Björn Bjarnason fjallar um samsæriskenningu DV varðandi rektorsval í MR 1995. Málið er mér skylt, enda var ég fulltrúi nemenda í skólanefnd MR á þessum tíma. Björn vitnar orðrétt í DV:
„Heimildir DV herma að það skipti máli þegar Björn skipaði óvænt Ragnheiði Torfadóttur rektor við MR, 7. apríl 1995. Meðal umsækjanda þá var Ólafur Oddsson menntaskólakennari. Svo sjálfsagt mun Davíð hafa þótt að Ólafur fengi stöðuna að hann hafði ekki fyrir því að árétta það við Björn. Svo mjög varð Davíð við, samkvæmt áreiðanlegum heimildum DV, að hann horfði í gegnum Björn næsta árið, yrti hvorki á hann né svaraði símhringingum hans. Þessi meðferð varð svo til þess að Björn hikaði hvergi, þótt það væri gegn öllu öðru, að skipa Ólaf Börk.“
Björn vísar fréttinni alfarið á bug. Og það réttilega að mínu mati.
írið 1995 voru skólanefndir ívið áhrifameiri en nú er. (Ég hef samanburðinn því sjálfur hef ég verið fulltrúi R-listans í skólanefnd MR á kjörtímabilinu). Þá voru nemendur og kennarar með fulla aðild að nefndinni, en teljast nú áheyrnarfulltrúar.
Fyrir rúmum áratug var hlustað á skólanefndir þegar kom að skipun rektora. Skólanefndir kölluðu umsækjendur um slíkar stöður til viðtals og gengu að því loknu til atkvæða. Sá skilningur var ríkjandi, a.m.k. innan skólanefndar MR á þeim tíma, að ráðherra hlyti að fara að áliti okkar ef það yrði vel rökstutt og ef niðurstaðan yrði einróma. Fulltrúar ríkisins í skólaefndinni studdu þá skoðun okkar.
Skömmu áður hafði það gerst í tvígang að skólanefndir í framhaldsskólum í Reykjavík höfðu klofnað í kosningu sinni og þáv. ráðherra í kjölfarið valið kandídat sem ekki hafði hlotið flest atkvæði. Við í skólanefndinni einsettum okkur því að komast að sameiginlegri niðurstöðu. Sú niðurstaða var að mæla með Ragnheiði Torfadóttur í starfið. Ragnheiður var á þeim tíma latínukennarinn minn (en ég var velkunnugur fjórum af fimm MR-kennurum sem sóttust eftir starfinu).
Ragnheiður var eini umsækjandinn um starfið sem tók það sérstaklega fram að hún teldi óviðeigandi að ég tæki afstöðu í málinu og hefði yfirhöfuð atkvæðisrétt. Það var prinsipsjónarmið hjá henni og virðingarvert að hún skyldi segja mér það hreint út, vitandi að ég yrði dómari í hennar máli. Þessi andstaða hennar breytti því ekki að ég studdi Ragnheiði eindregið í nefndinni og fagnaði því þegar hún hlaut embættið. (Sem minnir mig á að það er enn ekki búið að gera málverk af henni fyrir rektora-vegginn á sal Menntaskólans.)
Á mínum huga var ráðning rektors MR 1995 útkljáð á fundinum þar sem Ragnheiður Torfadóttir fékk öll greidd atkvæði. Ef Björn Bjarnason menntamálaráðherra hefði gengið gegn einróma áliti skólanefndar hefði fjandinn verið laus. Björn hefur því á réttu að standa á heimasíðu sinni þegar hann segir að samsæriskenning DV gangi ekki upp.
# # # # # # # # # # # # #
Ólína er ennþá með eftirhreytur af pestinni sem hún nældi sér í um daginn. Hún er nú búin að vera með pípandi niðurgang í fjóra daga og er fyrir vikið með einhvern þann ljótasta bleyjubruna sem sögur fara af. Það er ekki fallegt.
# # # # # # # # # # # # #
Mig langar til að skrifa bók. Nánar tiltekið langar mig til að skrifa fimm bækur (og er opinn fyrir fleiri hugmyndum). Þrjú af þessum verkefnum eru raunhæf og þar af er eitt í hendi. Hinar fjórar enda líklega í fallega landinu á himnum, þar sem allar óskrifuðu bækurnar búa og lesa hver fyrir aðra.
Muna: stefna að því að gera Ísland að milljónaþjóðfélagi. Þá fyrst er líklegt að menn geti lifað á að skrifa sérviskulegar sagnfræðibækur.
# # # # # # # # # # # # #
Um daginn uppgötvaði heimilið að Mánagötu að eintakið af Páli Vilhjálmssyni eftir Gunnu Helga væri týnt og tröllum gefið. Á dag fór ég í Góða hirðinn og keypti bókina á hundraðkall og vörpuðu allir öndinni léttar. Fyrir viku keypti ég Eyjuna hans Múmínpabba á sama stað. Það er flottasta Múmínálfabókin sem út hefur komið á íslensku. Hún er ekki á nokkurn hátt barnabók, enda fjallar hún um miðaldrakrísu.
Flottasta Múmínálfabókin er þó Sent i November, þar sem Múmínálfarnir koma ekki beinlínis við sögu. (Þessi athugasemd er augljóslega einungis sett inn í þeim tilgangi að fá Þórdísi til að blanda sér í umræðuna í athugasemdakerfinu.)
# # # # # # # # # # # # #
Nanna rifjaði upp hið rétta nafn stóra grimma úlfs í athugasemd við síðustu færslu. Hann heitir vitaskuld Zeke Midas Ulv. Fræg er sagan þar sem hið rétta nafn kemur í ljós. Þar kvittar þrjóturinn undir eitthvert plaggið sem Zeke M. Ulv og sonurinn fer að spyrja út í M.-ið sem leiðir til illra draumfara stóra úlfs sem heyrir sannleikann um Mídas nafna hans.
Annars fórum við Sverrir Jakobs að rifja upp sögurnar um þá úlfafeðga í dag. Ég hef þá kenningu að þessar sögur kenni börnum afstæðishyggju. ístæðan er sú að í sögunum um stóra úlf og grísina þrjá gegnir Björn bóndi hlutverki góða karlsins sem er vinur grísanna og lemur úlfinn í hausinn með kylfu. Sami björn bóndi er hins vegar þrjótur í sögunum um Kalla kanínu ásamt refnum, sem reyndar tekur stundum höndum saman við stóra úlf í grísaveiðunum…
Eru fleiri persónur í Andrésblöðunum sem ganga í gegnum svona karakterskipti? Á fljótu bragði mundum við eftir Fedtmule sem verður Supermule í sínum eigin sögum, en aldrei í fylgd meðp Mikka mús. Madame Heks mun sömuleiðis hafa unnið með Heksiu de Trix gegn Jóakim aðalönd í nokkrum sögum, en er ljúf sem lamb í sínum eigin sögum. Ripp, Rapp og Rupp fara sömuleiðis frá því að vera vanvitar í hlutverk bráðgeru barnanna á mettíma…