Um þessar mundir rjúka út barmmerki sem Ung vinstri græn framleiða með áletruninni: Aldrei kaus ég Framsókn. Þetta er sniðugt merki og mun fara víða.
Sakleysislegar ábendingar mínar varðandi nafn Framsóknarflokksins, hið meinta dulnefni Exbé og hvort framboð flokksins hafi í gegnum tíðina verið auglýst undir nafni hans eða B-listans hafa vakið nokkra athygli fjölmiðla – raunar meiri athygli en ég fæ með góðu móti skilið.
Á tengslum við þessa umræðu virðast sumir telja að ég hatist við listabókstafinn B og að ég gæti aldrei hugsað mér að kjósa B-lista. Þetta er alrangt.
Það hafa nefnilega verið bornir fram B-listar í Reykjavík sem vert hefði verið að kjósa. Öflugasti B-listinn í höfuðstaðnum fyrr og síðar var á kjörseðlinum árið 1934. Á þeim lista mátti finna þá Einar Olgeirsson, Brynjólf Bjarnason, Stefán Ögmundsson, Eðvarð Sigurðsson og fleiri góða menn. B-listinn var boðinn fram af Sósíalistaflokknum og fékk 1 bæjarfulltrúa eða jafn marga og D-listi Framsóknarflokksins.
Á bæjarstjórnarkosningunum 1938 buðu Sósíalistar og Alþýðuflokksmenn fram sameiginlega og fengu Framsóknarmenn þá bókstafinn B á framboðslista sinn og hafa líklega haldið honum síðan.
Þessi lauflétta sögulega upprifjun segir okkur því að vissulega hafa verið boðnir fram vænlegir B-listar í Reykjavík. Jafnframt eyðileggur hún lítillega þá sögu Framsóknarmanna að þeir séu eini flokkurinn sem alla tíð hefur boðið fram undir sama listabókstaf í 90 ára sögu sinni.
Það er nú svo.