Á kvöld var hringt í mig frá Félagsvísindastofnun. Ég lenti í úrtaki fyrir könnun á vegum Starfsmannafélags Reykjavíkur þar sem spurt var út í kaup og kjör og afstöðu til félagsins.
Ég var í góðu skapi og allur hinn jákvæðasti. Þegar ég var spurður hvað ég teldi sanngjörn laun fyrir vinnuna mína, nefndi ég fyrst sömu upphæð og ég fæ núna. Einhvern veginn leið mér strax eins og bjána og konan í símanum var augljóslega ekki búin undir þetta svar – svo ég umlaði eitthvað um að auðvitað væri aldrei verra að fá meira í vasann og hækkaði mig um einhvern þrjátíuþúsundkall… Djöfull yrði ég lélegur verkalýðsleiðtogi.
Kannski hefðu svörin orðið eitthvað önnur ef staðan á tékkheftinu hefði verið pínulítið verri þennan daginn, t.d. ef skoðunin á bílnum í dag hefði leitt til jafn dýrrar viðgerðar og ég óttaðist. En almennt séð er heimilisbókhaldið á góðu róli. Við eigum svo sem enga sjóði til að bregðast við óvæntum stórútgjöldum, en erum ekki með neinn yfirdrátt að heitið getið, litlar langtímaskuldir og Visa-kortið er eiginlega bara notað fyrir net-innkaup og á ferðalögum.
Eftir að Ólína kom til, eru tekjur Steinunnar frá Tryggingastofnun skriðnar upp í sexstafatölu eftir skatta (ekki furða þótt Pétur Blöndal telji að fólk keppist við að komast á örorkubætur og lifa eins og greifar). Þegar vinnutekjurnar mínar bætast við ásamt smásporslum fyrir aukavinnu út um allar trissur (spurningakeppni hér, fyrirlestrarhald þar) gengur dæmið bara ágætlega upp. Ég hef meira að segja getað leyft mér þann lúxus að vera líka stundakennari við Háskólann – sem mér sýnist að gefi tæpan 500 kall á tímann ef reiknað er með smá bókakaupaútgjöldum.
Ég er rati í peningamálum. Eflaust er ég að fá alltof litla vexti af þeim litlu peningum sem ég á og borga alltof háa vexti að því litla sem ég skulda. Hver veit nema ég gæti sparað helling með einhverjum greiðsluþjónustum eða með því að flytja tryggingarnar, aukalífeyrissparnaðirnn og bankaviðskiptin frá einum staðnum yfir á annan?
En þegar kemur að peningamálum hefur það alltaf verið mín gæfa/ógæfa að eyða um það bil akkúrat þeirri upphæð sem ég hef til ráðstöfunar hverju sinni. Ég hef verið í vel launuðum verkefnum og illa launaðri vinnu, en einhvern veginn hef ég alltaf komist hjá því að safna digrum sjóðum eða skuldum. Samt finnst mér ég sárasjaldan þurfa að neita mér um neitt. Ef við Steinunn sleppum því að fara út að borða á góðan veitingastað, þá er það vegna þess að við nennum ekki út úr húsi eða tekst ekki að redda pössun, frekar en að veskið æmti og skræmti.
Þrjátíuþúsundkall í viðbót á mánuði myndi þannig ekki breyta miklu í sjálfu sér. Jú, við gætum kannski flutt í tíu fermetrum stærri íbúð – en þá þyrftum við að pakka öllum bókunum okkar niður í kassa (og þær eru hryllilega margar) og líklega myndum við hvort sem er fylla þessa tíu fermetra af drasli eða fleiri bókum hvort sem er.
Ætti ég að hringja niður í Starfsmannafélag á morgun og biðja þá í Óðins bænum að fara ekki að heimta hærri laun fyrir mig, þar sem ég myndi bara eyða þeim í vitleysu? Nei, varla – ætli símtalið myndi ekki bara enda á að þau bentu mér á hina og þessa mennta- og orlofssjóði sem ég á rétt á peningum úr en hef aldrei hirt um að sækja.
Er það fötlun að vera svona vitlaus í peningamálum? Persónulega finnst mér það vera viss lífsgæði.
Megi Moggabloggið lenda í greiðslustöðvun!