kvæðasöng. Til að flýja undan stingandi sólinni var hægt að svipast um á handverksmarkaði og í minjagripaverslun brugghússins. Bruichladdich hafði ekki verið efst á vinsældarlista íslenska hópsins fyrir heimsóknina, en vann sér inn mörg prik þennan yndislega dag.
Spurt er: Fæst Bruichladdich í Ríkinu? Svar: Nei!
Spurt er: Hvers vegna ekki? Svar: Því þar er helst bara selt viský sem er drasl.
# # # # # # # # # # # # #
Um helgina afrekuðum við að horfa á tvær kvikmyndir af myndbandi. Annars vegar The Two Jakes, sem var jafngóð og mig minnti. Hins vegar Gus van Sant myndina Elephant – sem mér fannst tilgangslaus, langdregin og óþægleg á að horfa. Nema að tilgangurinn hafi verið að gera langdregna og óþægilega mynd – hafi sú verið raunin, þá náðist það markmið fullkomlega.
# # # # # # # # # # # # #
Á föstudagskvöldið leit ég á Ölver á seinni hálfleikinn af viðureign Luton og Reading. Luton vann frægan 3:2 sigur. Þessum sigri hefði ég fagnað mun innilegar, ef ég hefði ekki verið eini Luton-maðurinn í fullu herbergi af Reading-mönnum. Þar var um að ræða fjölskyldu ívars Ingimarssonar, sem var ekki skemmt.
Með sigrinum tókst Luton að svipta Reading færinu á að slá meira en hiundrað ára gamalt met Liverpool – leikir án taps í næstefstu deild. Því miður færir það okkur ekkert nær sæti í umspilinu, en sú von má heita úr sögunni.
# # # # # # # # # # # # #
Ég stend frammi fyrir vali. Á ég að taka að mér verkefni, sem er það sem mig hefur lengi langað til að gera – þótt tíminn og aðstæðurnar séu kannski ekki alveg þær sem ég hefði helst kosið? Þetta verkefni er bæði spennandi og krefjandi – en það felur jafnframt í sér að ég verð að færa fórnir, draga saman seglin á öðrum sviðum, t.d. í félagsmálavafstri.
Nú eru góð ráð dýr.