Á kvöld var mér sýnt banatilræði. Það kom úr óvæntri átt. Ekki átti ég von á að Steinunn vildi mig feigan.
Þegar ég kom heim úr boltanum í kvöld og rölti inn í eldhús að sækja mér vatnsglas, lá freistandi lítill Baby-Bel ostur á eldhúsbekknum. Eins og dyggir lesendur þessarar síðu vita, er ég sólginn í Baby-Bel osta. Jafnvel þegar þröngt er í ári og VISA-kortið notað til hins ýtrasta, á ég það til að smeygja einu neti af Baby-Bel í innkaupakörfuna, þótt þessi vesælu sex oststykki kosti tæpan 300 kall.
Fyrsta hugsun mín var vitaskuld: nú ber vel í veiði – Steinunn hefur farið í búðina, keypt Baby-Bel en einhverra hluta vegna skilið eitt stykkið eftir á borðinu.
Eðlileg viðbrögð hefðu verið að rífa utan af ostinum, sökkva tönnunum í hann og sporðrenna í tveimur bitum. – En einhver efi nagaði mig. Ég skildi ekki hvað Steinunn hefði átt að þvælast út í búð á miðju kvöldi. Og í ísskápnum var ekki að finna aftekið net af Baby-Bel.
Á tortryggni minni hélt ég aftur af osta-fíkninni og spurði Steinunni, sem skriðin var upp í rúm, hvernig stæði á ostinum frammi á borði. „Já hann“ – svaraði hún – „ég var að gramsa í ferðatöskunni okkar frá því að við fórum í brúðkaupið til Belgíu í sumar og rakst á þennan gamla ost. Ætlaði einmitt að skoða hvort hann væri orðinn grænn, en gleymdi því svo…“
Nú er ég hvorki læknir, næringarfræðingur né sérfræðingur á sviði efnavopnahernaðar – en það skal enginn segja mér annað en að ostur sem geymdur hefur verið í fjóra mánuði við stofuhita sé baneitrað helvíti. Ætli þetta sé ekki það næsta sem ég hef komist dauðanum?