Ég er ekki alveg búinn að átta mig á því hvort kynning Íslandshreyfingarinnar á framboðslistum sínum sé dæmi um frábæran eða afleitan spuna.
Fyrir nokkrum vikum síðan var framboðið verst varðveitta leyndarmálið í íslenskri pólitík. Allir vissu hvaða 5-6 manna hópur stóð að því og fljótlega kvisaðist út að nafnið yrði „Íslands“-eitthvað.
Þegar stofnun flokksins var loksins tilkynnt formlega, voru reifuð nöfn 7-8 manna sem sterklega kæmu til greina í framboð – ýmist í efstu sæti eða neðar á lista. Svo sem ekki afleit byrjun.
Síðan þetta gerðist hafa örugglega birst tíu fréttir í fjölmiðlum um væntanlega framboðslista Íslandshreyfingarinnar. Einstaklingunum sem um ræðir hefur þó ekki fjölgað nema um 2-3. En til að breiða yfir þessa staðreynd, eru nöfnin á forystumönnunum alltaf talin upp í mismunandi röð. Stundum er Ósk Vilhjálmsdóttir nefnd fyrst, stundum Margrét Sverrisdóttir eða Ómar – stundum er byrjað að ræða um Reykjavíkurkjördæmin, stundum SV-kjördæmi eða eitthvert landsbyggðarkjördæmanna o.s.frv.
Eiginlega minnir þetta mig á frægt atriði úr Limbó-grínþáttunum þar sem Hjálmar Hjálmarsson reynir að selja Davíð Þór þorrabakka með súrum hrútspungum, þrátt fyrir að persóna Davíðs hafi skýrt tekið fram að hann vildi ekki sjá þá. Sölumaðurinn slóttugi dregur í sífellu fram sama þorrabakkann, en telur upp það sem á honum er í mismunandi röð – og reynir að hlaupa hratt yfir súrsuðu hrútspungana – sem ýmist eru faldir undir rúgbrauði, harðfiski eða öðru slíku. Óborganlegir þættir Limbó.
En með þessari hrútspungataktík er Íslandshreyfingunni vissulega búið að takast að komast ótrúlega mikið í fréttir án þess að ljóstra neinu upp – það er vissulega góður spuni. Gallinn er hins vegar sá að í leiðinni hefur flokkurinn fest í sessi þá ímynd að hann myndi ekki ná að skipa heilt fótboltalið.
Megi Moggabloggið verða fyrir barðinu á óprúttnum hrútspungasölumönnum!